Familie- en clubman. Twee typeringen die uitstekend passen bij Michael van der Laan. De voormalige middenvelder en latere verdediger nam vijf seizoenen geleden afscheid van het hoogste niveau. Dat betekende echter geen vaarwel aan het actieve voetbal. Nog wekelijks trapt Van der Laan met FC Lisse-veteranen 1 tegen een bal. ,,Het vuurtje blijft branden. Zelf spelen is en blijft het allermooiste. Een echte kijker ben ik nooit geweest”, klinkt het overtuigend uit de mond van de 39-jarige volbloed Lissenaar.

Samen met zijn zussen Jeanet en Petra groeide Michael op in een echte voetbalfamilie. Vader Frans was jarenlang een steunpilaar in het eerste team van SC Lisse, dat na de fusie met Lisser Boys werd omgedoopt in FC Lisse. ,,Mijn moeder speelde er ooit in het damesteam en nog altijd zijn zij veelvuldig op Ter Specke terug te vinden. Ze zijn er bij wijze van speken dag en nacht te vinden. Dan is het niet vreemd dat ook hun kinderen er terechtkomen.”

Als speler speelde Van der Laan, om het familie-effect nog verder te vergroten, in het geelblauwe vlaggenschip ooit samen met zijn beide neven Jeroen van der Zijden en Rik Vermeulen, waar zich ook nog eens zwager Kevin Winter bijvoegde. ,,Dat we allemaal verweven zijn met de club is dan ook een understatement. En dat geldt inmiddels ook binnen mijn gezin. Carlijn en onze drie kinderen Fay, Renzo en Amy zijn inmiddels ook met Ter Specke vertrouwd.”

Motivatie
Zijn eerste schreden op het hoogste niveau zette Van der Laan echter bij vv Noordwijk, waar hij als 21-jarige in het seizoen 1998-1999 meteen met de neus in de boter viel door in zijn allereerste seizoen aan de Duinwetering kampioen te worden in de Hoofdklasse. ,,Bij FC Lisse kwam ik toen nog niet aan bod. Er stond, met het kampioenschap van 1997 net achter de rug, een sterk team. Ik brandde zelf van ambitie om door te groeien en zo hoog mogelijk te spelen. Die keuze was dus niet zo moeilijk.”

,,Ik heb er zes jaar lang een mooie tijd gehad, waarvan ik nooit spijt heb gekregen. Na mijn terugkeer bij FC Lisse grepen we eerst net naast de titel door in de allerlaatste minuut van het seizoen van Rijnsburgse Boys te verliezen. Die teleurstelling hebben we daarna omgezet in succes. Je moet kennelijk eerst leren te verliezen om later te winnen. Onze motivatie was er in ieder geval nog groter door geworden.”

Familieprijs
Op 21 juni 2008 was het zover. In Hoorn pakte FC Lisse de algehele landstitel door Hollandia met 2-3 te verslaan. Precies voldoende om de felbegeerde schaal in de wacht te slepen. Daarbij was Van der Laan de gevierde man door via een benutte strafschop de winnende treffer voor zijn rekening te nemen.

,,Eigenlijk sta ik daar niet eens zo vaak bij stil, maar het is wel heel bijzonder dat het zo gegaan is. Het heeft blijkbaar zo moeten zijn dat ik die schaal omhoog mocht houden. Naast het grootste succes van de club zie ik het ook als een familieprijs. Ja, daar kan ik nog altijd van genieten.”

,,De essentie van voetbal op hoog en laag niveau is dat het toch vooral een vrijetijdsbesteding blijft. Het spelletje wordt in mijn ogen ook weleens te serieus genomen.’’

Vijf seizoenen geleden nam Van der Laan afscheid van de Topklasse om zijn laatste (halve) jaar te slijten bij vv Noordwijk. Niet met de ambitie om als basisspeler nog een keer zijn stempel op het spel te drukken, maar om als een mentor jonge spelers in het tweede te begeleiden.

,,Mocht de nood aan de man komen, was ik ook voor het eerste beschikbaar. Ik speelde er toen met jongens als Emiel Wendt en Sander Bosma. Hartstikke leuk, maar in de winterstop ben ik noodgedwongen gestopt. De tijd ontbrak gewoonweg. Ga maar na, drie keer per week trainen en op zaterdag spelen. Dat was met een jong gezin en met de derde opkomst niet langer haalbaar. Je moet ook prioriteiten kunnen stellen.”

Lokaal bezig
Terug in Lisse stortte Van der Laan zich in het zakenleven en de politiek. Samen met mede-eigenaar Paul van der Holst leidde dat tot Uitzendbureau Mployment, waarbij er ook een rol is weggelegd in huisvestingsbemiddeling voor arbeidsmigranten. Of dat nog niet druk genoeg is, volgde Van der Laan in de vorige raadsperiode zijn zus Jeanet op als gemeenteraadslid voor Nieuw Lisse, dat momenteel als grootste fractie ook zitting heeft in de coalitie.

,,Jeanet is momenteel landelijk actief voor D66 en is daarnaast KNVB-ambassadeur in onze regio. Ik heb toen haar plek in de gemeenteraad ingenomen. Mijn voornaamste drive om dit te doen is om mee te werken aan besluiten die echt een blauwgele kleur hebben, net als bij de FC ook de kleuren van ons dorp. Sport heeft daarbij natuurlijk mijn aandacht, maar het ligt wel een stuk breder. Lokaal bezig zijn, waarbij het voor mij belangrijk is om een prettige woonomgeving voor onze inwoners te creëren.”

,,Of er ooit nog een trainer in mij schuilt? Ja, misschien wel.”

Naast zijn gezin, bedrijf en politieke bezighouden, is Van der Laan nog altijd op zaterdag, samen met o.a. vader Frans, Marc Ens en zwager Kevin Winter in FC Lisse-veteranen 1 als voetballer actief. ,,Dat blijft toch het allermooiste dat er is. Het vuurtje blijft nog altijd branden. Wat je ooit deed om maar te kunnen winnen kan en hoeft nu niet meer. Maar toch kreeg ik vorige week nog een tijdstraf van tien minuten. Het gaat elke keer nog om de drie punten. Waarbij ik kan zeggen dat we volledig op kampioenskoers liggen,” klinkt het, als vanouds, strijdvaardig.

Vrijetijdsbesteding
,,Daarnaast ben ik op zaterdagmorgen op de voetbal te vinden bij mijn kinderen. Het eerste zie ik door al deze activiteiten zelden spelen. Bovendien ben ik meer doener, dan kijker. Daarnaast vind ik het, en dat had ik vroeger ook al, gewoon lekker om anoniem in de kantine te staan en er gewoon een beetje te kletsen. De essentie van voetbal op hoog en laag niveau is dat het toch vooral een vrijetijdsbesteding blijft. Het spelletje wordt in mijn ogen ook weleens te serieus genomen.’’

Veel tijd voor andere zaken blijft er dan ook niet over voor het voetbaldier, dat tenslotte nog wel een blik in de toekomst wil werpen. ,,Of er ooit nog een trainer in mij schuilt? Ja, misschien wel. Het lijkt me wel wat om ooit samen met bijvoorbeeld Jelle Korbee en Kevin Winter iets in die richting te ondernemen. Maar nu ontbreekt de tijd daarvoor. Dan moeten de kinderen toch echt wel wat ouder zijn. Bovendien, gaan er jammer genoeg maar 24 uur in een dag. Maar zeg nooit nooit!.”