,,Het voelt alsof ik weer helemaal terug ben.” Was getekend Tjeerd van der Zwaan, verdediger annex middenvelder van Foreholte. De Voorhouter begon zondag na tweeënhalf jaar voor het eerst weer in de basis van de hoofdmacht en liet direct van zich spreken. ,,Het duurde naar mijn zin iets te lang, maar ik ben gelukkig nu eindelijk waar ik wil zijn.”

Bescheidenheid siert de mens. Van der Zwaan werd in en tegen Delft (2-4 winst) door radioverslaggever Paul Jochemsz uitgeroepen tot man van de wedstrijd, maar wilde daar zelf niets van weten. ,,Nee, dat vind ik iets teveel eer. Het was een teamprestatie, zo voelde het echt. Er waren meer uitblinkers.”

Het Voorhoutse collectief bracht de nog ongeslagen koploper Delft de eerste seizoensnederlaag toe. De gastheer legde overigens wel beslag op de eerste periodetitel. Van der Zwaan toonde zich niet onder de indruk van de opponent. ,,Het is ze van harte gegund hoor die periodetitel. Als je na acht wedstrijden bovenaan staat, verdien je het. Maar ik weet een beetje hoe de vlag hangt bij Delft, en ze hebben een krappe selectie. Ik verwacht niet dat ze dit gaan volhouden.”

‘Roken onze kans’
Aanvankelijk leek Foreholte op vreemde bodem weer een beroerde middag tegemoet te gaan. Na tien minuten keken de Voorhouters tegen een 2-0-achterstand aan. De aansluitingstreffer bracht het geloof bij de bezoekers echter helemaal terug. ,,Daarna had ik het gevoel: we gaan hier na negentig minuten gewoon met punten vertrekken”, vertelt Van der Zwaan. ,,We roken onze kans. De 2-2 viel vlak voor rust op een heerlijk moment. Na de thee stonden we al snel weer tegen de kleedkamerdeur aan om naar buiten gaan. Uiteindelijk hebben we in de tweede helft de overwinning naar ons toegetrokken.”

Met de zege werd ook direct een einde gemaakt aan het uitcomplex. ,,Het is natuurlijk een vervelende trend dat je uit geen of maar één punt pakt. Als je dan bij de koploper en periodekampioen een overwinning boekt, is dat heerlijk.”

                            Van der Zwaan, hier op archiefmateriaal, op de rug gezien met nummer twaalf

Dat Van der Zwaan weer is aangehaakt bij het eerste mag voor menigeen een verrassing zijn, maar niet voor de hoofdrolspeler zelf. Ook al moest hij van ver komen. ,,Dat is niet arrogant bedoeld, maar ik heb eerder in Foreholte 1 gespeeld en wist op welk niveau ik ben uitgestapt. Daarom moest het mogelijk zijn om weer terug te komen. Het kon niet helemaal verdwenen zijn.”

Van der Zwaan was in totaal twee seizoenen afwezig. Het eerste jaar richtte hij zich op het halen van zijn master, om vervolgens een jaar op wereldreis te gaan. Twaalf maanden was hij van huis. ,,Laat de trainer het maar niet horen, maar ik zou het iedereen aanraden. Het was een aaneenschakeling van hoogtepunten”, grijnst Van der Zwaan.

,,Het was niet zo dat ik dat niet had bij de wedstrijden van Foreholte 2, maar binnen een vereniging streef je toch altijd naar het hoogst haalbare.”

Eind juli, daags voor de eerste training, keerde Van der Zwaan terug. Niet bepaald in topconditie. ,,Ik weet nog goed dat ik een balletje over twintig meter wilde spelen. Ik scheurde bijna alles af. Tijdens mijn reis heb ik geen bal aangeraakt en ik ben toch al niet iemand die het van zijn balgevoel moe(s)t hebben. Ik wist wat me te doen stond. Niet honderd maar driehonderd procent geven en weer echt fit worden. Het duurde naar mijn zin iets te lang, maar ik ben gelukkig nu eindelijk waar ik wil zijn.”

In de vorige competitiewedstrijd maakte hij indruk als verdedigde middenvelder. In en tegen Delft kreeg Van der Zwaan vanwege de absentie van Oscar Arroyo en Joost den Hollander de kans centraal achterin. Die greep hij met beide handen aan. ,,Ik hoop natuurlijk dat ik nu mag blijven staan, zeker met het oog op Teylingen-thuis. Na de wedstrijd heb ik veel complimenten gehad, ook veel van supporters. Dat doet me goed. Ik heb echt weer veel plezier in het voetbal en het geeft me enorm veel energie. Met name het plezier staat bij mij voorop. Het was niet zo dat ik dat niet had bij de wedstrijden van Foreholte 2, maar binnen een vereniging streef je toch altijd naar het hoogst haalbare.”

Archieffoto’s: Jeannette Dijkstra