,,Vandaag thuis tegen SDC Putten. Goeie ploeg! Linksbuiten: zowel binnendoor als buitenom. Bovendien tweebenig. Rechtsbuiten is ook echt een hele goeie. Prima overzicht, snel en een actie in huis. Spits is balvast maar heeft ook diepgang. Middenveld goed in balans. Creatieve jongen op tien met een steekbal. Rouleert vaak met linkshalf. Komt in de bal maar ziet ook het moment van de diepte.”

Ik zit in de kleedkamer een beetje vaag voor me uit te staren. We spelen inderdaad tegen Putten. Thuis ook nog eens. Daarbij, wij staan stijf bovenaan. De mannen uit Putten nog net niet laatste. Het is een bespreking die ik inmiddels kan uittekenen. Dertien in dozijn. Totdat ik opeens ontwaak door een ander stemgeluid.

,,Train, spelen we vandaag tegen Barcelona?” Onze iets te bijdehante Amsterdammer  zegt wat wij allemaal denken. ,,Ik weet het niet hoor, maar het lijkt wel of die gasten in de ‘primera divisjon’ spelen. Het kèn aan mij liggen, maar volgens mij hebben ze vier schamele punten. En hebben wij er achttien. Dus wat wil je nou eigenlijk bereiken met dit verhaal? Jij weet net zo goed als ik dat wij deze gasten van het veld moeten vegen. Zeker thuis. Waarom zeg je dat dan niet?”

Een geamuseerde stilte volgt. Dit had die trainer niet verwacht. Het duurt even voor hij zich herpakt. Geïrriteerd: ,,Luister, ik wil dat jullie goed voorbereid die pot in gaan. We moeten deze ploeg niet onderschatten.” En hij vervolgt zijn betoog en tekent wat pijltjes. Lees looplijnen. Of passlijnen. Kan allebei.

Anderhalf uur later tikken wij inderdaad SDC Putten helemaal kleurenblind. Die linksbuiten was een aardige speler maar niet meer dan dat. Hetzelfde geldt voor zijn collega aan de andere zijlijn. Spits heb ik niet gezien en het middenveld heeft alleen maar roulerend achter ons aan gelopen. Matige ploeg.

Het brengt mij weer terug bij die saaie bespreking. Wat is dat toch met die trainers? Elke week komt er een powerpoint aan te pas (zelfde sjabloon, andere inhoud) met de ‘analyse’ van hoe goed de tegenstander wel niet is. Met het strijdplan. Vraag je aan een speler wat de toegevoegde waarde is van zo’n bespreking, zegt het gros ongetwijfeld bar weinig. En toch gaan we er met zijn allen week in week uit weer voor zitten.

Een paar keer heb ik gelukkig uitzonderingen meegemaakt. Zo had ik ooit een trainer die eigenlijk geen bespreking deed. Dat is natuurlijk raar (en voor sommigen een beetje eng) en dus kreeg hij in het begin de vraag: ,,Train, waarom hebben we geen bespreking?” Het antwoord was gortdroog maar treffend: ,,Wat hebben we de hele week op de training gedaan dan? Als je nu nog niet weet wat je moet doen, dan kan ik je beter niet opstellen.”

Een andere trainer stuurde af en toe op vrijdag een bericht naar een van zijn spelers met de tekst: ,,Jij doet morgen de bespreking.” En dan was je aan de beurt. Het leverde hilarische besprekingen op. En bovendien (meestal) winstpartijen. Bijkomend voordeel: dan denk je als speler wat beter na over het spelletje.

Lang verhaal kort: een wedstrijd win of verlies je niet door een 28 flitslende slides met daarin een dito analyse van de tegenstander. Dat kan ook in maximaal drie sheets. Zullen we dat voortaan afspreken?

Bram Meurs speelde in totaal acht jaar bij VV Noordwijk, is sociaal & organisatie psycholoog en is mede-oprichter van het platform Voetbal in de Bollenstreek. Te volgen via @brammeurs