Een moment schiet ik in de twijfel. Onderweg naar een afspraak word ik op de vals platte helling voorbij gefietst. Alsof ik stilsta. Door een vrouw van naar schatting eind zestig. Een bijzondere vermelding verdient de grote boodschappentas aan haar stuur..
Ik ben dan wel gestopt met voetbal, maar ik ‘Crossfit’ toch 4-5 keer per week en durf te zeggen dat ik ‘fit’ ben. En dan zie ik het. Onder haar bagagedrager en tussen de fietstassen: Het koekblik!
Het gaat niet vanzelf
We zijn er goed in. Alles wat inspanning vraagt, automatiseren en makkelijker maken. Roltrappen, liften, en uiteraard e-bikes.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind alle vernieuwing en technologie prachtig. Met name de gevolgen op hoe we samen dingen gedaan krijgen. Of soms juist niet gedaan krijgen. Want al het moois komt met een risico. Het maakt ons – mijzelf inbegrepen – een tikkeltje verwend.
Het laat ons denken dat we alles kunnen beïnvloeden en regisseren. Het fopt ons in ons denken dat alles makkelijk(er) hoort te zijn. Maar promoveren naar de topklasse gaat niet vanzelf. Als jeugdspeler het eerste elftal halen, gaat niet vanzelf. Als technisch directeur de selectie rond krijgen voor het nieuwe seizoen, gaat niet vanzelf. Als amateurclub de lokale interesse vasthouden én op het hoogste niveau spelen, gaat niet vanzelf. En als supporter (of speler) verwachten dat de volgende wedstrijd ‘wel even gewonnen wordt’, het gaat niet vanzelf.
Meegaan met de ontwikkeling?
Het verhaal van de e-bike is naast waargebeurd, een prachtige metafoor voor verandering. Hoe ga je met zo’n situatie om? Want heel eerlijk, op deze manier voorbij gefietst worden, is op zijn minst een dingetje. Net als gepasseerd worden door iets dat je niet verwacht. Je hebt drie opties:
- Harder trappen – Niet vol te houden, maar top voor de korte termijn.
- Investeren – Ook een nieuwe e-bike kopen (lees: dure spelers kopen).
- Accepteren – Bewust kiezen als regioclub geen premies te betalen.
Als ik dit verhaal vertel bij een lezing, vraag ik altijd: “Zijn dit alle mogelijkheden?”. Vaak wordt dit beantwoord met instemmend geknik. Mijn pleidooi is alleen, er is een vierde mogelijkheid. Een combinatie van het bestaande met iets nieuws.
Wil je mee, heb je geen andere keuze dan eerst harder te gaan trappen. Met andere woorden, meer halen uit de huidige selectie door harder te trainen. Het helpt hierbij te accepteren dat de ander – voor nu – beter is. Oftewel, je weet dat harder trainen de achterstand niet direct oplost, maar het is een stap in de juiste richting.
Investeren is ook belangrijk, alleen niet in dure spelers. Jezelf omhoog kopen werkt op de lange termijn nooit. Voorbeelden (Dijkse Boys) hiervan zijn in het (amateur)voetbal wel bekend.
Wat werkt dan wel?
Investeren in het ontdekken van nieuwe dingen.
Voorbeelden zijn met een sportpsycholoog het mentale aspect van presteren verkennen. Of kijken welke effecten goede voeding heeft in relatie tot (top)sport. Denk hierbij groot. Start klein. Experimenteer. Wees creatief. Test. Leer. En neem verantwoordelijkheid. En ja, dat vraagt om lef. Want anders zijn, is vaak eng.
De strekking van het verhaal – Wil je meedoen in een steeds sneller veranderende (voetbal)wereld, ontkom je volgens mij niet aan deze manier van denken.
Want waar vroeger gold: “Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”, is het nu: “Als je doet wat je deed, krijg je minder”…
Kevin Weijers (27) is voormalig voetballer van FC Lisse. Als professioneel aanpakker, spreker en via zijn blog deelt Kevin graag al zijn kennis over innovatie, technologische en sociale ontwikkelingen, slimmer werken en slimmer organiseren. Interessant? Volg hem op Twitter via @weijerskevin.
Archieffoto: Hubert Habers