De één zijn dood is de ander zijn brood. Het is een veelgebezigd cliché in de voetballerij, maar niemand die de waarheid ervan in twijfel trekt. Ook niet op de Roodemolen, waar Ben van der Lans tijdens de absentie van Renee Troost weer het vertrouwen hoopt te winnen van trainer Henk Wisman. ,,De technische staf mag van mij verwachten dat ik beter ben dan vorig jaar. Ik vind dat ik dat ook van mezelf moet eisen.”

Van der Lans weet ook dat hij de lat hoog moet leggen. Zijn status is namelijk veranderd. Van de betrekkelijke nobody die hij vorig jaar bij zijn entree was, is hij nu een gewaardeerd en gerespecteerd selectiespeler. Iemand die bewezen heeft op Hoofdklasse-niveau mee te kunnen.

,,Ze zeggen vaak dat het tweede seizoen bij een nieuwe club moeilijker is dan het eerste, zeker als je van een lager niveau komt”, vertelt Van der Lans, die drie niveaus diende te overbruggen. ,,Ik kwam van een derdeklasser (Kagia), dan zijn de verwachtingen heel laag als je hier binnenkomt. Ik heb het naar behoren gedaan. Heb de kans gekregen en die gegrepen. Helaas raakte ik net voor de winterstop geblesseerd, terwijl ik in een goede vorm verkeerde.”

,,Het is leuk om te zien dat het zo goed gaat met Kagia. Maar voorlopig zie ik nog geen aanleiding om terug te gaan.”

Van der Lans moest uiteindelijk zes wedstrijden vanaf de kant toekijken en eenmaal fit zich van zijn geduldige kant laten zien. ,,Na de winterstop stond het redelijk en moest ik wachten op een kansje. Die kwam en uiteindelijk heb ik de laatste tien wedstrijden gewoon weer gespeeld. Overall gezien heb ik dus best veel speelminuten gemaakt.”

Logischerwijs wilde de centrale verdediger de stijgende lijn dit seizoen doortrekken. Tegelijkertijd weet hij meer en tevens kritischere ogen op zich gericht. ,,In zo’n tweede seizoen krijg je meer verwachtingen. Een foutje zal richting mij sneller afgestraft worden, denk ik. Ik ontwikkel me nog steeds, maar de curve is minder groot dan vorig jaar. Ik zal nog meer mijn best moeten doen om mijn ‘plekkie’ vast te houden.”
                                
Met de van Rijnsburgse Boys overgekomen Renee Troost heeft Van der Lans een geduchte concurrent erbij gekregen. Maar nu de oud-prof met een spierscheuring aan de kant staat, ruikt de Lisserbroeker zijn kans. ,,Renee heeft zijn binnenste knieband afgescheurd en ligt er voorlopig dus nog wel uit. Voorlopig sta ik met Tomas Arroyo centraal. Ik moet het nu zien waar te maken.”

Zijn eerste twee optredens verliepen met wisselend succes. De Sassenheimse defensie oogde tegen Noordwijk (0-1) al een stuk meer solide dan een week eerder tegen Smitshoek (2-2) en datzelfde gold voor Van der Lans. ,,Ik merkte vooral tegen Smitshoek dat ik nog een beetje ritme miste. Ik ben gewoon fit, maar wedstrijdritme is toch iets heel anders. Gelukkig ging het tegen Noordwijk al een stuk beter.”

Automatismen
De opdracht voor een Ter Leede-verdediger is er dit seizoen niet gemakkelijker op geworden. De roodgelen hebben andere accenten gelegd en trachten meer druk vooruit te zetten. ,,We proberen nu op de helft van de tegenstander de bal al te veroveren. Dat kan soms best lastig zijn, want er zijn momenten dat je veertig meter in je rug te verdedigen hebt. Mij maakt het op zich niet veel uit. Wij hebben genoeg snelheid achterin en moeten ons daar tegen kunnen wapenen. De eerste vier of vijf wedstrijden pakte het goed uit, nu even iets minder. We moeten gewoon doorgaan en bijschaven aan de automatismen en dan komt het vanzelf wel goed.”

Van der Lans is dus op zijn plek bij Ter Leede. Op een terugkeer naar zijn geliefde Kagia hoeft voorlopig (nog) niet te worden gerekend. ,,Voorlopig zit ik hier goed. Ik ben 22 en ga voor mijn kansen bij Ter Leede. Wordt het ‘m niet hier, dan kan ik altijd nog terugkeren. Kagia is een warm nest en ik volg ze nog op de voet. Het is leuk om te zien dat het zo goed gaat. Maar voorlopig zie ik geen aanleiding om terug te gaan.”

Foto’s: Hans Schalk