Sinds enkele maanden rust René van der Krogt van Teylingen op zijn lauweren. Eind mei legde de oer-roodzwarter na een periode van ruim 37 seizoenen ook zijn laatste officiële functie neer. Daarmee is Van der Krogt (56) nog niet helemaal verloren voor zijn club. ,,Het was tijd om het stokje over te dragen. Vers bloed kan op een gegeven moment geen kwaad, maar als supporter volg ik de verrichtingen van met name het eerste en tweede elftal nog op de voet, terwijl ik daarnaast mijn bardiensten blijf draaien. Roodzwart zit nu eenmaal in mijn hart.”

Wie aan René van der Krogt vraagt wat hij allemaal voor ‘zijn’ Teylingen heeft gedaan, moet even de tijd nemen om het antwoord op die vraag aan te horen. De vraag wat hij niet deed is sneller beantwoord. Hij voetbalde er tot zijn 45e, was  jeugdtrainer en assistent-trainer, draaide bardiensten en was hij betrokken bij de oprichting van de Vrienden van Teylingen, de roodzwarte sponsorgroep. Daarnaast was hij niet te beroerd zijn handen uit de mouwen te steken als er een beroep op hem werd gedaan. ,,Roodzwart zit nu eenmaal in mijn hart en dan kost het ook geen moeite om iets voor je cluppie te doen”, licht René zijn jarenlange inzet toe.

Als 17-jarige debuteerde de talentvolle rechterspits in het eerste elftal, dat in de tweede klasse uitkwam. Destijds het op één na hoogste niveau in amateurland. Het werd meteen een onvergetelijke belevenis. ,,Zelf scoorde ik het eerste doelpunt en ik gaf de assist op Jan Boekel die voor de winnende 2-1 zorgde. Geweldig was dat. Mijn vader, altijd mijn grootste supporter, was zo blij dat hij er in de kantine een extra biertje op nam. Toen hij ’s avonds thuiskwam moest ‘ie zijn duiven nog voeren. Stond hij dronken van geluk en het bier de hele wedstrijd aan zijn duiven te vertellen. Ik zie het nog zo voor me.”

Jubileum
Wat volgde waren twaalf seizoenen waarin hij steeds een (onbetwiste) basisplaats afdwong. Seizoenen met ups en downs, want na de succesvolle zeventiger jaren werd het sportief gezien allengs minder aan de Menneweg, het voormalige thuishonk. ,,Als kleinere club blijf je afhankelijk van de eigen jeugd en de ene lichting is nu eenmaal wat sterker dan de andere. Wat altijd gebleven is de familiale band binnen de club. Teylingen is dan ook meer dan voetbal alleen. Toen we eind jaren negentig verhuisden naar De Roodemolen had ik in het begin nog weleens heimwee naar het oude sportpark. Toen was het een kale vlakte, maar tegenwoordig ben ik blij met deze behuizing. Het ziet er nu fantastisch uit. De samenwerking met Ter Leede is uitstekend en ik hoop dat we als buren op deze manier nog jaren door kunnen gaan. Zolang Teylingen – zoals dat nu het geval is – financieel gezond blijft en er zich voldoende jeugd meldt, houden we het gewoon vol. Over negen jaar bestaat de club een eeuw en dat moet zeker gevierd worden.”

,,Het aantal wedstrijden in het eerst elftal heb ik nooit bijgehouden. Ik heb er geen idee van, maar het moeten er honderden zijn geweest. Daarin heb ik er heel veel samen met Ferry van der Vlugt en Peter van Rijn gespeeld. Als trio moeten we de duizend wedstrijden in het eerste met gemak hebben gehaald.” Waarna Van der Krogt ook het gezamenlijk optreden in het eerste team samen met zijn drie neven Wil, Co en Leo nog aanhaalt. ,,Heel mooi natuurlijk om dat ook mee te maken. Teylingen is een groot deel van mijn leven geworden en zal dat altijd blijven’’, vertelt de geboren aanvaller, die op latere leeftijd naar de laatste linie afzakte, maar eigenlijk op elke plek inzetbaar was. ,,Dat kwam omdat ik alles wat nodig was aardig beheerste. Het enige dat ontbrak was een vlammend schot. Het is me helaas nooit gelukt om dat te aan te leren.”

Na vijf seizoenen in het tweede keerde René nog twee jaar terug in het eerste elftal, om onder Bert Kort de terugkeer naar de vierde klasse mee te maken. ,,Het eerste was in de loop der jaren ver teruggezakt, maar dat betekende weer de ommekeer. Vervolgens heb ik nog zes jaar in het tweede gespeeld en in 2004 vond ik het op mijn 45e welletjes en ben ik assistent-trainer in de selectie geworden. Had ik het tweede onder mijn hoede. Daarin speelt nu mijn zoon Marco. Nu ik gestopt ben, volg ik hem elke week vanaf de zijlijn. Net als mijn dochter Inge die bij TOP op niveau korfbalt.” René, in het dagelijks leven logistiek medewerker bij bloembollenexportbedrijf Molenaar en van Ginhoven, is er erg blij mee dat het sportvirus ook op zijn kinderen is overgegaan.

Hoogtepunt
Bij de club zal ik altijd betrokken blijven. Ik heb weleens tegen Willem van der Krogt, de huidige voorzitter en bovendien ook een neef van me, gezegd dat ik hem als voorzitter ga opvolgen. Met een vette knipoog, dat wel. Laat mij maar andere zaken voor mijn rekening nemen. Ik ben meer een geboren volger. Delegeren moet een ander maar doen.” Het voorzitterschap wordt dus niet de kroon op zijn carrière bij de roodzwarten. Wat is voor Van der Krogt dan het hoogtepunt in ruim vijftig jaar Teylingen? Voor het antwoord heeft hij maar zeven woorden nodig: ,,Heel Teylingen is één hoogtepunt voor mij.”

Tekst: Leo Schrama