Een uur voor zijn afscheidswedstrijd zou beginnen was John Hoogeveen al druk bezig in de kantine van SJC. De middenvelder vierde zijn verjaardag en terwijl de kantine volstroomde, voorzag hij de aanwezigen van taart. Befaamde spelers van weleer maakten hun rentree op de Lageweg.  Zij speelden aan de hand van het feestvarken een wedstrijdje tegen een selectieteam van het huidige SJC.

Een echt afscheid van SJC heeft de middenvelder nooit gehad. Hoogeveen was namelijk geschorst voor de laatste thuiswedstrijd van vorig seizoen. Een volgens hem ‘oliedomme’ gele kaart gooide toen roet in het eten. De festiviteiten omtrent zijn afscheid gingen toen wel door. Maar een laatste wedstrijd op zijn geliefde SJC-terrein zat er (toen) niet in.

Hoogeveen blijkt de bescheidenheid zelf. Terwijl de voormalig mannetjesputter nog een stuk taart aansnijdt voor een toegestroomde gast, wil hij niets weten van een speciale wedstrijd voor hem. ,,Het is gewoon een nieuwjaarsreceptie, en daarvoor hoort gevoetbald te worden. Of dat nu voor mij is of voor een ander, dat is niet belangrijk.”

Die woorden zijn niet besteed aan Herman Meijvogel. De voorzitter roemt de bijdrage van Hoogeveen aan SJC. ,,Naast dat hij twintig jaar in het vlaggenschip heeft gestaan, is hij ook een echte clubman. Hij is vorig jaar lid van verdienste geworden.” Meijvogel noemt daarna een hele waslijst aan activiteiten op. ,,John is nu coördinator van de F-jeugd en organiseert voor die spelertjes ook het snurkfestijn. Hij heeft ervoor gezorgd dat alle jeugdteams met spieren voor spieren op de borst spelen en voor die organisatie heeft hij ook nog 3800 euro ingezameld.¨

Ondertussen lopen de selectieteams warm. Meijvogel kijkt instemmend naar alle vedetten van weleer. ,,Ook dat is John, hij lag altijd goed in de groep. Hij hoeft maar één telefoontje te plegen en er staan vijf man klaar om op zo’n dag als vandaag te voetballen.¨

Bij dit soort afscheidswedstrijden gaat het natuurlijk niet om wat er op het veld gebeurt. Kees Zethof wil er ‘een gezellig potje’ van maken. En dat is wat er ook gebeurt. Een afgetrainde Hamdi speelt met mannen waar de voetbalschoenen al tien jaar stof staan te happen. Niemand die maalt om een verkeerde pass of een mislukte sliding. Hoogeveen geniet er zelf het meest van. ,,Mooi om met die oudere selectie een laatste wedstrijdje te spelen, dat zijn natuurlijk ook jongens waar ik veel mee gespeeld heb.¨

Hoogeveen weet zelf nog het net te vinden. Een bal vliegt schitterend de verre hoek in. ,,Heb ik het nog even kunnen laten zien aan die jonkies”, grapt hij. ,,Nee, joh geintje, ik raakte de bal helemaal verkeerd. Maar heeft het publiek toch nog kunnen genieten.” Misschien wel typerend voor Hoogeveen, bescheidenheid in plaats van in het middelpunt staan.

Erfenis
Een kwartier voor het einde van de wedstrijd neemt het team met oud-selectiespelers afscheid van het veld en vallen hun kinderen in. De erfenis wordt zo symbolisch overgedragen aan de jongere generatie. ,,Die kids vormen over tien, vijftien jaar de selectie¨, knipoogt Hoogeveen. ,,Maar dit is wel hoe ik het wilde afsluiten, met al die jonge ventjes.¨

Zelf krijgt de voormalig middenvelder een staande ovatie van het publiek als óók hij wordt gewisseld. Een laatste handzwaai naar de menigte en het doek als SJC-speler is voor Hoogeveen definitief gevallen.

Volgens Meijvogel is Hoogeveen alles wat SJC wil uitstralen. ,,We zijn een familieclub die sfeer hoog in het vaandel heeft staan. Onze missie is de vereniging die verenigt. En dat is wat John doet. John gaat met een SJC-pyjama naar bed en staat er ook weer mee op.”

Foto’s: Johanna Wever