Voor René van Wieringen was het na afloop van het seizoen 2011-2012 een uitgemaakte zaak. Na twaalf seizoenen deel uitgemaakt te hebben van de A-selectie van FC Lisse besloot de middenvelder met bijna 200 duels in de hoofdmacht achter zijn naam definitief een punt te zetten achter zijn voetballoopbaan. Nu, ruim drie jaar later, heeft hij nog altijd geen moment spijt gehad van die beslissing. ,,Ik sta er nog altijd volledig achter. Kriebels om toch weer terug te keren heb ik nooit gehad. Voor mij zijn er naast het voetbal nog zoveel andere mooie dingen.”
De geboren Lissenaar speelde vanaf de jongste jeugd voor FC Lisse, waar hij als A-junior aan het einde van het seizoen 1999-2000 debuteerde in de hoofdmacht. ,,Dat was altijd een droom voor me. Ik speelde mee in de laatste vijf wedstrijden. Het was een moeilijke start voor me. We dwongen uiteindelijk een p/d duel af tegen Marken. Dat leverde een legendarische wedstrijd op. Op het veld van Noordwijk wonnen we voor 3.000 toeschouwers na verlenging (3-3) via strafschoppen. Dat was een wedstrijd die altijd zal blijven hangen. Een jaar later werden we, eveneens aan de Duinwetering, met grotendeels hetzelfde elftal kampioen van de Hoofdklasse. Na ook de zaterdagtitel gepakt te hebben, verloren we uiteindelijk van Baronie. Twee uitersten binnen een jaar. Dat was heel apart.”
Welletjes
De middenvelder die het vooral van zijn loopvermogen moest hebben, bleef zijn club daarna altijd trouw. ,,Het was altijd heerlijk voetballen bij mijn club. Zeker met een speler als Kevin Winter naast me. De beste waar ik mee gespeeld heb. Jammer genoeg ben ik door een knie- en enkelblessure, gevolgd door een operatie tweemaal langdurig uit de roulatie geweest, maar daarna toch weer teruggekomen.”
Een gelijksoortig scenario als aan het begin van zijn loopbaan deed zich later in zijn carrière nog eens voor. In mei 2006 liep FC Lisse de titel mis in de blessuretijd van het allerlaatste competitieduel tegen Rijnsburgse Boys, toen Martijn Gootjes, uitgerekend op Ter Specke, de 0-1 in blessuretijd scoorde. FC Lisse, op dat moment virtueel kampioen, nam twee jaar later sportieve wraak door de landstitel voor zich op te eisen. ,,Dat was het hoogtepunt natuurlijk. Net als het bereiken van de Topklasse. Daar heb ik nog twee seizoenen in gespeeld. Toen vond ik het welletjes. Het was tijd voor iets anders. Vooral de verplichting om er zoveel uren en energie in te steken voelde steeds zwaarder aan. Het was mooi geweest. Er is meer dan alleen voetbal in het leven.”
Emotioneel
Tegenwoordig speelt Van Wieringen nog wekelijks in het derde elftal van de FC. Een vriendenteam dat echter nog wel wil presteren. ,,Maar de echte druk is er niet meer. Één keer per week trainen en zaterdag een wedstrijd met jongens die echt nog wel een balletje kunnen trappen, maar ook lol willen hebben. Dat bevalt me uitstekend. Daarnaast doe ik ver op de achtergrond nog wel iets voor de club, maar dat mag nauwelijks een naam hebben. Heel anders dan mijn broer Frank. Die heeft het hoogste niveau als voetballer nooit gehaald, maar is nu als trainer van de C-junioren druk bezig om zich op dat vlak te ontwikkelen. Die ambitie heb ik niet. Zeg nooit nooit, maar dat zit er voorlopig niet in. Ik heb het uitstekend naar mijn zin”, vertelt de in het dagelijks leven sportdocent aan het Leonardo College in Leiden.
Binnenkort betrekt hij samen met vriendin Mirjam, uiteraard in Lisse, een nieuwe woning. ,,Dat geeft nu wat extra drukte, maar dat is het allemaal waard. Zeker omdat in april onze eerste baby wordt geboren. Nee, spijt van mijn afscheid op relatief jonge leeftijd heb ik nooit gehad. Geen moment”, klink het resoluut.
,,Een aantal jaren geleden werd bij mijn vader een zeer ernstige ziekte geconstateerd. Gelukkig is hij er nog altijd bij. Zoiets zet je ook aan het denken. Ik weet nog dat ik scoorde bij RVVH. Kort nadat zijn ziekte was vastgesteld. Ik liep toen meteen naar hem toe achter de goal. Dat was best wel emotioneel. Hij was er ook altijd bij als ik speelde. Ook bij mijn afscheidswedstrijd die ik van de club kreeg, tegelijk met Michael van der Laan en Kee Hoei Tan. Een wedstrijd waarin ik samen met mijn vader in één elftal speelde. Ook zo’n moment om nooit meer te vergeten.”
Tekst; Leo Schrama
Foto: FC Lisse