,,Open, sociaal en betrokken.” De woorden weerklinken op een stille Krom. De sfeer die er heerst op het thuishonk van vv Katwijk is sereen. De plek die normaal bol staat van serotonine en dopamine, is getransformeerd tot een herdenkingscentrum. Drie woorden die over de gehele avond een prominente rol zouden krijgen.
De Katwijkse club bewees vrijdagavond zijn teammanager Sander Molenaar de laatste eer. De oud-aanvoerder van vv Katwijk overleed afgelopen maandag op veel te jonge leeftijd aan kanker. Vanaf dat moment is Katwijk in rouw. Spelers, trainers, fans zoeken en zochten elkaar op in de afgelopen dagen. Anekdotes werden gedeeld. Veelal gevolgd door een traan, maar waar een lach niet ondenkbaar was.
Supporters die normaal elkaar in de armen springen bij doelpunten van hun helden, zoeken ditmaal de troost op elkaar schouders. Het voelt bijna onwerkelijk aan dat op dezelfde plek er amper drie maanden geleden nog een benefietavond voor de toen ernstig zieke Molenaar werd georganiseerd. De teammanager leefde op. Had nog een paar goede maanden tot zijn lichaam het afgelopen weekend de strijd opgaf.
Alfons Groenendijk, trainer van ADO Den Haag, stond op zaterdagavond in ‘De Spijkerbak’ in Leiden vertelt hij aan het begin van de ceremonie, als hij Patrick Heijmans van de Katwijkse staf in het café tegenkomt. Zoals twee voetballers onder elkaar betaamd feliciteert ‘Fons’ zijn maat met de overwinning op IJsselmeervogels, die zaterdagmiddag had plaatsgevonden.
,,We drinken een pot bier. We praten over voetbal, over Sander, over voetbal en weer over Sander.”
,,Ik zie aan hem dat hij niet echt blij is en vraag naar de reden”, vertelt de eredivisie-trainer. ,,Hij vertelt over de boodschap die Sander had voor de selectie in de kleedkamer na de wedstrijd tegen IJsselmeervogels. Vol ongeloof kijk ik hem aan. Het treft mij als een mokerslag. We drinken een pot bier. We praten over voetbal, over Sander, over voetbal en weer over Sander.”
De Krom luistert ademloos. Als muziek als een respectvol intermezzo de wisseling van sprekers ondersteund neemt William Hufkens het woord. Hij is net als Molenaar een Katwijker in hart en nieren. Hij heeft net als Molenaar voetballende kinderen. Bij dezelfde club: Feyenoord. De twee kenden elkaar uit het verleden, het contact verwaterde, totdat de kinderen in één team terecht kwamen op Varkenoord. De twee werden vrienden.
Hufkens vertelt hoe hij samen met Feyenoord-ouders inclusief Molenaar in 2017 de kinderen achterna reisden naar Polen voor een internationaal toernooi. Op de een dag tijdens dat toernooi kregen de ouders en kinderen de mogelijkheid wat met elkaar te gaan doen.
De groep ging bowlen. Als de kinderen na het bowlen nog even wat voor hunzelf gaan doen, zoeken de ouders de bar op. ,,Behalve Sander. Die speelt nog even mee”, vertelt Hufkens beeldend. ,,Sander ging nog even tafeltennissen of poolen. Typisch Sander, vertelde Daniëlle, z’n vrouw mij toen.” Mensen kijken elkaar aan. Ieder met z’n eigen gedachten in het hoofd over Molenaar.
Als Diek Parlevliet en Cees Bruinink later het woord nemen horen de aanwezigen hoe Molenaar tot op het allerlaatste moment zijn taken als teammanager volhield, met hart en ziel. Zelf gekozen. Hoe hij zelf aan de selectie zijn uiterst broze toekomstbeeld op dat moment wilde overbrengen. De Krom is opnieuw doodstil.
Katwijk-aanvoerder Robbert Susan neemt als laatst het woord. De geëmotioneerde captain zorgt zelfs nog voor een lach als hij vertelt hoe vaak hij belde met z’n teammanager. ,,Mijn vriendin dacht dat ik een ander had.”
,,Wij als selectie gaan strijden als leeuwen om die schaal aan het einde van dit seizoen naar De Krom te halen. Voor jou Sander.”
Na z’n toespraak loopt hij met de kinderen van Molenaar naar de middenstip. Daar hangen witten ballonen en twee grote gekleurde in het midden. Eén zwarte, één oranje. De twee kleuren die Molenaar van jongs af aan een warm hart toedroeg.
De selectie van Katwijk heeft zich inmiddels verzameld rond de middencirkel. Als de ballonnen het luchtruim hebben gekozen weerklinkt het ‘You’ll Never Walk Alone’. De overkant van De Krom kleurt fel oranje. De supporters ontsteken 38 fakkels. Elke fakkel staat voor één levensjaar van de teammanager.
Terwijl het kippenvel zich meester maakt over De Krom belooft Susan nog één ding. Voor Sander. ,,Wij als selectie gaan strijden als leeuwen om die schaal aan het einde van dit seizoen naar De Krom te halen. Voor jou Sander.”
