Als voetballiefhebber die graag een potje voetbal kijkt op tv ben ik geabonneerd op alle mogelijke voetbalzenders om zo de Europese competities bij te kunnen houden. Lekker hangend in mijn luie stoel, verstand op nul en genieten van Messi, Özil en Iniesta. Ik zal ongetwijfeld een paar aardige spelers vergeten zijn, maar zo heeft ieder z’n voorkeuren.

De laatste tijd gaat dat ongedwongene er echter toch een beetje af en spring ik zelfs af en toe van stijgende verbazing uit de eerdergenoemde luie stoel en dat is niet omdat Messi weer eens zijn ‘solomodus’ heeft aangezet en de hele tegenpartij te kakken zet.

Nee, die verbazing heeft te maken met die overspannen, als een idioot gebarende man, in dat driedelige pak, die langs de lijn een ware onemanshow loopt op te voeren en denkt dat het hele stadion een kaartje heeft gekocht om hem aan het ‘werk’ te zien. Ik heb nieuws voor hem: die mensen komen voor de spelers die jij volstopt met opdrachten en helemaal gek maakt met dat overspannen gedoe.

‘Dus Pep, Jürgen, Diego en José, doe me een plezier en ga ook gewoon eens als liefhebber langs de kant staan, dan geniet je waarschijnlijk veel meer’

Ook in mijn vriendengroep zijn de meningen verdeeld over dit soort trainers. Mijn tegenstanders in de groep vinden dit soort trainers geboren winnaars, mijn medestanders vinden het net als ik hysterische dorpsgekken. Gelukkig zijn er voorbeelden te over van normale rustig observerende trainers die toch meer dan genoeg gewonnen hebben en waarmee we dus onze tegenstanders om de oren kunnen slaan. Ik noem een Ancelotti, Heynckes of Del Bosque. Dit zijn/waren trainers die gewoon in de dug-out gaan zitten als het hoost van de regen en niet zichzelf en hun pak van duizenden euro’s zeiknat laten regenen om een ‘signaal’ af te geven aan het team. Zitten hoeft niet per se, maar pak dan in ieder geval gewoon een paraplu, zonde van zo’n duur pak joh.

Enkele weken geleden was er een mooie dorpsgekkenparade. Het was een zondag waarop ik ‘s middags Chelsea – Manchester United kon zien en Liverpool nog voorbij zag komen, waarna ik ’s avonds een helft Atletico Madrid meepakte en eindigde met Paris Saint Germain. Ik vond het een vreemd toneelstuk, met al de mannen met een eigenlijke bijrol die zichzelf de absolute hoofdrol hadden toegeëigend. Jammer genoeg speelde Manchester City op maandagavond, anders was de zondag helemaal compleet geweest.

‘Ik heb het geluk gehad dat ik onder twee van hen gewerkt heb tijdens mijn voetbalperiode’

Ieder zijn meug, maar ik kan me toch niet voorstellen dat een Griezmann ook maar 5% hoort of ziet van wat de winnaar Simeone 90 minuten lang loopt te blèren en te gebaren. Of dat Coutinho denkt: potverdorie, laat ik maar eens luisteren naar een trainer die al vijf keer bij Specsavers is geweest voor een nieuwe bril en glijdend op z’n knieën een goal van ons viert alsof het de winnende goal in de finale van de Champions League is. Ik heb eerlijk gezegd het vermoeden dat het gros van de spelers denkt: doe gewoon effe normaal; ze komen voor ons en echt niet voor jouw overspannen toneelstukjes. Dus Pep, Jürgen, Diego en José, doe me een plezier en ga ook gewoon eens als liefhebber langs de kant staan, dan geniet je waarschijnlijk veel meer van de daadwerkelijke hoofdrolspelers en bovendien, het is veel beter voor de bloeddruk.

Trainerscarrière
Ik heb dit seizoen bij ons in de Bollenstreek ook al menig wedstrijd voorbij zien komen, en ik denk dat we ons gelukkig mogen prijzen met het trainersgilde in onze regio. Geen druk gebarende, overspannen ogende trainers langs de kant die een toneelstuk opvoeren, maar rustig observerende, op zijn tijd ook genietende liefhebbers langs de lijn. Ik heb het geluk gehad dat ik onder twee van hen gewerkt heb tijdens mijn voetbalperiode, Jan en Robbert [Zoutman en De Ruiter, red]. Beiden uitstekende trainers, en ik kan met een gerust hart stellen: dat zijn in de kern gewoon liefhebbers die langs de lijn zitten en af en toe gaan staan. En daar gaat het volgens mij om, dat je geniet van wat je doet en doe dit op z’n tijd ook nog eens in stilte.

Naarmate je ouder wordt, ga je toch iets anders naar trainers kijken, en toegegeven, ook ik ben dit jaar begonnen met de trainerscursus. Gewoon om te kijken of het iets voor mij is en om te ontdekken wat voor soort trainer ik eventueel zou zijn of zou willen worden. Ik denk dat ik zojuist mijn voorkeur wel bepaald heb en mocht iemand me in de toekomst een doelpunt van mijn team zien vieren op mijn knieën, geef me dan vooral een seintje. In dat geval zal ik mijn trainerscarrière toch nog eens heroverwegen.

Kevin Winter

Foto: Hubert Habers

Kevin Winter is oud-voetballer van FC Lisse en Rijnsburgse Boys en is één van de bekendste spelers uit de streek. Afgelopen seizoen liet hij het selectievoetbal voor wat het was en is hij in een lager elftal gaan voetballen. Zo heel af en toe viel hij nog eens in bij de hoofdmacht, maar de meeste minuten maakt hij in het veteranenelftal van Lisse.