Zijn veelbelovende carrière eindigde al voordat deze nog moest beginnen. Door zijn blessuregevoeligheid verdween Said Elmahdadi (41) al op jonge leeftijd van het topamateurtoneel. Zijn sport bleef hij echter trouw. Bij fusieclub sv Hillegom is hij nog altijd actief bij de jeugd betrokken. Een bezigheid die parallel loopt met zijn dagelijkse werkzaamheden. 

Als docent Lichamelijke Opvoeding in het voortgezet onderwijs aan het Herbert Vissers College in Nieuw Vennep heeft hij dagelijks te maken met jongeren. ,,Noem het een roeping of een missie, maar in dat werk voel ik me thuis”, aldus een bevlogen Elmahdadi. ,,Het draait daarbij niet alleen om bewegen en sporten, pedagogiek speelt minstens zo grote rol.

,,In mijn jeugd was ik een straatratje. Ik ken het klappen van de zweep. Gelukkig ben ik aan de goede kant van de streep terechtgekomen en kan ik daar mede door die ervaringen een bijdrage leveren”, verduidelijkt de Hillegommer.

,,Als voetballer was ik in het begin een stronteigenwijs mannetje. Ik begon bij Concordia Hillegom en maakte als beginnend A-junior de overstap naar FC Lisse. Daar werden we meteen kampioen, maar moest ik wel geduld hebben om na een paar jaar in het eerste te komen. Er stond toen een geweldig team dat net kampioen in de Hoofdklasse was geworden. Daar voetbal je je niet zomaar tussen.”

,,Tegenwoordig speel ik nog recreatief in de zaal. Als doelman, want voetballen is niet echt meer te doen.”

,,Toen het eenmaal zover was liep het meteen lekker. In 1999 haalde ik toen zelfs, samen met ploeggenoot Jerrel Linger, het Nederlands-amateurelftal. Die ene interland in Dublin tegen Ierland is voor mij nog altijd het hoogtepunt in mijn carrière. Het grappige was toen dat ik toen naast mijn Marokkaanse ook een Nederlands paspoort moest aanvragen, maar dat was toen in no-time geregeld.”

,,In die periode barstte ik op het veld van het zelfvertrouwen. Het einde kondigde zich daarna echter vrij snel aan. Ik moest zo nodig gaan zaalvoetballen en liep toen een blessure op die me achteraf als voetballer de kop heeft gekost. Dat moment knaagt nog weleens aan me. Maar die film kun je niet meer terugdraaien.”

Kuitenbijtertje
Na een seizoen gedwongen revalideren volgde een seizoen op Nieuw Zuid. Vervolgens was vv Noordwijk zijn volgende club, maar ook daar bleef fysiek ongemak hem parten spelen. ,,Toen heb ik de knoop maar doorgehakt en ben ik naar Hillegom teruggekeerd. Op Derde Klasse-niveau lukte het me nog wel. Door een lagere trainingsintensiteit kwam ik wel aan spelen toe. Inmiddels was ik gaan studeren aan de ALO in Amsterdam en zodoende ben ik later in het onderwijs terechtgekomen.”

Elmahdadi, die als voetbal op elke verdedigende positie kon worden ingezet, omschrijft zichzelf als een echte mandekker, die ondanks zijn geringe lengte toch sterk in de lucht was.

,,Ik was daarnaast een echt kuitenbijtertje. Dat zit ook wel in mijn karakter. Een tegenstander uitschakelen was wel mijn ding, ja. Tegenwoordig speel ik nog recreatief in de zaal. Als doelman, want voetballen is niet echt meer te doen. In een team met jongens als Brian Mussche, Peter Timmermans, Eef Schoneveld en Raymond Kolder is dat geen straf hoor”, vertelt de vader van drie sportieve dochters.

,,Er wordt nu niet betaald en om talent te behouden en posities, daar waar nodig, aan te vullen, moet je eigenlijk wel die kant op.”

Al snel komt sv Hillegom in het gesprek aan de orde. De fusieclub waaraan hij zijn hart heeft verpand en waarvan Concordia, zijn vroegere club, onderdeel uitmaakt. Het is nu na vijf seizoenen een echt geheel geworden. ,,Bij de ‘sv’ ben ik als jeugdtrainer betrokken geraakt. Eerder van de B- en D-jeugd en vorig jaar als trainer van JO-17 en lid van de technische jeugdcommissie.”

Geleidelijk
,,Dit seizoen ben ik begeleider en trainer van het elftal van één van mijn dochters. SV Hillegom is een prachtige club met zo’n 1.400 leden geworden, spelend op een fantastisch complex. Een club met een uitstekende jeugdafdeling waar toekomst in zit.”

,,Ik denk alleen dat sv Hillegom goed over zijn toekomst moet nadenken. Er wordt nu niet betaald en om talent te behouden en posities, daar waar nodig aan te vullen, moet je eigenlijk wel die kant op als je het mij vraagt. Dan blijf je minimaal op het huidige niveau spelen of kun je het zelfs verder uitbreiden.”

,,Maar dan wel graag via de weg de geleidelijkheid. Daar zijn ook voorbeelden genoeg van. Met zo’n complex in combinatie met onze regio moet dat ook kunnen lukken. Je ziet het nu al dat er aan jeugdige talenten wordt getrokken en die wil je toch graag behouden als vereniging.”

Zijn werkzaamheden voor sv Hillegom zorgen meteen voor het bruggetje naar zijn feitelijke professie, leraar Lichamelijke Opvoeding op een middelbare school. Een vak, dat hij naar eigen zeggen, met gedrevenheid uitoefent. ,,Als gymnastiekleraar voel ik me bovendien nog altijd fysiek sterk ondanks het blessureleed in het verleden. Dat heeft toch vooral met toch met mijn sportverleden te maken”, vertelt Elmahdadi.

Het onderwerp jeugd doet bij hem al snel een vlammetje oplichten, dat al spoedig uitmondt in een enthousiast betoog over de jeugd en vooral de begeleiding daarvan. ,,Eigenlijk geldt voor school hetzelfde als op de club. Met dat onderscheid, dat voetbal een hobby is en school een verplichting voor de leerlingen, maar dat maakt het niet wezenlijk anders.”

,,Je moet kinderen dus voor je zien te winnen. Daarbij ik me nog eens extra richt op kansarme jongeren.”

,,Kijk, de braveriken bereik je sowieso wel, het gaat vooral om de boefjes. Hoe bereik je die en hoe ga je er verder mee aan de slag? Pedagogiek speelt daarbij een belangrijke rol. Dat is ook wat de KNVB aangeeft. Je moet proberen de juiste snaar te raken. Het is niet te vergelijken met zo’n 25 jaar geleden. De maatschappij is in die periode snel veranderd.”

,,Ik heb weleens gedacht dat ik als junior sneller stappen had gezet als ik een trainer had gehad die mij op de juiste manier had weten de raken. Iemand aan de kant schuiven omdat het in eerste instantie niet lukt is gemakkelijk. Erbij halen en houden, dat is de kunst. Dat is voor mij de grote uitdaging.”

Missie
,,Als een elftal presteert en dat voor de trainer doet, is dat voor mij een overwinning. Hetzelfde geldt op school. Je moet kinderen dus voor je zien te winnen. Daarbij ik me nog eens extra richt op kansarme jongeren. Ik weet zelf uit ervaring hoe het niet werkt. Aan mij om te laten zien hoe het wel moet. Om die reden ben ik docent geworden. Noem het een missie of een roeping, dat maakt me niet uit. Ik voel me er erin thuis.”