Abbas Al Tamimy is een onorthodoxe voetballer. Hij neemt het leven zoals het is. Maakt zich niet al te druk en komt soms te laat. De alleskunner van SJC is met zijn ploeg op jacht naar opnieuw een promotie. Dit keer van de Hoofdklasse naar de Derde Divisie. Met nog drie duels te gaan staat de ploeg derde. Komende zondag wacht echter koploper ADO’20 dat bij puntverlies van Woezik en als het zelf wint in Noordwijk, kampioen is.

Maar wie stelt dat Al Tamimy er met de pet naar gooit, heeft het goed mis. Anders zou hij nooit zo’n gewaardeerde kracht zijn geworden in het keurkorps van Kees Zethof, die een goede instelling boven aan zijn lijstje heeft staan.

Al Tamimy vluchtte op zesjarige leeftijd met zijn familie uit Irak. Weg van de oorlog, weg van de vliegtuigen en bommen die overal naast hem neervielen. Het gezin streek neer in Noordwijk en daar bleek dat de jonge Abbas talent had bij de vv. Zoveel zelfs, dat hij in de D-junioren door ADO Den Haag werd gescout. ,,Maar ik bleek helaas na vijf jaar niet goed genoeg. En terecht ook. Ze kunnen niet ieder jaar elf man laten doorstromen hè?”

,,Soms op dinsdag ben ik nog moe en dan wil ik wel eens wat minder doen. Maar op zondag dan gaat het erom.”

Uiteindelijk keerde hij terug naar Noordwijk. ,,Maar daar kreeg ik in de senioren geen kans. Kees kende mij nog uit mijn Noordwijk-tijd en belde mij drie jaar geleden op. Het was voor mij een hele moeilijke stap om naar SJC te gaan. Ik kende daar niemand, maar het is de beste die ik kon zetten. Ik had niet verwacht dat het zo’n mooie club zou zijn. Het is een grote familie waarin ik ben opgenomen. Bij Noordwijk is het allemaal zakelijk, daar hoorde ik er niet bij. Ik zie mezelf nooit meer bij een andere club voetballen dan SJC. Echt niet.”

Training
Hij heeft in drie seizoenen tijd zo ongeveer wel alle posities bekleed op De Lageweg. Van linksback, linkshalf, linksbuiten tot spits aan toe.  ,,Ja, ik ben een ideale speler voor Kees. Zo noemen ze dat, toch? Dat was vroeger al zo. Vaak was een speler net ietsje beter dan ik. Dan moest ik mijn plaats weer afstaan en werd ik weer ergens anders neergezet. Ik heb me altijd opgeofferd voor het team. Het liefste speel ik op het middenveld. Daar komen mijn kwaliteiten het beste tot zijn recht.”

Kenmerkend zijn de arbeid en de energie die hij in een wedstrijd legt. Negentig minuten lang zie je Al Tamimy over het veld razen. Dat staat in schril contrast met hoe hij soms op de training acteert, bekent hij. ,,Soms op dinsdag ben ik nog moe en dan wil ik wel eens wat minder doen. Maar op zondag dan gaat het erom. Dat weet de trainer ook. Hij kan altijd op mij rekenen.”

Daarentegen staat zijn, soms voor de voetbalwereld, dromerige instelling in contrast met die noeste werker. ,,Vaak kom ik vijf minuten voor de training pas aan. Anders zit je toch maar te niksen in de kantine. Sommige mensen begrijpen dat niet. Vinden het raar.” Het gaat ook wel eens mis en dan is Al Tamimy vijf minuten te laat. Dat gebeurde een aantal weken geleden ook voor een wedstrijd. ,,Dan sta ik terecht wissel. Bij een training heeft de groep er geen enkele moeite mee. Ik kom direct door vanuit m’n werk. Sneller kan ik er dan gewoon niet zijn. Dat weten ze ook en iedereen accepteert dat ook van elkaar. Dat maakt ons zo sterk.”

Hoe moet dat volgend jaar dan met Sjaak Polak als nieuwe trainer? Weg onder de veilige vleugels van Zethof? ,,Als hij het daar niet mee eens is, heb ik een probleem, denk ik.” Al Tamimy werkt namelijk bij restaurant La Place in attractiepark Duinrell in Wassenaar. In het zomerseizoen is het zo druk dat hij makkelijk veertig uur maakt. In de winter is het alleen in het weekend open en werkt hij maar drie dagen. Erg vindt hij dat niet. ,,Ik hou toch niet zo van kou, dus dat is prima.”

,,Mijn teamgenoten vertelden mij van de week dat ik toen in de spits stond. Dat wist ik helemaal niet.”

Zondag wacht dus de koploper uit Heemskerk. Voor beide ploegen een ontmoeting waar het nodige op het spel staat, hetzij een kampioenschap voor de bezoekers of nacompetitie voor de thuisploeg. ,,We gaan er alles aan doen om het weer te halen en opnieuw een mooi feestje ervan te maken. Maar ook als we het niet halen, hebben we het super gedaan. Dit had niemand verwacht van ons.”

Geheugen
De uitwedstrijd eindige in een 2-2 gelijkspel. Kansloos zijn de Noordwijkers dus zeker niet ,,Wij spelen wel graag tegen zulke ploegen. Ze zullen het vast verdiend hebben om daar te staan, maar wij ook. Wij mogen niet verliezen, en zij ook niet.”

Nog een voorbeeld van zijn ietwat andere kijk op het voetbal is het geheugen van Al Tamimy en z’n voorbereiding op een wedstrijd. Van de heenwedstrijd herinnert hij zich maar weinig meer. ,,Dat is maanden geleden. Mijn teamgenoten vertelden mij van de week dat ik toen in de spits stond. Dat wist ik helemaal niet. Weet je, ik ben daar helemaal niet mee bezig. Wat toen was, telt allemaal niet meer. Wat dat betreft, heb ik wel een aparte instelling, ja. Ik bereid me niet voor. Ik zie wel wat er in het veld gebeurd en dan begin ik pas met aanpassen en de tegenstander te lezen.”

Foto’s: Johanna Wever