In de rubriek ‘Met wie spreek ik?’ laat Leo Schrama steeds een clubvrijwilliger aan het woord die zich al jaren belangeloos inzet voor en bij zijn (of haar) club. Vaak onbekend buiten de eigen gelederen, maar o zo belangrijk. Elke vereniging draait nu eenmaal op vrijwilligers.

Eenmaal binnen de hekken van sportpark ’t Duyfrak raakte Wim Masmeijer binnen de kortste keren verslingerd aan wat nu ‘zijn’ Valken ‘68 is. Dat die entree pas op twaalfjarige leeftijd plaatsvond, en niet zoals doorgaans zo’n zeven jaar eerder, werd veroorzaakt door het feit dat gymnastiek, en met name turnen, tot die tijd zijn voornaamste sportieve bezigheid was. Momenteel gaat er voor Masmeijer geen weekend voorbij zonder Valken ‘68.

,,Zodoende ben ik pas als C-junior in het Valken-nest terechtgekomen.  Nee, een echt grote voetballer zou ik nooit worden, dat had ik al snel in de gaten. Het plezier was er echter niet minder om. Dat leidde er ook toe dat ik al snel jeugdwedstrijdjes floot bij de jongste junioren. En vervolgens kwam van het een het ander. De gymnastiekzaal heb ik eigenlijk nooit meer gemist. Bij Valken ‘68 voelde ik me als een vis in het water en dat geldt tot op de dag van vandaag.”

Samen met Hendrine woont Masmeijer op een steenworp afstand van sportpark ’t Duyfrak, dat hij naar eigen zeggen geen dag kan missen. Hoewel dat laatste niet helemaal letterlijk moet worden genomen. ,,Ja, ik voel me in hart en nieren een echte Valkenier.  De zomerstop vind ik een periode die zo snel mogelijk voorbij mag gaan. Dan is er op de club natuurlijk wel het een en ander te doen, zoals onderhouds- of verbouwingswerkzaamheden, maar het blijft een stille periode. Dan loop ik weleens met mijn ziel onder mijn armen. Dan kijk ik er graag even om het hoekje of steek zelf de armen uit de mouwen om daarna gezellig een bakkie te doen en lekker bij te praten. Even het clubgevoel opzoeken  noem ik het maar.”

9U9A9638
Als wedstrijdsecretaris heeft de 34-jarige Masmeijer momenteel zitting in het bestuur. Uit hoofde van die functie kent hij de club én haar leden op zijn duimpje. ,,Dat zijn er nu zo’n zeshonderd. Een flink aantal voor een echte dorpsclub. De laatste jaren hebben we door de nieuwbouw, met name in de directe omgeving, een echte groeispurt doorgemaakt. Daarbij is de accommodatie niet vergeten”, vertelt hij vol trots. ,,Momenteel wordt er gewerkt aan uitbreiding van de bestuurs- en businessclubruimte.  Dat was hard nodig na alle vernieuwingen op het sportpark in het afgelopen decennium. Daar zijn we enorm trots op, vooral omdat heel veel gerealiseerd is door een grote groep vrijwilligers.”

Naast zijn drukke werkzaamheden als wedstrijdsecretaris neemt Masmeijer op wedstrijddagen bij het vlaggenschip als grensrechter de vlag ter hand. Een bewuste keuze van Masmeijer, die zich op deze manier direct betrokken voelt bij de verrichtingen van de hoofdmacht. ,,Dat doe ik nu voor het derde seizoen. In het eerste jaar werden we kampioen, terwijl we ons vorig seizoen pas veilig speelden op de laatste wedstrijddag. Dat voelde wel aan als een kampioenschap. Dit seizoen draait het nog niet zoals we willen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen en we ons gaan handhaven. Dat zelfs mijn naam dit seizoen in de wedstrijdverslagen terugkwam, had te maken met het feit dat ik in het duel tegen WVHEDW in een iets te emotionele bui van het veld werd gestuurd door de scheidsrechter. Had ik me verbaal laten gaan. Door mijn clubhart voel ik me echt één van de jongens. Ik kwam er af met een berisping. Een goede les om zoiets in de toekomst te voorkomen. Dat gaat me echt niet meer gebeuren!”

Ingeburgerd fenomeen
Voor Masmeijer is niet alleen het eerste zaligmakend. ,,Voor mij telt de hele club. Van hoog tot laag. Van vrijwilliger tot supporter, iedereen moet het naar zijn zin hebben hier. Daarom geniet ik ook altijd van de derde helft. Dat hoort er voor mij helemaal bij. Als het even kan ben ik er zaterdagmorgen om zeven uur en doe ik zelf ’s avonds het licht uit in de kantine”, grijnst Masmeijer, die ook bijzonder trots is op de prestaties van het tweede team, dat na twee kampioenschappen op rij uitkomt in de Reserve Hoofdklasse. ,,Met een elftal dat geheel uit eigen jongens bestaat. Dat zegt ook iets over de club. Er wordt hier niet betaald, dus dat maakt de prestatie nog groter”, vertelt de administratief medewerker bij een detacheringsbedrijf.

Daarnaast roemt Masmeijer de vele activiteiten die er buiten het voetbal om bij Valken ‘68 worden georganiseerd. Binnen alle geledingen van de club. ,,Naast de kaartavonden organiseren we een clubveiling, vieren we uitbundig carnaval en is ook het Oktoberfest een ingeburgerd fenomeen geworden. Dan zie je dat ook niet-Valken de club weten te vinden. En zo hoort het ook. Iedereen is hier welkom. En waar nodig steek ik dan een handje toe. Zo gaat dat nu eenmaal. Ook voor een bardienst draai ik mijn hand niet om.”

Trots zijn op Valken ‘68. Dat is wat Masmeijer uitstraalt en uitdraagt. ,,Maar ik denk dat iedereen hier op ’t Duyfrak dat wel is”, stelt hij. ,,Zelf kan ik moeilijk ‘nee’ zeggen. Dat is altijd al een beetje mijn manco geweest. Maar ik wil er meteen aan toevoegen dat dit me niet echt in de weg zit, hoor.  De club is mijn lust en mijn leven.”

ziezoo

POPULAIRE BERICHTEN