Bijna drie weken vertoeft Derek van der Slot nu al in de buurt van de Kilimanjaro. Vanaf die berg is de Zilker die altijd bij Van Nispen voetbalde begin november zijn ‘wereldreis’ begonnen. Een reis die hem door Afrika, Zuid-Amerika en Latijns-Amerika moet brengen. Dat hij de hoogste berg van Afrika als startpunt kiest heeft een pijnlijke reden. De ziekte ALS, die ouders van zijn vrienden trof.
Van der Slot zit in een dorpje aan de voet van de Kilimanjaro. Daar is hij druk bezig met alles wat backpacken leuk maakt, zijn blog en ontdekken hoe het leven in Tanzania eruit ziet. Bij het vallen van de avond voetbalt hij met de plaatselijke jeugd. Dit alles onder de schaduw van de berg die hij een week eerder heeft bedwongen. Wij bellen met Van der Slot die zich het Afrikaanse leven probeert meester te maken. Met wat horten en stoten is er uiteindelijk een prima gesprek op gang te brengen. Vol enthousiasme begint hij aan zijn verhaal.
Op weg naar de top van de Kilimanjaro kom je langs ‘buitenaards’ landschap.
,,Ik vind het lastig om het een wereldreis te noemen. Want ik ga natuurlijk niet de hele wereld rond. Maar ik wilde mijn reis goed en bijzonder aftrappen in Afrika. Kijken hoe daar het leven wordt gevierd en geleefd. De Kilimanjaro beklimmen leek mij een mooi begin van de reis. Daar komt bij dat er twee ouders van vrienden de afgelopen jaren zijn getroffen door ALS. Dat waren Paul de Groot (jarenlang een van de hoofdsponsoren van Van Nispen en broer van Van Nispen-voorzitter Tino de Groot red.) en Margriet van Dam. Daardoor merk je hoe heftig zo’n ziekte is en wat dat doet met de omgeving van zo’n persoon. ALS is daarnaast nog een hele onbekende ziekte waar de medische wereld nog niet zoveel vanaf weet. De familie van de mensen die het krijgen, leeft dus heel lang in onzekerheid. ’’
Van der Slot besloot om het gevecht met de Kilimanjaro aan te gaan en geld in te zamelen voor onderzoek naar ALS. ,,Op vrijdag 4 november ben ik uiteindelijk met mijn beklimming begonnen. Een beklimming die zes dagen duurde. De eerste drie dagen waren relatief eenvoudig ondanks dat je al 2200 meter hebt geklommen. Dan loop je op vierduizend meter hoogte. Dan wordt het steeds zwaarder en gaan je spieren steeds meer pijn doen. Maar als je even over je schouder kijkt, dan heb je even nergens last van. De uitzichten die je dan voorgeschoteld krijgt, zijn fantastisch. Daar kan je alleen maar van genieten!’’
,,Vanaf de vierde dag werd het een stuk zwaarder. Dan zit je op 4600 meter en voelt elke stap alsof je tien push-ups hebt gedaan. Omdat de lucht zo ijl is, heb je een hele hoge hartslag. Daarbij kreeg ik ook steeds meer last van hoogteziekte. En ik moest nog naar 5895 meter hoogte!’’
,,Die laatste dag moesten we om middernacht ons bed uit om de laatste zes kilometer te beklimmen. Daar hebben we uiteindelijk zes uur (!) over gedaan. Midden in de nacht slenter je voetje voor voetje omhoog. Het was donker, koud en ik voelde me verschrikkelijk slecht door de hoogteziekte. Dan is zes uur heel erg lang en zwaar. Fysiek en mentaal. Soms zet je je verstand op nul, soms heb je extra motivatie nodig. Dan dacht ik aan alle mensen die niet gezond genoeg zijn om dit te kunnen doen, ik dacht aan alle mensen die mij hebben gesponsord en ik dacht aan de mensen die mij een beetje hulp van boven konden geven. Zo heb ik uiteindelijk toch de top bereikt! Dat was het extra zetje dat ik nodig had.’’
,,Toen ik op de top stond wist ik waar ik het allemaal voor deed. Ik ben in de gelukkige omstandigheid om de berg te kunnen beklimmen. Paul de Groot sprak ik regelmatig voor zijn dood. Zoals ik hem ken was hij altijd heel enthousiast en hij vond het prachtig dat ik dit ging doen. Ik denk dat hij het zelf ook graag had gedaan. Daar heb ik op de top wel even bij stilgestaan.’’
Je kunt de reis van Van der Slot ook volgen via social media en zijn eigen website.