In 2002 maakte de toen zestienjarige Mark Van der Vlugt zijn debuut in de hoofdmacht van Teylingen. Met uitzondering van een seizoen FC Lisse en een seizoen met blessureleed heeft hij sindsdien constant in het rood-zwart van Teylingen gespeeld. De teller staat nu dan ook al op driehonderd duels en als het aan Van der Vlugt ligt, komen daar nog heel veel wedstrijden bij.

,,Ja, ’t is wat hè”, is de droge reactie als Van der Vlugt geconfronteerd wordt met zijn bijzondere mijlpaal.” Eigenlijk, zo verklapt hij, was het vorige week uit bij Stompwijk, wedstrijd nummer driehonderd. ,,Maar ja, in een uitwedstrijd is dat niet zo leuk, dus heeft men geprobeerd het voor me geheim te houden en het thuis te vieren.” Dat geheim houden is niet gelukt, want Van der Vlugt wist wel ongeveer dat hij de grens van driehonderd duels naderde. Dat mocht de pret echter niet drukken, en dus was er voorafgaand aan die wedstrijd een praatje van Hans van den Berg, lid van de technische commissie, en een bosje bloemen met cadeaubon. ,,Ik werd wel even mooi in het zonnetje gezet”, klinkt het vrolijk.

Dat we überhaupt weet hebben van dit soort statistieken is te danken aan één man: Jaap van Vliet. ,,Jaap houdt bij ons keurig dit soort statistieken bij. Hij doet dat denk ik al zo’n dertig, veertig jaar. Ik ben sinds hij dat doet pas de derde persoon die de grens van driehonderd duels haalt.”  Achteraf bezien zijn er in al die tijd maar twee gebeurtenissen geweest die bijna voorkwamen dat hij zijn mijlpaal haalde. In 2010 stapt Van der Vlugt samen met zijn maatje Martin van Eeuwijk over naar FC Lisse. ,,Die waren destijds net gepromoveerd naar de Topklasse. Achteraf kan ik zeggen: ik heb het geprobeerd maar het is niet gelukt.” Van der Vlugt komt namelijk in het tweede terecht en besluit na een jaar terug te keren naar Teylingen: ,,Ik heb altijd al aangegeven dat als het niet zou lukken ik terug zou komen. We waren toen net weer gepromoveerd en al mijn vrienden speelden er nog. Bovendien ben ik er als vierjarige begonnen met voetballen.”

Blessureleed
Later, in 2012, was er een blessure – eentje die qua ernst carrièrebedreigend was. ,,In een wedstrijd tegen Meerburg die nergens meer om ging scheurde ik mijn kruisband af. Niet door een overtreding hoor, ik probeerde een technisch hoogstandje.” Gelukkig voor Van der Vlugt is de blessure zonder vervelende terugslagen geweest en speelt hij sinds dat seizoen weer gewoon zijn potjes. Dus op naar wedstrijd nummer vijfhonderd dan maar? Lachend: ,,Nou, dat is wel erg veel. Ik heb van Jaap van Vliet begrepen dat de recordhouder op 368 wedstrijden staat. Dat lijkt me een mooi doel om me op te richten.”

Van der Vlugt, die volgende week 31 wordt, zal dus nog een paar seizoenen door moeten om dat aantal te gaan halen. ,,Dat is geen enkel probleem hoor. Ik vind voetballen nog steeds het mooiste dat er is. Ik heb me voorgenomen zo lang mogelijk door te gaan. We hebben een leuk en goed team en zolang de trainer het nog ziet zitten, ga ik lekker door.”

Dat de resultaten wat achterblijven, is daarbij geen belemmering. ,,We wilden kampioen worden, dus dan is plaats drie een beetje teleurstellend. We zijn te wisselvallig en in de grote wedstrijden gaven we niet thuis. Als je twee keer van Meerburg verliest heb je ook geen recht van spreken. Maar we willen promoveren. Veel derby’s spelen in de Tweede Klasse met veel publiek, dat is toch supermooi?” Van der Vlugt gelooft in ieder geval in de promotiekansen en ziet een bijkomend voordeel: ,,Het zijn toch weer wat extra wedstrijdjes richting dat record!”

Foto: Peer Compeer