Aan een lang en vooral memorabel seizoen is een einde gekomen. Het was een voetbaljaargang met hoogte- en dieptepunten, hosanna en treurnis. Onze redactie kijkt en blikt terug. Leo Schrama is de volgende VIDB-medewerker  die terugblikt op deze bewogen voetbaljaargang.

Naam: Leo Schrama.
Leeftijd: 66 jaar.
Functie: Verslaggever, interviewer en auteur van diverse VIDB-rubrieken.
Achtergrond: Sinds 1995 freelance (sport)journalist voor diverse media.

Een rollercoasterseizoen. Dat is het eerste dat in mij opkomt als ik terugkijk op de voetbaljaargang 2017-2018. Letterlijk, omdat onze regio zich op voetbalgebied tien maanden lang bijna in een achtbaan vol emoties moet hebben gevoeld. Figuurlijk omdat het ‘rollercoastergevoel’ zich continu manifesteerde. Een gevoel dat omschreven kan worden als een uiteenlopende mengeling van heftige ervaringen en emoties.

Dat leverde de nodige sportieve vreugde op. Waarbij met name Katwijk, Noordwijk en SJC zich van hun beste kant lieten zien.  Maar ook teleurstellingen horen bij de sport. FC Lisse werd daar op keiharde wijze mee geconfronteerd, terwijl voor clubs als Quick Boys, FC Rijnvogels, Hillegom, Valken’68, Foreholte, Van Nispen (zon.) en Kagia het seizoen nooit echt is geworden wat er vooraf van verwacht werd. Meer dan een handvol clubs kunnen zich daardoor volgend seizoen revancheren.

Daarnaast werd het sportieve gedeelte helaas (te) vaak overschaduwd door negatieve randzaken, waarbij tussentijds ontslagen trainers, weggestuurde spelers en rechtszaken als een rode draad door het seizoen liepen. Ga daar maar aan staan als club. Het leverde het nodige schrijfwerk op voor onze redactieleden. Waarbij voorop stond dat de schijnwerpers, uiteraard op een informatieve en zo objectief mogelijk wijze op dergelijke zaken gericht dienden te worden.

Geslaagd
Veel emoties dus. Bij de clubs en hun supporters. En dat viel vaak, heel vaak zelfs, terug te lezen in de reacties op VIDB van supporters en andere voetballiefhebbers als er door VIDB voor de broodnodige achtergrondinformatie was gezorgd. Op een manier waarbij, hoe kan het ook anders, bij elke zaak door ons het ‘hoor en wederhoor’ principe werd toegepast. Een werkwijze waarin we met elkaar naar mijn bescheiden mening uitstekend in geslaagd zijn.

Veel positiefs
In de zomer van 2017 namen de divers clubs plaats in mijn denkbeeldige achtbaan. Niet wetende welke avonturen hen te wachten stonden. Katwijk beleefde daarbij een seizoen van uitersten dat op de allerlaatste speeldag werd afgesloten met een welverdiend kampioenschap. Het tussentijds vertrek van Dick Schreuder werd daarbij adequaat opgevangen door het aantrekken van Jack van den Berg.

Dat Katwijk haar titel daarbij rekenkundig verdiende door een bak aan punten in blessuretijd bij elkaar te spelen mag daarbij als extra kwaliteit worden genoemd. Met dank aan vooral captain Robbert Susan en goudhaantje Marciano Mengerink die hun ploeg op de meest benauwde momenten uit de brand hielpen.

Het persoonlijke drama rond Sander Molenaar leverde in al het verdriet rond zijn ziekte en overlijden uiteindelijk ook veel positieve momenten op. De respectvolle manier waarop niet alleen vv Katwijk, maar eigenlijk de hele voetbalwereld reageerde op het ontstellende nieuws en daar vervolgens op een bewonderenswaardige manier mee omging, liet zien hoe het ook kan. Chapeau!

Opnieuw emoties
Rijnsburgse Boys beleefde en seizoen zoals het in een achtbaan betaamt. Vol pieken en dalen. Dat Pieter Mulders daarbij al tijdens de rit kreeg te horen dat zijn plekje voor volgend seizoen door iemand anders zou worden ingenomen, kreeg de oefenmeester niet klein. Professional als hij is, maakte hij de klus af die uiteindelijk in het debuutjaar resulteerde in een keurige vijfde plek.

VVSB zat er onder leiding van nieuwkomer Mark Schenning in eerste instantie wat onwennig en ontdaan bij. Na het gedwongen vertrek van de Brabander ging het onder Jack Honsbeek crescendo. Dat bij het verlaten van de achtbaan de beide clubiconen Vladimir Jozic en Peet van der Slot voor de laatste keer in paars-geel gezelschap de lange tocht hadden volbracht, leverde opnieuw emoties op. Positieve welteverstaan.

Rampzalige conclusie
En dan FC Lisse, dat de rit als een soort Jong FC Lisse beëindigde. Teveel passagiers bleken door blessures onderweg af te moeten haken. Robbert de Ruiter kreeg een schorsing van vier duels aan de broek. Het bekerduel tegen Hoek eindigde in een ongekende strafschoppen-soap en nog voor het einde van de rit werd definitief afscheid genomen van spelmaker Martin van Eeuwijk, terwijl kort daarvoor Brian van der Werff zijn biezen kon pakken. Overmand door randzaken liep het hierna in de nacompetitie alsnog fout af. Uithuilen en opnieuw beginnen na één seizoen in de Tweede Divisie luidde de rampzalige conclusie.

Megaklus
Enkele stoeltjes daarachter beleefde Quick Boys een seizoen van uitersten. En ook hier speelden diverse randzaken een hoofdrol. Van de zo vurig gewenste promotie kwam niets terecht. Het gedwongen vertrek van Jan Zoutman begin december, ingegeven door de magere resultaten, maar vooral het (tijdelijk) aan de dijk zetten en uiteindelijke vertrek van clubtopscorer Yordi Teijsse wierp een zwarte schaduw over het blauw-witte gezelschap.

Tel daarbij de mislukte rentree van Dirk Kuijt op en het voortijdige vertrek van Gert Aandewiel kort voor het laatste competitieduel, dan is het duidelijk dat de vernieuwde staf en bestuur voor een megaklus staan om het geschonden blazoen op Nieuw Zuid met een grotendeels vernieuwde selectie op te poetsen.

Vakmanschap
Een paar stoeltjes verderop beleefde Noordwijk een uiterst genoeglijke rit, waarin het onderweg vooral genoot. Het grote hoofddoel, dit volhouden tot de eindstreep, werd gehaald. Pas met de finish in zicht ging het dak er alsnog af aan De Duinwetering. Kees Zethof flikte wat hij eerder met Van Nispen, Teylingen, Foreholte en SJC ook voor elkaar kreeg. Zijn vakmanschap stond opnieuw garant voor promotie. Een dergelijk succes bij elk van de vijf clubs waar hij werkzaam was, mag een bijzonderheid heten die weinigen hem na zullen doen. Hulde!

Applaus ook voor Ter Leede, dat het met bescheiden middelen het jammer genoeg net niet haalde. Maar ook dit keer speelde rood-geel een prominente rol. Het verlies van dragende spelers werd ook nu weer opgevangen. Dat is een kwaliteit. Volgend seizoen volgt hopelijk de beloning voor uitgekiend beleid en vakmanschap wel. Iets dat Henk Wisman jaar na jaar al uitstraalt.

Juiste spoor
Voortbordurend op het werk van Zethof zorgde Sjaak Polak met SJC voor de allergrootste verrassing. Blanco aan de rit begonnen werd het seizoen als een schoolreisje zonder weerga. Een rit die eigenlijk alleen maar hoogtepunten kende. En toen het even dreigde te escaleren was roerganger Polak er als de kippen bij om zijn manschappen weer op het juiste spoor te zetten.

SJC is derdedivisionist. Soms denk ik dat er nu nog altijd door een aantal SJC’ers aan de Lageweg stiekem nog een kleine polonaise gelopen wordt. Hoewel ook daar de realiteit beslist niet uit het oog wordt verloren. Veel succes bij het debuut in de (zaterdagse) Derde Divisie.

Nieuw bloed
Hoe anders beleefde FC Rijnvogels na de degradatie de rollercoaster. Dat leverde al snel zure gezichten en paniek op door de matige resultaten. Het vertrek van Hein van Heek was dan ook onvermijdelijk. Hierna beleefden de Kooltuinstrijders een seizoen met subtopresultaten. Tekort om echt een rol van betekenis te kunnen spelen.

En ook hier geldt dat de reis over een paar maanden door een flink vernieuwd gezelschap gemaakt gaat worden. Benieuwd of het nieuwe bloed onder leiding van Jimmy Simons de gewenste opleving gaat opleveren in een bijzonder zware Hoofdklasse A.

Enorme deceptie
In de achterste wagons was het vooral kommer en kwel. Gelukkig louter en alleen op sportief gebied. Het leeg geplukte Hillegom redde pas op 1 juli(!) het vege lijf nadat degradatie eigenlijk al een vaststaand feit was. Valken’68 maakte een rit vol pieken en dalen door. Het uitzicht veranderde daarbij continu, waarbij het allerlaatste rondje leidde tot een enorme deceptie. Op het misselijke af verlieten Arie van Duijn en zijn manschappen uiteindelijk de achtbaan.

Smetje
Foreholte blijft mij voor raadsels plaatsen. Met een giga-jeugafdeling op niveau slagen de Voorhouters er maar niet in om de stoeltjes zodanig bezet te krijgen dat de rit tot succes leidt. Integendeel, alles moest op De Elsgeest uit de kast worden gehaald om het vege lijf te redden. Voor mij blijft dat een compleet raadsel.

Buurman Teylingen genoot vooral. Op De Roodemolen is de stormbal al decennialang een onbekend attribuut. Een prijsje hiervoor zat er helaas net niet in. ‘Dan volgende keer maar’, zie ik ze daar denken. Warmunda handhaafde zich keurig, maar verloor onderweg in Selmo Kurbegovic een belangrijke passagier. Een smetje dat Alan Campfens voor lief nam. De trainer zelf mag een flink aantal stoeltjes opschuiven als de nieuwe rechterhand van Jack Honsbeek. Een promotie die de gedreven vakman toekomt.

Jolig gezelschap
Resteren Kagia en Van Nispen. Voor de mannen van Anton Wijsman werd het niet de reis die men er zich vooraf van had voorgesteld. Het kan verkeren. Diens opvolger René Ras zal hetzelfde gevoel hebben overgehouden bij de zondagtak van Van Nispen. Gelukkig bleken de seatbells van zodanige kwaliteit dat de rit tot een goed einde kon worden gebracht.

Het jolige zaterdag-gezelschap van de Zilkse vereniging miste in haar debuutjaar promotie naar de Tweede Klasse maar net. Een gemiste kans waarover niet echt heel treurig werd gedaan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen in combinatie met iets meer beleving moet tijdens de naderende reis het gewenste resultaat op kunnen leveren.

Krijtlijn
Dat elke VIDB-medewerker het bovenstaande bijna dagelijks van zeer dichtbij mee mocht maken is en blijft een fantastisch gegeven. Elke vraag kan daarbij gesteld worden, elk telefoonnummer is beschikbaar. Heerlijk werken dus. Zonder direct deel uit te maken van een voetbalteam ben ik er wel van zeer dichtbij bij betrokken. Je staat als het ware op de krijtlijn.

Het is daarbij alleen de kunst om datgene wat er zich binnen en buiten diezelfde krijtlijn afspeelt op een zo goed mogelijke manier aan je publiek over te brengen. Met een team dat bestaat uit voornamelijk jonge honden is dat bepaald geen straf, integendeel!

Conclusie
Een rollercoaster, een achtbaan. In die laatste benaming zit meteen het cijfer dat ik aan dit seizoen wil toekennen opgesloten. Een 8 dus. Met minder, en dan bedoel ik vooral zonder al die negatieve randzaken neem ik voor de voetbaljaargang 2018-2019 graag genoegen met een sportieve zevenklapper. In welk opzicht dan ook. Dan mag het wat mij betreft best een 7+ worden. 

Foto’s: Hans Heemskerk, Jeannette Kloet en Frank Venema

Lees ook: ‘Verslaggevers-terugblik deel 3: ,,Het blijft een openbaring als ik zie hoe het voetbal hier wordt beleefd”‘