Na meer dan een half jaar blessureleed aan zijn lies, is Niels Hogewoning de laatste weken weer belangrijk voor Valken’68. Hij speelt, pikt zijn doelpuntje mee en is met de Valkenburgers bezig om de weg omhoog te vinden. Aankomende zaterdag neemt de tweedeklasser het op tegen lijstaanvoerder Voorschoten’97. Daarnaast staan beide teams met zeven punten uit drie wedstrijden gedeeld eerste in de strijd om de derde periode. 

Hallo Niels! Eerst even iets anders. Je gaat volgend jaar werkzaamheden verrichten voor je jeugdclub, Rijnsburgse Boys, welke taak ga je daar precies vervullen?

„Ik ga volgend seizoen scoutingswerk doen. Bart Freke is daar dan hoofdscout en ook een goede vriend van me. Hij heeft me gevraagd om op zondag wedstrijden te bezoeken. Rijnsburgse Boys is mijn ‘clubbie’, dus daar doe ik graag wat voor. Daarnaast ambieer ik na mijn carrière sowieso iets in de voetbalwereld.’’

„Ik heb al één keer een wedstrijd bezocht en dat is goed bevallen. De club heeft me ook gevraagd om alvast als trainer van de jeugd aan de slag te gaan en langzamerhand in het trainersvak te rollen. Maar ik ga sowieso nog één jaar door als voetballer, dus dat wil ik nog niet combineren.’’

Het is nog niet helemaal het seizoen waar je misschien vooraf op had gehoopt. Hoe komt dat?

„Ik ben lange tijd geblesseerd geweest aan mijn lies en ging daarom ook voor onderzoek naar het ziekenhuis. Daar konden ze alleen niks vinden. Waarschijnlijk had het te maken met overbelasting, dus stond ik in de periode november tot en met januari volledig stil. Ik dacht eerlijk gezegd lange tijd dat ik er na dit seizoen mee zou stoppen, want ik was er wel redelijk klaar mee.’’

Waarom ga je dan nu toch nog minimaal één seizoen door?

„De laatste tijd ben ik weer fit en sta ik mede door blessures en schorsingen ook weer in de basis. Ik kan nog niet helemaal voluit gaan, maar tijdens de wedstrijden heb ik er, op de eerste paar minuten na, helemaal geen last van. De pijn zit hem vooral in de dag na de wedstrijd.’’ 

„Daarnaast vind ik het spelletje nog veel te leuk en dan vooral het sfeertje eromheen. Als ik door een blessure afwezig ben, kan ik met die gasten alsnog genieten. Voetbal is ook een soort uitlaatklep na een lange week werken. Ik heb veertien gasten in mijn vriendengroep en maar liefst elf daarvan zijn noodgedwongen gestopt. Als ik er nu mee stop, ga ik daar later spijt van krijgen. Dat wil ik voorkomen.’’

Wat is het verschil tussen de Niels Hogewoning van nu en die van tien jaar geleden?

[Lachend] „Ik ben sowieso wel een stuk zwaarder geworden. Maar ik zeg altijd tegen die gasten: voetballen doe ik niet met mijn buik, maar met mijn voeten. Het is heel simpel; voetballen verleert niemand, maar ik ben nu wel een ander type voetballer. Vroeger was ik echt een lopertje. Nu is het mooi meegenomen als ik een keer voor de goal kom. Ik stuur nu veel meer mensen weg en probeer het spel te verleggen. Daarnaast heeft het natuurlijk ook met een stukje mentaliteit te maken.’’

Aanstaande zaterdag nemen jullie het op tegen Voorschoten’97. Bij winst zijn jullie de enige koploper in de derde periode. Is het vertrouwen in een prijs dan helemaal terug?

„We moeten eerst zorgen dat we erin blijven, maar daar heb ik eerlijk gezegd nooit echt aan getwijfeld. We staan er in de periode goed voor, maar we moeten denk nog twee keer winnen om ons echt serieus te kunnen richten op een periodetitel.’’

Foto: Saam de Mooij

Lees ook: ‘Pittige loting voor Oranje Vrouwen Onder 17’