Veel spelers maken het niet of slechts een enkele keer mee in hun carrière: kampioen worden. Voor Katwijker Kees Krayenoord ligt dat anders. De supersnelle rechterspits uit Katwijk reeg de kampioenschappen vlotjes aaneen. Liefst elfmaal, waaronder vijf landstitels, waren de bloemen aan het einde van de seizoensrit voor hem en zijn medespelers. Een ongekend aantal, dat (bijna) gelijkelijk verdeeld is over Quick Boys en vv Katwijk.

 ,,Je moet ook geluk hebben in je carrière, dat besef ik me terdege,” lacht Krayenoord (53). ,,Hard werken, het spelletje beheersen horen er als eerste bij. Waarbij ik me gelukkig mag prijzen altijd blessurevrij te zijn gebleven.” Afkomstig uit een echt Quick Boys-nest vormde Nieuw Zuid het start- en eindpunt van zijn carrière. Die kwam overigens pas laat op gang.

,,Bij de D- en C-junioren speelde ik nooit echt hoog, maar vanaf de B-1, we pakten meteen de titel, en ook daarna in de A1, ging het snel. Onder Cor van Duijvenbode, een eenvoudige, maar uitstekende trainer ben ik ervoor gaan leven en werken. Ik heb veel geleerd in die periode, vooral op mentaal vlak. In een uitstekend team overigens met spelers als Hans en Jaap van der Plas, Floor en Arie van Duijn, Frenk van der Kleij en Johan Jonker. Geen misselijk team dus.  Als A-regionalen eindigden we ooit als derde achter Feyenoord en Sparta jeugd. Een topjaar.”

Mooiste minuten
Eenmaal beland bij de senioren bleek het tweede team van Quick Boys het hoogst haalbare. Na vijf seizoenen waarin driemaal de landstitel werd behaald, verkaste de rappe Krayenoord naar De Krom. Samen met Fred Eijsberg en Piet van Duyn overigens. ,,Het eerste elftal zat er niet in op dat moment en ik wilde voor mijn eigen kans gaan. Onder de helaas overleden Peter Ciere werden we met Katwijk direct kampioen van de Derde klasse en na nog een titel onder Arie Lagendijk bereikten we het destijds hoogste niveau.”

,,Toen het bij ons al was afgelopen moest Quick Boys tegen ARC nog tien minuten spelen. We hebben toen op het veld gewacht hoe het op Nieuw Zuid zou aflopen.”

,,Het liep als een trein. Dat was opnieuw een gelukje”, vervolgt rechterspits. ,,Op dat steeds hogere niveau kon ik blijven aanpikken. Het ging allemaal geleidelijk. We hadden daarna drie seizoenen nodig om vervolgens opnieuw kampioen te worden.”

Wat volgde was een reeks van drie titels inclusief twee landstitels. Een periode waaraan Krayenoord zijn beste en slechtste voetbalherinneringen aan bewaard. ,,De eerste afdelingstitel met Katwijk was echt de mooiste. We verloren in het seizoen 1992-1993 op de voorlaatste wedstrijddag op de Krom met 0-2 van Quick Boys. Iedereen stond die dag bij ons stijf van de stress.”

,,Daardoor gingen beide ploegen samen op kop de laatste speeldag in. Iedereen ging al uit van een beslissingswedstrijd. Die gedenkwaardige laatste speeldag wonnen we bij Rijnsburgse Boys. Toen het bij ons al was afgelopen moest Quick Boys tegen ARC nog tien minuten spelen. We hebben toen op het veld gewacht hoe het op Nieuw Zuid zou aflopen. Uiteindelijk werd het 2-2 en waren wij kampioen. Die minuten waren achteraf de mooiste van allemaal. Als ik nu nog langs Middelmors rij moet ik daar nog aan denken.”

Schuldig
Het dieptepunt volgde voor Krayenoord precies twee jaar later in de strijd om de zaterdagtitel. ,,We konden onze landstitel voor de tweede maal op rij prolongeren, maar in de thuiswedstrijd tegen IJsselmeervogels kreeg ik al na zeven minuten rood wegens een slaande beweging. Ik reageerde op een actie van mijn tegenstander. Stom natuurlijk, maar ik had en heb nog altijd het idee daardoor de ploeg in de steek te hebben gelaten. We verloren met 1-4 en misten daardoor de zaterdagtitel op doelsaldo. We kwamen precies één doelpunt te kort. Daar heb ik me heel schuldig over gevoeld. Dat mag je best weten.”

Misrekening
Het tekent Krayenoord, die via zijn acties vanaf de vleugel aan de basis van ontelbare Katwijk-goals stond. ,,Met Hans Zwaan als spits en Marco de Ridder op links wist ik precies waar ik aan toe was.  Bovendien liep er nog wel een aantal jongens rond die konden scoren. Dat was lekker voetballen, waarbij ik mezelf ook vaak in de zestien meldde,” vertelt de ouderwetse vleugelaanvaller die spelen met het krijt aan de schoenen als handelsmerk had.

Na tien seizoenen, ruim 250 wedstrijden en 80 goals verliet Krayenoord op 33-jarige leeftijd De Krom om bij MVKV samen met zijn broers Martin en Gijs in de Vierde Klasse op een veel lager niveau verder te gaan. ,,Een misrekening, want de beleving was daar heel anders dan dat ik gewend was. Het was vooral leve de lol en zo zat ik niet in elkaar. Daar was ik toen toch nog te fanatiek voor. Dat leverde de nodige pittige discussies. Vooral met mijn broers. Het was leuk om samen met hen te spelen, maar toch heb ik de eer al snel aan mezelf gehouden. Dat leek me beter.”

Eén grote reunie
Wat volgde waren drie voetballoze seizoenen, maar toen Hans van der Plas hem vroeg om samen met een aantal oud-teamgenoten bij Quick Boys 5 weer een balletje te komen trappen hapte Krayenoord onmiddellijk toe. Met zijn terugkeer op Nieuw Zuid was de cirkel voor hem rond. ,,Opnieuw een prachtige tijd waarin we met onder andere Hans zelf, Fred Kanbier en Jaap en Floor van Duijn in vijf jaar tijd tweemaal kampioen werden.”

,,Ik heb er samen met Bert van Marwijk en Mark van Bommel nog zaalvoetbal gespeeld.”

,,Eigenlijk heb ik, en dat is nog altijd zo, geen echte voorkeur voor een club”, vertelt de buitenspeler. ,,Ik kom overal en voel me altijd welkom. Zo moet het ook zijn. Zo was ik afgelopen zaterdag bij FC  Rijnvogels tegen Rijnsburgse Boys. Lekker een wedstrijden meepikken zoals ik geregeld doe. Op zo’n dag is het gewoon één grote reünie. Je loopt zoveel spelers tegen het lijf waar je zelf mee of tegen gespeeld hebt. En dat is echt een extraatje op zo’n middag.”

Wereldreiziger
Toen zijn beide enkels te veel problemen opleverden gingen de voetbalschoenen definitief de kast in. Wat volgde was het trainerschap. Drie seizoenen trainde Krayenoord het damesteam van FC Rijnvogels om vervolgens vier seizoenen, gelijkelijk verdeeld over die periode, de B- en A-junioren op De Krom te trainen. Daar kwam een abrupt einde aan toen zijn werkzaamheden hem naar het buitenland voerde. Daar waar hij als speler en trainer in de keuken van alle uit Katwijk afkomstige clubs had kunnen kijken, werd Krayenoord voor twee jaar een wereldreiziger. Met Saoedi-Arabië als hoofddoel.

Liefhebber
,,Als speler was ik al als uitvoerder in de bouw werkzaam. Werkweken van soms wel vijftig uur, een avondstudie, spelen en drie keer per week trainen combineerde ik toen al. Op mijn vijftigste vertrok ik voor twee jaar naar het buitenland. Als hoofduitvoerder was ik daar betrokken bij de aanleg van de metro in Riyad, de hoofdstad van Saoedi-Arabië. Elf weken op, twee weken af. Thuis vroegen we ons af op een bepaald moment af of dat nu wel echt de bedoeling was. Samen met Petra, mijn vrouw, heb ik toen besloten daar een punt achter te zetten.”

,,Het was overigens wel een mooie tijd”, herinnert de Katwijker zich. ,,Ik heb er samen met Bert van Marwijk en Mark van Bommel nog zaalvoetbal gespeeld. Zij verbleven in dezelfde compound als ik. Vervolgens werd het een jaar Antwerpen. Dat was beter te behappen. Tegenwoordig ben ik door het hele land werkzaam en dat ligt me prima. Voor het overige pik ik op zaterdag vaak een wedstrijdje mee. Je blijft toch liefhebber. En op het veld heb ik een opvolger in mijn dochter Nicky. Zij speelt bij FC Rijnvogels en is in tegenstelling tot mij puur links. Mijn zoon Sander is meer van de sportschool, dus in die zin heb ik het voetbalstokje niet over kunnen dragen. Geen punt, ik heb ervan genoten en dat doe ik eigenlijk tot op de dag van vandaag.”