The unbeatable noemen ze hem: Dennis van der Plas, de man die nog nooit een wedstrijd met Quick Boys 1 verloor. Een garantie voor succes lijkt hij. De dit seizoen doorgebroken verdediger bleef, – indachtig zijn karakter – rustig, maar genoot met volle teugen. ,,Als kleine jongen stond ik zelf beneden bij het gemeentebordes en nu mag ik het van boven meemaken. Echt geweldig.”

Van der Plas brak in het kampioensduel bij Deltasport de ban en plaveide de weg naar een grote score. Hij vierde zijn treffer met de uitzinnige supporters, die over hem heen duikelden, waarna de boarding het moest begeven. Dat het na afloop een groot Katwijks volksfeest zou worden, was toen al duidelijk. Over de intensiteit daarvan verbaasde Van der Plas zich niet. ,,De club wacht er al een tijdje op. Als het dan eindelijk zo ver is, breekt het feest los.”

De statistieken van Van der Plas mogen indrukwekkend zijn, datzelfde geldt voor de conduitestaat van Mo El Osrouti. De vleugelaanvaller promoveerde voor het vierde seizoen op rij. ,,Eerst met De Ster ongeslagen kampioen geworden, toen met TAC ’90 via de nacompetitie gepromoveerd en vervolgens de titel gepakt, en nu met Quick Boys.” En dan met een knipoog. ,,Wie Mo El Osrouti binnenhaalt is dus verzekerd van promotie.”

El Osouti had van de entourage enorm genoten. ,,De trainer zei tegen me: ‘Mo je moet gewoon genieten’. Ik was tot dit seizoen gewend om voor een paarhonderd man te spelen en nu sta ik voor duizenden mensen. Dat is echt genieten.”

Dat El Osrouti de laatste tijd wat minder dwingend aanwezig is, vindt hij niet erg. ,,Ik speel in dienst van het team. Je hoeft niet altijd te scoren om belangrijk te zijn. Assisten heb ik wel gegeven. En daarbij hebben we Yordi, die ze er toch wel inschiet. Daarvoor is hij ook spits.”

Het stond voor El Osrouti buiten kijf dat hij tot in de vroege morgen zou gaan genieten van het feest. ,,Ik ga je vertellen dat ik het laat ga maken. Ik ging al los op het veld, was als een van de laatsten in de kleedkamer. En ik denk dat ik vannacht ook als laatste naar huis ga.”

Foto’s: Hans van Duijn