Naam: Frank Venema
Leeftijd: 30 jaar
Functie: Hoofdredacteur, verslaggever, redacteur
Achtergrond: Journalist. Full-time werkzaam bij Voetbal in de Bollenstreek, freelancer Ajax Media
Voor mij zie ik al een minuut of vijf een wit, leeg vlak. Beelden schieten door mijn hoofd. Voor mij zie ik een treurende Mark Schenning, zie ik de beelden van een woedende Yordi Teijsse. Ik zie hoe Sander Molenaar uit de catacomben het Katwijkse veld op loopt tijdens zijn benefietavond en hoe Sjaak Polak in tranen uitbarst na een kampioenschap van SJC bij Achilles 1894. Ik zie Leon Annokkee in een Utrechts rechtbank staan om het ‘strafschoppendebacle’ aan te vechten.
Het seizoen 2017 / 2018 valt niet in een notendop samen te vatten. Een seizoen dat van begin tot het einde beklijfde. Waarin er amper een moment ontstond voor bezinning. Constant gebeurde er weer iets waardoor de voetballende regio in rep in roer was.
Om een kijkje te geven achter de schermen: ook voor Voetbal in de Bollenstreek was het een spannend jaar. Voor het eerste seizoen nam ik als hoofdredacteur de taken over van Gerben Oostdam. Op de achtergrond zet mijn gewaardeerde collega zich nog steeds volle bak in voor Voetbal in de Bollenstreek, maar tegelijkertijd kreeg hij een nieuwe uitdaging waar hij geen nee op kon zeggen. Zeer verdiend ook, na ruim drie jaar VIDB onder zijn vleugels.
,,Achteraf kan ik zeggen dat ik trots ben op mijn collega’s.”
Daarnaast zagen we verslaggevers uitvliegen naar andere media-bedrijven. Dat is direct een compliment richting onze website. We worden serieus genomen, zijn misschien de perfecte plek om je als jonge journalist te ontwikkelen. Terwijl de site nooit stil lag, werd er achter de schermen gewerkt aan een nieuw team. Een volledig nieuwe dagelijkse redactie, met nieuwe jongens.
Achteraf kan ik zeggen dat ik trots ben op mijn collega’s. Hoe ze geruisloos de taken van de vorige generatie journalisten hebben overgenomen. Hoe ze de redactie scherp hielden en af doorvroegen waar anderen stopten. Natuurlijk kunnen er dingen nog beter, dat beseft iedereen. Aan ons de taak om het komende seizoen ons verder door te ontwikkelen.
In deze nabeschouwing pak ik het iets anders aan. Ik ga geen lijstjes maken van wie ik de beste of slechtste vond. Dat laat ik over aan de fans. Ik lang niet elke wedstrijd kunnen zien en daarom ook niet de mogelijkheid om daar een gerichte oordeel over te vellen. Wel wil ik graag de momenten van dit seizoen bespreken waar ik dichtbij stond, waar ik mijn eigen visie op heb of had en wat indruk op mij heeft gemaakt.
Sander Molenaar
De wedstrijd tussen FC Lienden en vv Katwijk was net afgelopen. Terwijl het sportpark in de Betuwe nog bol stond van de adrenaline deed de zieke Molenaar wat hij moest doen. Hij checkte of de bus al bijna kon vertrekken, regelde de laatste interview-verzoekjes van Fox Sports en zorgde ervoor dat de spelers op tijd hun banaantje, energie-shake of mueslireep kregen.
Het verwonderde me. Doodziek was hij al. Dik ingepakt tegen de kou die rondzwierf over Sportpark De Abdijhof. Het was in de fase van z’n leven waarin hij zich nog even ijzersterk voelde. Terwijl ik langzaam mijn laatste interviews had gedaan en mijn spullen pakte, kwam hij naar mij toe. ,,Let je goed op als je naar huis rijdt? Het kan glad zijn.”
Terwijl ik naar hem glimlachte en bevestigde dat ik rustig naar huis zou rijden, kwam het nog niet echt bij mij binnen. Dat gebeurde pas in de auto zelf. Ergens midden op de A2. De liefde en bezorgdheid die enkel uit dat ene zinnetje sprak, terwijl hij mij helemaal niet zo goed kende, was hartverwarmend. Hij had toch wel veel meer andere dingen waar hij zich druk om kon maken?
Even later zou ik hem benaderen voor een ritje in de taxi met Willem van Zuilen. Eerst even aan z’n Katwijkse collega’s vragen dacht ik: is het wel iets voor Sander? Kunnen we het wel van hem vragen? Nadat er een eensgezinde ‘ja’ kwam vanaf De Krom, vroeg ik hem zelf. Hoewel hij een weekend bedenktijd vroeg, reageerde hij op een maandag in februari dat hij het leuk vond.
,,Persoonlijk kennen wij elkaar niet zo goed, maar jullie populaire app, zie ik dagelijks door, Frank. Ik wil graag meewerken”, reageerde hij. Eenmaal na z’n ritje met Willem whatsappte Sander. ,,We hadden zo een uur kunnen vullen.” Het werd een uitzending om nooit meer te vergeten. Een document voor z’n lieve familie en vrienden. Gelukkig hebben we de uitzending ook nog naar hem persoonlijk kunnen sturen.
De manier waarop Katwijk verder met zijn ziekte en overlijden is omgegaan was bewonderenswaardig. Vol liefde en respect. En zoals mijn collega, Ruben, al benoemde heeft ook de selectie zijn ziekte op een waardige manier gedragen en mag er daarin best een schouderklopje worden gegeven richting Robbert Susan en Michiel van Dam die tot op het laatste moment bij Sander waren.
Sjaak Polak
Enkel z’n komst naar SJC leek al interessant. Een ex-prof, hardwerkend aan z’n trainerscarriere. Een Hagenees die zegt waar het op staat. Hoe zou dat landen in de relatieve rust van Noordwijk? Daarnaast had de vorige trainer, Kees Zethof, de club op een niveau gebracht waar men enkel van kon dromen op de Lageweg.
Z’n start was ook niet makkelijk. Hoewel hij al snel vat kreeg op de ploeg, de prestaties waren immers goed, leek de achterban af en toe de kont in de krib te gooien. Zethof creëerde een team van SJC 1, 2 en 3. Polak zag dat, zo leek het vanaf de buitenkant, iets anders. De Haagse oefenmeester zocht vooral naar de sterkste spelers en liet daarbij het derde team iets meer varen.
Regelmatig werd Polak vergeleken met Zethof. Een oneerlijke vergelijking. De twee trainers zijn qua persoonlijkheden totaal het tegenovergesteld van elkaar. Een vergelijking valt pas te trekken op het veld. Daarin zorgde beide trainers, op hun eigen manier, voor succes bij de zwart-witten.
De passie, maar vooral de arbeidsethos waarmee Polak dat dit seizoen deed, was inspirerend. De trainer was als eerste op de club, kon ook wel eens boos eerder vertrekken na een nederlaag (Purmersteijn thuis). De emoties waren echt. Nooit gespeeld. De tranen die hij liet bij het uiteindelijke kampioenschap in Assen kwamen van ver.
Even leek het nog fout te gaan in de kampioensrace, uit bij Silvolde. Polak had een schitterend filmpje in elkaar weten te zetten met steunbetuigingen van onder andere Martin Jol (ex-Ajax en Spurs-trainer), Wijnand Speelman (3FM-DJ), Jackie Groenen (Oranje Leeuwin) of Sander Boschker (ex-FC Twente keeper).
Briljant gedaan, maar het miste z’n opzet. In plaats van een steunbetuiging werd het een soort zenuwmomentje. Het kampioenschap werd ineens echt, eind maart al. Supporters gingen mee naar het grensdorp. Midden in de spelersbus. SJC bezweek en verloor.
Later in de kampioensbus naar Assen toe zaten de spelers en supporters weer los van elkaar. In de week daarvoor was het elftal relatief met rust gelaten. Omroep West kwam nog wel langs voor Polak en de trainer vroeg daarbij de goedkeuring van z’n team. Die gaven de trainer hun fiat.
SJC won in Assen en werd kampioen. In de bus terug pakte ‘Ome Joop’, de hoofdsponsor nog één keer de microfoon. ,,Dat ik dit op mijn leeftijd nog mocht meemaken, had ik nooit verwacht. SJC in de Derde Divisie. Nog nooit voetbalde mijn clubje zo hoog. Bedankt mannen.”
Overigens ben ik wel oprecht nieuwsgierig naar komend seizoen. Vooral vanwege alle mutaties in Noordwijk. De kracht van de afgelopen jaren was vooral het hechte team. Aanvoerder Mike Verhoek deed daarover een krachtige uitspraak. ,,Wij hebben SJC zelf in een lastig parket gebracht. Tien jongens zijn vertrokken. Daarom moesten ze wel nieuwe spelers halen. Belangrijk is vooral dat er een goede kop op die jongens zit. Dan passen ze snel bij de club.”
Kees Zethof en Tjeerd Westdijk
Toegegeven, ik heb een zwak voor trainer Zethof. Toen hij mij ooit in een moeilijke privé-periode vanuit het niets belde hoe het met mij ging, deed dat iets met me. Natuurlijk wist hij wat er gaande was, dat had ik hem immers verteld destijds, maar hij had het niet hoeven doen. Het zei iets over de mensen-mens die Zethof is.
Maar hoe zou hij landen bij vv Noordwijk? Al vrij snel werd duidelijk dat hij ook daar de Zethof zou blijven die hij was/is. Andere club, zelfde mens. Het zou mij dan ook niks verbazen dat de samenwerking tussen de trainer en spits Tjeerd Westdijk één van de redenen is geweest voor de goede prestaties van de aanvalsleider van Noordwijk.
In de wedstrijden die ik zag voor Noordwijk speelde de spits altijd een grote rol. Een pure nummer 9. Altijd op de juiste plek, gaan voor dat ene balletje waar de verdediger al geen heil meer in ziet of zag. De Westdijk die we dit seizoen zagen, was de Westdijk die excelleerde bij HBS. Nooit zal Zethof de eer opstrijken of zeggen dat Westdijk mede dankzij hem zo’n goed seizoen kende. Daarom doe ik het. Hierbij, Kees.
Jaren hikte Noordwijk tegen die Derde Divisie aan. Zichzelf, net als Quick Boys, een onnoemlijke druk opleggende. En daar zit ‘m juist de kracht van trainer Zethof. Als je voor 1 april het woord kampioenschap in je mond nam, werd bij bij wijze van spreken van Sportpark Duinwetering geschopt. De trainer liet Noordwijk aanvallend voetballen, liet de ploeg met de borst vooruit lopen, maar zonder ‘air’. En hij bracht realisme en rust op Sportpark Duinwetering. Noordwijk verdient Zethof.
Dirk Kuijt
Hoe anders was het dit seizoen op Nieuw Zuid? Heel eerlijk. Begin december had ik de situatie met Jan Zoutman verkeerd ingeschat. Goed, de thuiswedstrijden waren matig, maar ik dacht dat men bij Quick Boys vertrouwen hield in de trainer, die zelf overigens wel had aangegeven dat dit z’n laatste seizoen zou zijn voor blauw-wit. Het liep anders. Zoutman werd op non-actief gezet. Het verbaasde me toen, omdat ik relatief kort daarvoor nog sprak met een vastberaden trainer.
Dat Gert Aandewiel, die zelf de selectie in samenspraak met de club had samengesteld, de handschoen oppakte vond ik sterk. Maar hoe gigantisch ging het mis op die zaterdag in maart? Teijsse beende het veld af na een ruzie met Dirk Kuijt. Niet zozeer die ruzie zelf stoorde me, maar wel de situatie daarna. Het fijnste zullen wij als buitenwacht nooit weten van deze clash tussen beide ego’s. Dat hoeft misschien ook niet, maar de rentree van Kuijt verbaasde me wel.
,,Waar is in dat verhaal de pluriformiteit van de journalistiek gebleven?”
Oké, het was best stoer dat hij voor z’n club de schoenen aantrok, maar waarom moest dat allemaal zo in het geheim gaan? Had Quick Boys hier niet het heft in eigen handen moeten pakken. Dat denk ik wel. In mijn visie was het handiger geweest als de club zelf een persbericht online had gezet of doorgestuurd. Nu werd het gissen tot een uur voor de wedstrijd. Zou hij meedoen, zoals Omroep West eerder beweerde? Was er daarom, zoals er werd gezegd, een ‘besloten training’ geweest?
Ja, Kuijt maakte inderdaad z’n rentree. Toen Edwin van der Sar z’n rentree maakte bij Noordwijk ging dat allemaal wat soepeler, zo leek het. Ook mocht de pers na voor- en na afloop praten met de record-international.
Hoe anders was dat bij Kuijt, die besloot dat enkel een interview met Quick Boys TV en ik geloof de Telegraaf, genoeg was. Daar kon de rest ook wel gebruik van maken. Waar is in dat verhaal de pluriformiteit van de journalistiek gebleven? Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dit hoort bij ‘z’n werk’. Ook op minder mooie momenten, na een verlies of iets dergelijks.
Volgend seizoen
Ach, ik had nog veel meer kunnen schrijven. Over het bizarre seizoen van FC Lisse, de terugkeer van Wilfred van Leeuwen in de Bollenstreek, de vreemde seizoenen van Foreholte of Warmunda. Maar er mogen ook andere collega’s hun licht nog laten schijnen over het afgelopen seizoen.
Het komende jaar willen met Voetbal in de Bollenstreek in ieder geval weer een stap vooruit zetten. Nog meer diepgang in de stukken brengen, nog meer werken met beeldmateriaal. Wat precies? Dat zien jullie vanzelf. Wij hebben er in ieder geval nu alweer zin in.
Terugkijkend is het een bizar jaar geweest, waarin we geen seconde stil hebben gezeten. Waarin werkweken zelden veertig uur waren, er vaak ruimschoots overheen gingen. Maar het was het waard. Het seizoen krijgt van mij daarom een 9. Zelden bracht een voetbaljaargang zoveel emoties los.
Het laatste woord richt ik naar m’n vriendin, die mij af en toe heeft zien strugelen met het seizoen, met z’n nieuwe functie en met de uren die ik daarin stak. Altijd steunde ze mij in mijn keuzes en hielp ze waar kon. Alleen één ding bleef lastig voor haar: die lange weekenden alleen.
Oh, en één ding schat: dat ik thuiswerk, betekent niet dat ik ook gelijk het hele huis schoon kan maken. Ik werk. Thuis, dat wel.
Foto’s: Kim Feelders & Orange Pictures
Lees ook: ‘Verslaggevers terugblik deel 1: ,,Dat tekent een echte leider en een prachtig mens”‘