Het Voetbal in de Bollenstreek kent tal van bijzondere verhalen en unieke personen. Verslaggever Matthijs Snepvangers reist door de streek om die verhalen op te tekenen. In aflevering twee was hij te gast bij de allereerste derby tussen de g-elftallen van Katwijk en Quick Boys. 

Een heuse derby stond er in de voorjaarsvakantie op het programma. Op een winderig bijveld op De Krom stonden de g-elftallen van Katwijk en Quick Boys voor het eerst tegen over elkaar. Hoe verhit het in de derby tussen de eerste teams er aan toe kan gaan, zo respectvol behandelde beide teams elkaar.

,,Wat je zo meteen gaat zien is alles wat ze bedoelen met against modern football”, hoor ik naast me. Voorwaar, de scheidsrechter heeft een makkelijke middag. Als hij vijf keer heeft gefloten vanmiddag dan is het veel. Van theater houden ze hier niet. Alle spelers spelen met liefde voor de bal.

Bij de warming-up is die liefde al terug te zien. Zodra de ballentas in het zicht komt, stijgt er binnen de groep een wild enthousiasme op. Ik denk weer aan mijn eigen jaartjes als pupil, toen ik ook nog groen als gras was. Met een beetje fantasie hoor je bij de warming-up van beide Katwijkse teams Thomas Acda al zingen: ‘Zaterdag was de mooiste dag van de week, en je wist als je naar je vriendjes keek, hier gaan ze heel wat beleven.’

Ik kijk de wedstrijd met naast me Henk Kasius, een bekende bij VV Katwijk gezien het aantal mensen dat hij begroet tijdens de wedstrijd. Hem straal voorbij lopen kan ook niet echt vanwege zijn lengte van ruim 1.90. Tijdens de wedstrijd rolt hij shagje na shagje. Wellicht tegen de spanning? Het blijft immers een Katwijkse burenruzie die we bekijken.

Verschil

,,Bijvoorbeeld die kleine daar, die is voor niemand bang’’ wijst hij naar een achtjarig spelertje dat het duel aangaat met een man van twintig. Bij Quick Boys staat het gehandicaptenvoetbal nog in de kinderschoenen en hebben ze één seniorenteam dat nog geen competitiewedstrijden speelt. Bij Katwijk ligt dat anders. Daar is er al vijf jaar g-voetbal. Op het moment hebben ze twee team met spelertjes tussen de 7 en 14.

Dat het uiteindelijk een gelijkopgaande wedstrijd wordt tussen het jeugdige Katwijk en volwassen Quick Boys ligt eraan dat ze bij Katwijk al jaren trainen. ,,Samenspel is belangrijk, daar trainen we veel op. Sommige kinderen zijn veel beter dan de anderen. Maar ze moeten het met elkaar doen. Een paar jaar geleden riepen we een man of the match uit. En dan werd het niet de spits die vier keer scoorde, maar de verdediger die een paar ballen wegschoot. Zo leren ze dat het niet alleen maar om het scoren gaat.’’

Er zit veel niveauverschil tussen de spelers. Dat het belangrijk is dat de voetballertjes samenspelen en elkaars kwaliteiten leren waarderen staat buiten kijf. Sommige jongetjes zijn zo snel als de wind, terwijl andere mannetjes de bal hooguit drie keer een trap geven in de wedstrijd. Toch hebben ze allemaal plezier. Dit wordt onderstreept door een vader die in zijn werkoutfit komt aanzetten. ,,Ik kom recht uit mijn werk, een uur eerder gestopt, maar ik moest deze wedstrijd zien’’, is zijn verklaring. En elke keer als zijn zoon de bal raakt, juicht hij hem toe en roept hij het aantal balcontacten. ‘twee, drie, vier zelfs!’

Quick Boyzer op de Krom

De enthousiaste vader komt zelf uit een Quick Boys-nest. Maar omdat Katwijk al een paar jaar een g-elftal heeft, voetbalt zijn zoontje in het oranje op De Krom. Hij peinst er niet over om hem nu alsnog bij Quick Boys te laten voetballen. ,,Hij heeft hier zijn vriendjes, dan ga ik hem niet weghalen, dat is helemaal niet goed voor mijn kind.’’

Kasius zelf werkt in het dagelijks leven ook met verstandelijk gehandicapten en zijn ervaring komt van pas. ,,We hebben zeven man op het voetbalteam staan. Sommige zijn werkzaam in de gehandicaptenzorg, andere zijn weer broertjes van een speler. Dat is wel makkelijk als er iets gebeurt. Verder zijn de ouders ook heel actief. Dat zie ik eigenlijk nergens anders zo.’’

Net als ik wil vragen wat er dan kan gebeuren, wordt de Katwijkse keeper boos na een tegendoelpunt. Woedend gooit hij zijn handschoenen weg en roept hard ‘dat hij helemaal niet wil keepen’. Een ander spelertje is hier zo van onder de indruk dat hij wanhopig van het veld loopt. Meteen zijn er ouders die in actie komen om verdere problemen te voorkomen.

Leren verliezen

,,Sommige spelers hebben nog nooit verloren en weten niet wat verliezen is.’’ verklaart Kasius. ,,Die moeten we nog leren om daar mee om te gaan.’’ Ondertussen heeft een ander speler zich aangeboden om te gaan keepen en kan de wedstrijd weer verder gaan.

,,In de eerste seizoenshelft zijn we kampioen geworden. Gingen we met de bus naar de wedstrijd, werden ze gehuldigd in de kantine. En iedereen juichte voor ze. Geweldig was dat.’’ Het team is sindsdien opgesplitst omdat er te veel aanwas was. ,,We hebben gekeken welke karakters het beste bij elkaar pasten en wat het beste voor de spelers was. Sommige spelers hebben veel moeite om emoties te uiten, andere juist het tegenovergestelde.’’ Selectie op basis van voetbaltalent komt dus op een tweede plan.

Ondertussen fluit de scheidsrechter nadat het 2-2 is geworden voor de rust. Al is rust het verkeerde woord. De tas met ballen wordt weer gepakt en het doel wordt onder schot genomen. Zolang ze op een veld staan, moet de bal rollen. De rust gaat in één adem door naar de tweede helft.

Kwinkslagen

,,Ik heb een keer zo hard moeten lachen’’, begint Kasius aan een anekdote. ,,Ik riep tegen een verdediger ‘kort dekken’, wat doet hij vervolgens. Hij loopt naar zijn tegenstander toe, blijft er een seconde bij staan  en loopt meteen weer weg.’’ Zo volgen er nog meer kwinkslagen over zijn team deze middag. En bij elk verhaal dat er verder komt zie je hem enthousiaster worden.

Wat ze op het veld leren, hebben ze buiten het veld ook veel aan. Samenwerking en elkaar dingen gunnen. Maar ook tegenslagen verwerken en dingen aanleren. ,,Soms vergt het veel inzet en tijd, maar je krijgt er zoveel voor terug.’’ Ondertussen komt Quick Boys op een 4-3 voorsprong en begint het Katwijkse supportershart naast me sneller te kloppen. Elke pass van Katwijk wordt nu met spanning bekeken. En vlak voor het eindsignaal komt Katwijk via een schitterende aanval gelijk. Kasius kan zijn geluk niet op.

,,De tactiek die we meegeven is vrij basaal, maar je probeert elke week wat meer te leren.’’ En inderdaad: in het begin van de wedstrijd denk je dat de oudere grotere spelers van Quick Boys een makkelijke middag gaan beleven, omdat ze fysiek veel sterker zijn. Maar Katwijk staat verdedigend zijn mannetje en dekt de spelers van Quick Boys goed. Bij Quick Boys is dit laatste nog niet het geval, waardoor Katwijk makkelijk door de blauwwitte verdediging loopt. Ook de aanval waaruit Katwijk de late 4-4 gelijkmaker scoort, verraadt trainingsarbeid. Maar zo besluit Kasius: ,,Dat komt bij Quick Boys ook als ze langer bezig zijn, er wordt door die mannetjes snel geleerd.’’

Tekst: Matthijs Snepvangersvanduynvandergeer

POPULAIRE BERICHTEN