,,Zo glanzend was mijn carrière toch niet?”, vraagt Casper van Iterson zich bescheiden af. In die opmerking schuilt misschien wel een kern van waarheid, maar in de ruim zeven seizoenen dat de geboren Rijnsburger in de hoofdmacht van Valken’68 acteerde, bewees hij jaarlijks zijn waarde voor de Duyfrak-brigade. Na zijn overstap op 24-jarige leeftijd naar de geel-roden is hij de club tot op de dag van vandaag trouw gebleven. Voor het vierde seizoen op rij heeft de voormalig middenvelder Valken’68 JO-19 met veel plezier onder zijn hoede.

,,Als klein ventje begon ik bij Rijnsburge Boys met voetballen, tot dat mijn ouders besloten naar Katwijk te verhuizen. Daardoor kwam ik op twaalfjarige leeftijd bij Quick Boys in de jeugd terecht”,  begint Van Iterson zijn relaas. ,,Een echte hoogvlieger was ik niet en na mijn overstap naar de senioren heb ik daar veelal in het derde elftal gespeeld. De laatste stap zat er helaas niet in. Op mijn 24^e wilde ik bij Valken’68 proberen of ik daar wel het eerste kon halen en dat is me gelukt. Ik deed twee stappen terug om er daarna vier vooruit te maken.”

Trend
Op ‘t Duyfrak beleefde Van Iterson als aanvallende middenvelder mooie jaren in de Derde Klasse. Hoewel het team, dat eerst onder leiding stond van Rinie van Veen en later Fred Eijsberg, jaarlijks meestreed om de prijzen was het lang wachten op de in Valkenburg zo felbegeerde promotie.

,,Van een blauw-wit jasje kreeg die bunker toen een rood-gele uitstraling.”

,,Met Fred voor de groep kwam er steeds meer voetbal in de ploeg. Voor plekken die niet vanuit de eigen jeugd konden worden opgevuld, werden steeds vaker spelers van de andere Katwijkse clubs aangetrokken. Zelf was ik een van de eerste spelers van buiten Valkenburg. Later is het echt een trend geworden dat er jongens naar de club kwamen die elders het eerste elftal niet haalden.”

Roodgele uitstraling
Onder Piet van Duijn werd via de nacompetitie, waarop Valken’68 een abonnement leek te hebben, de promotie in een alles beslissend duel tegen Forum Sport afgedwongen. ,,Een fantastisch jaar waarin wij promoveerden en het tweede kampioen werd. Echt onvergetelijk. We beschikten over een hechte groep van zo’n 34 spelers die er elke training weer stonden.”

,,Dat succes heeft ons nog geïnspireerd om in de Katwijkse duinen een bunker van onze clubkleuren te voorzien. Na eerst voldoende verf te hebben ingeslagen zijn we op een nacht met elkaar aan de slag gegaan. Van een blauw-wit jasje kreeg die bunker toen een rood-gele uitstraling.”

Trots
Met zo’n tien treffers en de nodige assists had Van Iterson jaarlijks een flink aandeel in de Valkenburgse successen. ,,Dat was lekker voetballen. Precies in mijn straatje”, vervolgt Van Iterson. ,,Als nummer tien kon ik mijn ei uitstekend kwijt. De drang naar voren heb ik altijd wel gehad. Veel loopvermogen en een aardige trap. Er zat zelfs een jaar tussen met zestien treffers. Dat leverde me de titel ‘Speler van het Jaar’ op. Daar ben ik nog altijd trots op.”

Twee terug, vier vooruit
Op 30-jarige leeftijd werd Van Iterson langzaam maar zeker ingehaald door nieuwe aanstormende talenten. Valken ‘68 leek daarmee na de promotie naar de Tweede Klasse direct door te stoten naar een nog hoger niveau. ,,Onze trainer, Van Duijn, bouwde iets meer zekerheden  in. Het accent lag wat meer op de defensie en daarmee kwam mijn positie op de tocht te staan.”

,,Bovendien was het niveau van de selectie ook flink omhoog gegaan. In mijn laatste seizoen was ik eigenlijk twaalfde man. Toch heb ik dat jaar nog heel wat wedstrijden gespeeld. Het was alleen jammer dat we het niet konden afsluiten met promotie.”

,,Vervolgens deed Rijnsburgse Boys een beroep op me. Ze zochten op Middelmors een paar ervaren spelers voor het tweede elftal. Voor mij was de cirkel daarmee rond, maar omdat veel spelers waarmee ik bij Valken’68 jarenlang had gespeeld een jaar later besloten om een stapje terug te doen, ben ik teruggekeerd naar ‘t Duyfrak. Om er via het tweede en derde team nog een paar seizoenen aan vast te plakken.”

Enorme impact
Omdat een chronische knieblessure verder spelen verhinderde verdwenen zijn voetbalschoenen in de kast. Dat was helaas niet de enige reden voor Van Iterson om er de brui aan te geven. Zijn beide zoons Jay en Wesley eisten alle aandacht op van Casper en zijn vrouw Aranka. Bij beide zoons werd een ernstige spierziekte geconstateerd.

,,Dat had natuurlijk een enorme impact op ons gezinsleven. Het heeft wel even geduurd om dat te verwerken. Maar toen Valken’68 op een gegeven moment een trainer voor de A-junioren zocht heeft Aranka me toen gestimuleerd om me daarvoor aan te melden.”

,,Inmiddels ben ik aan mijn vierde seizoen als jeugdtrainer bezig. En ik moet zeggen dat het me uitstekend bevalt. Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Zonder een enkel diploma op zak ben ik begonnen, maar vorig seizoen heb ik wel mijn UEFA-C diploma behaald.”

Voor Van Iterson is het een grote uitdaging om spelers voor de A-selectie af te leveren. Daarbij zit volgens de oefenmeester het grootste probleem in het feit dat Valken’68 een relatief kleine vereniging is. ,,Met Rody Redel en  Stephan de Mooij is dat in ieder geval met twee spelers al gelukt.”

,,Valken is mijn tweede liefde geworden en maakt mijn leven completer.”

,,We beschikken slechts over één JO-19 elftal. Het onderlinge verschil binnen die selectie is relatief groot. Dan moet je er eerst een hecht team van zien te smeden. Dat lukt goed, waarbij je ook in je achterhoofd moet houden dat eigen jeugd toch het fundament van je club is. Soms is het daarbij passen en meten wegens mijn werk, maar ook dat lukt,” vertelt Van Iterson die als inkoper op veiling Flora lange dagen maakt.

Tweede liefde
De gemoedelijkheid bij Valken’68 is Van Iterson altijd uitstekend bevallen. Op ’t Duyfrak gaat het altijd om meer dan alleen voetbal. ,,Natuurlijk wil je altijd winnen, maar daarnaast is het ongeacht de afloop van en wedstrijd altijd gezellig. Dat spreekt me altijd enorm aan. Dat is ook de reden dat ik nu nog altijd bij Valken rondloop.”

,,De overstap naar Valken heeft me veel gebracht. Veel plezier, zowel binnen als buiten het veld. Bovendien heb ik er heel veel goede vrienden aan over gehouden. Als ik er op terugkijk is het een uitstekende beslissing geweest. Valken is mijn tweede liefde geworden en maakt mijn leven completer. Mijn toekomst ligt bij die club, waarbij ik hoop er ooit als trainer van een selectie-elftal bij de senioren aan de slag te gaan.”

Foto’s: Casper van Iterson