Voor Dandy Steenvoorden is een lange periode in het zwart-wit van SJC ten einde gekomen. De aanvaller is naar Spanje geëmigreerd en heeft zijn vertrouwde omgeving in Noordwijk achter zich gelaten. Steenvoorden kijkt terug op een mooie tijd aan de Lageweg, die in de vorm van een kampioenschap met de Zaterdag 1 een passend einde kreeg.

Steenvoorden is inmiddels een aantal maanden met zijn Mexicaanse vriendin woonachtig in Madrid. Waarom heeft hij tot een verhuizing richting Zuid-Europa besloten? “Dat is een combinatie van twee dingen”, vertelt hij.

“Allereerst de liefde. Mijn vriendin en ik zijn nu in totaal zo’n vijf jaar samen. We willen onderzoeken hoe het is om samen te wonen en voor langere tijd samen te zijn. Daarnaast valt het voetbalteam grotendeels uit elkaar en was ik op werkvlak ook wel toe aan iets nieuws.”

Steenvoorden was – naast voetballer – ook bekend als dj in Noordwijk. “Met het draaien was ik wel aardig klaar. Ik heb niet de ambitie om op mijn vijftigste nog elke avond tot vier uur ’s nachts in de kroeg te staan. Ik hoop hier wat leuks te vinden.”

‘Blijf trainingslid’
Door zijn emigratie is ook aan zijn tijd aan de Lageweg (voorlopig) een einde gekomen. “Ik blijf trainingslid en als ik in de buurt ben zal ik misschien ook een potje meedoen, maar het voelt wel als een afgerond hoofdstuk.”

De eindfase van het seizoen beschrijft Steenvoorden ‘een klein beetje als een rollercoaster’. “Dat klinkt misschien heel stom, maar ik ben van alle kanten in het zonnetje gezet. Zowel privé als op de voetbal. Ik heb veel waardering van vrienden gekregen en van de club een waarderingsspeld ontvangen. Dat was heel leuk en in het licht van mijn vertrek ook iets meer beladen.”

Steenvoorden brak als tiener door in het zwartwit. Geruime tijd, meer dan een decennium, maakte hij deel uit van de A-selectie. “Ik ben gestopt op het hoogtepunt. We promoveerden naar de Derde Divisie en zo hoog had SJC nog nooit gespeeld. Het was het seizoen met die gezamenlijke huldiging van vv Noordwijk en SJC.”

“Het voelde als mooi geweest”, antwoordt Steenvoorden op de vraag waarom hij de hoofdmacht besloot te verlaten. “Mike Verhoek, mijn grootste maat uit het voetbal, zat er ook over na te denken om te stoppen. Drie  keer trainen en op zondag een wedstrijd spelen ging wel met mijn knie, maar voor mijn gevoel liep ik elke training op mijn tandvlees om het fysiek bij te benen. Ook zaten we bij clubs als Heerenveen en Sneek in de competitie, waardoor je bij zo’n uitwedstrijd je hele zondag kwijt was. Alles bij elkaar was het goed geweest.”

Twee jaar bij HFC Haarlem
Uiteindelijk was Steenvoorden nagenoeg zijn hele voetballeven voor SJC actief, op twee seizoenen bij HFC Haarlem na. “Het eerste jaar was heel leuk, erg geslaagd. Ik speelde veel en was bijna topscorer. Het tweede seizoen brak ik mijn middenvoetsbeentje en ben ik eigenlijk niet meer aan spelen toegekomen.”

Zo kwam zijn tijd in de Spaarnestad ten einde, maar heel rouwig was Steenvoorden daar niet om. “We hadden een trainer voor de groep, waar ik ook niet heel enthousiast van werd. Ik had het er eigenlijk wel gezien.”

Steenvoorden speelde bij terugkomst eerst nog een jaartje in de A1, om vervolgens definitief de overstap maken naar de selectie. Al snel volgde een eerste hoogtepunt. Op het terrein van Blauw-Zwart dwong SJC in 2008 via de nacompetitie promotie naar de Eerste Klasse af. “Dat was nog met de oude garde, met jongens als Mo Naciri. Ook een geweldige tijd.”

Een keerzijde waren de vele knieproblemen die Steenvoorden tijdens zijn lange periode bij de hoofdmacht van SJC teisterden. Hoewel hem meermaals werd afgeraden om te stoppen, gaf de Noordwijker de strijd nooit op. “Na het zien van die MRI’s zei de sportarts tegen mij: ‘Ik kan je niet met man en macht tegenhouden, maar houd het alsjeblieft bij sporten als zwemmen en fietsen. Ga in ieder geval iets doen wat niet schadelijk is voor je knie.’ Ik weet ook dat het misschien onverstandig is. Het is een beetje een strijd tussen gevoel en wijsheid”, zei Steenvoorden in het voorjaar van 2018 tegen VIDB.

“Dat was altijd wel lastig”, zegt Steenvoorden nu. “Ik begrijp eigenlijk nog steeds niet hoe het ooit genezen is, maar door een bepaalde manier van wapiti healing ging het toch de goede kant op. Ik zat net nog een filmpje te kijken van het seizoen 2015/2016, toen we onder Kees Zethof voor het eerst promoveerden naar de Hoofdklasse. Dat waren echt de mooiste jaren. In 2008 zat ik er net bij en nog niet helemaal vast bij het eerste. Nu speelden we met veel jongens van mijn vriendengroep. Dat was echt ongekend en waanzinnig om mee te maken.”

Overstap naar de zaterdag
Steenvoorden ruilde uiteindelijk op de Lageweg van team. Hij stapte over de zaterdagtak, dat uitkwam in de Vierde Klasse, destijds nog het laagste niveau op standaardniveau. “Dat was best wel omschakelen. Wij waren eigenlijk een vriendenteam dat speelde op selectieniveau”, vertelt Steenvoorden. “Op gegeven moment merkten wij dat er behoefte was aan een trainer. De Vierde Klasse werd steeds sterker, met teams als Meerburg en Teylingen, en er kwam een Vijfde Klasse bij. Wij konden het steeds moelijker bijbenen, ook omdat we maar één keer trainden. Als het al één keer trainen was.”

De degradatie naar de Vijfde Klasse pakte voor de zwart-witten goed uit. “Ondanks dat de sfeer altijd goed was, voorkom je niet dat je een beetje in een neerwaartse spiraal komt als je veel verliest. In de Vijfde Klasse konden we weer winnen met elkaar. Danny Haasnoot heeft dat als trainer leuk opgepakt.”

De uiteindelijke bekroning was het kampioenschap in de Vijfde Klasse. Enkele maanden nadat het team bekendmaakte te gaan stoppen op standaardniveau, werd de titel veiliggesteld. “Als je bovenaan staat, resulteert dat erin dat je het liefst met de sterkste elf wilt spelen. Soms was het in wedstrijden kiele kiele, waardoor we bepaalde spelers zo lang mogelijk wilden laten staan. Er waren daardoor jongens die veel op de bank hebben gezeten of weinig hebben gespeeld. Maar die jongens hebben daar met geen woord over gerept. Dat was echt grote klasse en vertelde veel over ons als team. En het uiteindelijke kampioensfeest, dat zal iedereen niet snel vergeten, of je nu veel of weinig heb gespeeld. Dat was fantastisch.”

Al met al kijkt Steenvoorden terug op een mooie tijd. “Mijn hart blijft altijd zwart-wit, dat gaat niet veranderen. Als ik in Nederland ben en mijn ouders heb bezocht, zal SJC één van de eerste plekken zijn waar ik naartoe ga. Het is een prachtige tijd geweest, waarin we met z’n allen zoveel plezier hebben beleefd. Zowel op als buiten het veld. Ik kijk daar heel mooi op terug, maar ben ook wel weer klaar voor het nieuwe hoofdstuk.”

Lees ook: IJzendoorn (SJC): ‘Kom maar op met het nieuwe seizoen’
Bekijk ook: In the Spot(ify)light: Dandy Steenvoorden