Marciano Aalders wilde niet alleen een dromer zijn. Hij wilde niet één van die vele ‘schreeuwers’ zijn. Niet bij het groepje horen dat geen gevolg gaf aan een roep naar avontuur. Hij wilde juist wel zijn hersenspinsel in werking stellen. ,,En als het niet bevalt, dan kan ik altijd nog terug. Maar dat is niet mijn insteek.”

De middenvelder van Rijnsburgse Boys vertrekt na dit seizoen naar Italië. Dromen najagend, z’n hart volgend. Z’n broer achterna, dat ook. ,,Vroeg of laat zou ik daar naar vertrekken, hoe dan ook. Dit was het juiste moment”, voelde de voetballer aan.

Aalders dacht de afgelopen maanden na. Wat zou hem hier nog in Nederland kunnen houden? Op zichzelf had hij alles voor elkaar. Lieve vrienden en familie. Ook het werk beviel goed. Rijnsburgse Boys idem dito. Toch trok het land Italië hem meer dan ooit.

,,Als familie hebben we wat met het land. We komen er al jaren. Mijn broer woont er ook al tien jaar. Het ongeluk dat ik in september kreeg met mijn scooter, heeft me wel aan het denken gezet. Tien jaar geleden, toen mijn broer er naartoe ging, had ik nog teveel mijn eigen leven hier. Nu ben ik vrij om te gaan en staan waar ik wil en voelt het ook voor mij goed.”

,,Italië is mijn tweede huis. Ik spreek de taal ook aardig. De basis is goed genoeg om me daar te redden.”

Hoewel het nu net lijkt alsof het scooterongeluk van Aalders, waarbij hij een breukje opliep in zijn schedel, zijn leven heeft veranderd, wil de voetballer niet te veel nadruk leggen op dat pijnlijke moment. ,,Dat klinkt zo beladen namelijk. Het is ook niet de hoofdreden geweest van mijn uiteindelijke vertrek, maar heeft misschien wel het extra zetje gegeven.”

Emigreren
Met het vertrek naar Italië verandert het leven van de Rijnsburgse Boys-speler compleet. Op dit moment is de voetballer nog werkzaam in de sales. Over anderhalve maand werkt hij in de recreatie- en vakantiebranche in een ander land. Bang voor het onbekende is Aalders niet, want zo onbekend als het lijkt is het niet.

,,Ik ken de eigenaar van het park waar ik in eerste instantie ga werken. Ik ken al genoeg mensen daar, heb daar al vrienden. Italië is mijn tweede huis. Ik spreek de taal ook aardig. De basis is goed genoeg om me daar te redden. Ik heb nog tijd genoeg om de taal honderd procent onder de knie te krijgen.”

Ook de switch van werkzaamheden klinkt op het eerste gezicht bizar, maar dat is het allerminst. ,,Mijn broer is werkzaam in die branche. Hij heeft de kennis dus al in huis. Hij helpt mij nu ook met het regelen van allerlei dingetjes om de overgang naar Italië rond te maken.”

Samen met zijn broer gaat hij overigens nog op zoek naar een zaalvoetbalteam, om zo samen uit te kunnen komen in één ploeg. Een wens van beiden. Marinio, broer van Marciano, voetbalt momenteel in de Serie B in de zaal, de één-na-hoogste voetbalcompetitie van het land.

Ondertussen is de middenvelder van Rijnsburgse Boys langzaam bezig het leven in Nederland achter zich te laten. Op dit moment is hij aan zijn laatste maand bezig op z’n werk, zodat hij nog een week of vijf de tijd heeft om afscheid te nemen van zijn vaderland.

,,Sportief gezien waren ze teleurgesteld. Ze hadden graag gezien dat ik hier was gebleven.”

,,Het besef dat het niet zo lang meer duurt voordat ik naar Italië vertrek is er nu al wel. Vooral omdat ik nu bij mijn huidige werkgever al aan het afsluiten ben. Daarna heb ik nog vijf weken om dingetjes te regelen, nog even lekker te voetballen en afscheid te nemen van vrienden en familie. De laatste competitiewedstrijd is ook pas 26 mei. Maar die vijf weken vrij, die zijn wel even lekker. Want vanaf 1 juni ga ik zeven dagen in de week aan de slag.”

Begrip
Z’n huidige club reageerde louter positief op de beslissing van Aalders en zou hem uiteindelijk geen strobreed in de weg leggen. ,,Sportief gezien waren ze teleurgesteld. Ze hadden graag gezien dat ik hier was gebleven”, concludeerde Aalders na hun onderlinge gesprek. ,,En dat had ik absoluut ook gedaan, als ik in Nederland was gebleven.”

,,Maar ze toonden begrip voor mijn keuze. Het was een bewogen jaar met het scooterongeluk als dieptepunt. Maar de club heeft zich altijd fijn opgesteld. In de tweede seizoenshelft heb ik mijzelf de basis in weten te knokken en heb ik maar één of twee duels niet in de basis gestaan. Daarom kijk ik toch met een positief gevoel terug op mijn tijd hier op de Middelmors.”

Foto’s: Hans Heemskerk & Orange Pictures

Lees ook: ‘Column: liever gouden bergen, dan een doekje voor het bloeden’