In de rubriek ‘Met wie spreek ik?’ laat Leo Schrama steeds een clubvrijwilliger aan het woord die zich al jaren belangeloos inzet voor en bij ‘zijn (of haar) cluppie’. Vaak onbekend buiten de eigen gelederen, maar o zo belangrijk. Elke vereniging draait nu eenmaal op vrijwilligers.

VV Katwijk kan rekenen op een groot vrijwilligerslegioen, dat wekelijks in de weer is om op De Krom alles tot in de puntjes te laten verlopen. Daarin spelen een aantal oudgedienden een belangrijke rol, waaronder Ed Strik. De geboren Hagenaar meldde zich als 14-jarige aan en mag zich ruim een halve eeuw later naast oud-voetballer al vier decennia vrijwilliger noemen bij de oranjehemden.

,,Het gevaar om namen te noemen is altijd dat je veel anderen vergeet. Zonder vrijwilligers kan een club niet draaien”, begint Ed Strik zijn relaas. Om in één adem terug te gaan naar zijn entree bij vv Katwijk. ,,De club speelde nog op de Helmbergweg toen ik er als junior begon. Ons gezin keerde kort daarvoor na drie jaar terug vanuit Curaçao. Mijn vader werkte bij de marine en was daar toen gestationeerd.”

,,In plaats van mijn geboorteplaats Den Haag gingen we in Katwijk wonen omdat mijn vader op het voormalige Vliegkamp Valkenburg werkte. Het veld van vv Katwijk lag bij ons om de hoek en daarom ben ik in 1966 lid geworden. Daarvoor had ik gespeeld bij Willemstad. Ik herinner me nog een kaal, aangestampt veld van zand en leem waarop een sliding het laatste was wat je moest doen”, vertelt Strik terugblikkend op zijn jeugdjaren. ,,Op de keper beschouwd ben ik als voetballer in het buitenland begonnen, om mijn carrière in Nederland later voort te zetten. Een beetje de omgekeerde weg eigenlijk”, voegt Strik er lachend aan toe.

Grote liefde
Zijn jeugdjaren bracht Strik voor vertrek naar Curaçao door in zijn geboorteplaats Den Haag. De thans 63-jarige Strik leerde daar om van zich af te bijten. ,,Als je niet wilde ondersneeuwen, moest je je mondje wel bij je hebben. Gebekt ben ik altijd wel geweest en dat had ik ook als voetballer. Met talloze scheidsrechters heb ik aanvaringen gehad. Dat zullen mijn Haagse roots geweest zijn. Bij vv Katwijk stapte (oud)scheidsrechter Gerard Freke eens op mij op af. ‘Als je het zelf zo goed weet ga dan zelf fluiten’, vertelde hij me. Ik heb de handschoen opgepakt en ben als 23-jarige bij jeugdwedstrijden gaan fluiten. Iets dat ik tot op de dag van vandaag nog altijd met heel veel plezier doe.”

Later trad Strik ook nog zelfs toe tot het KNVB-scheidsrechterskorps. ,,Dat betekende ’s morgens bij Katwijk de jeugd fluiten, om later elders nog een wedstrijd voor mijn rekening te nemen. Dat was overigens pas nadat ik op 36-jarige leeftijd met voetballen was gestopt. Hoger dan het derde ben ik nooit gekomen. Begonnen als verdediger werd ik, uit nood, keeper. Ooit heb ik een keer met het tweede meegedaan, tegen Quick Boys nog wel. Verder heb ik het echter niet gebracht.”

Familieclub
Waar de voetballer Strik over modale voetbalcapaciteiten beschikte, kan hij in de categorie vrijwilligers als topper worden bestempeld. Naast (jeugd)scheidsrechter fungeerde Strik op de Krom een aantal jaren als trainer van de E-junioren en het damesteam. Zijn grote liefde bleef echter het fluiten. Reden om bijna twee decennia terug ook nog eens de taak van scheidsrechtercoördinator op zich te nemen.

,,Momenteel kan ik wekelijks beschikken over een groep van zo’n van 25 (club)arbiters. Die leiden we vaak zelf intern op. We starten bij de C-junioren die na het behalen van hun diploma bij de jongste jeugd beginnen. Dan begeleid ik ze de eerste wedstrijden, totdat ze zelf in het diepe kunnen. De fijne kneepjes aanleren noem ik dat. De basis is altijd een goede spelregelkennis en de wedstrijd aan kunnen voelen. Zelf ging mij dat redelijk goed af. Als speler heb ik alle mogelijke overtredingen zelf ook gemaakt. Later kwam ik die op het veld als arbiter weer tegen. Dus dat ik herkende ik wel.”

Naast scheidsrechtercoördinator is Strik momenteel tevens (jeugd)wedstrijdsecretaris op de Krom. ,,Omgaan met de jeugd houd je jong. En als je dat al zolang doet, ken je ook heel veel mensen. Dat komt ook omdat ik op donderdagavond al jaren met Martien Vooijs achter de bar sta. Ook iets dat ik heel graag doe. In mijn ogen is Katwijk één grote familieclub en daar mogen we met elkaar heel trots op zijn. Ook bij verlies is het feest. Dat is echt geweldig. Als je zo bij de club betrokken bent, leef je ook mee met het eerste elftal. Als thuis- en uitsupporter met een vaste plek op onze fantastische tribune. Tenzij de plicht als scheidsrechtercoördinator me in noodgevallen roept natuurlijk”, vertelt de inmiddels gepensioneerde financieel medewerker van het Ministerie van Financiën en Werkgelegenheid.

Niet te bolwerken
,,Ja, vv Katwijk zit diep in mijn hart. Met dank aan mijn vrouw Joke natuurlijk, want anders zou het toch wel een stuk moeilijker zijn geweest. Ik ben graag op de club. Alleen voor verjaardagen in het gezin maak ik een uitzondering. Op mijn eigen verjaardag niet. Dan ben ik net zo lief bij de club. Ook gedurende de zomerstop. Dan is het zaterdag al vroeg dag als de bouw- en onderhoudscommissie aan de slag gaat. Doe ik om zes uur ’s morgens het hek open, dat moet toch ook gebeuren.”

,,Maar het mooiste vind ik de Familiedagen aan het einde van het seizoen. Dan is het voor iedereen veertien dagen lang feest bij de club. Het liefst sta ik dan elke dag achter de bar, maar dat is fysiek niet te bolwerken. Dus doe ik dat maar om de dag. Goedbeschouwd heb ik twee huwelijken. Met Joke en met vv Katwijk.”