De sportieve Timo Schaap (27) is na vv Katwijk en FC Rijnvogels nu neergestreken op ’t Duyfrak bij Valken ’68, op loopafstand van zijn huis. Oorspronkelijk uit Katwijk, waar hij ook is begonnen bij de plaatselijke FC. Tussendoor moest hij twee jaar stoppen vanwege een kruisbandblessure, maar nu is Schaap helemaal terug.

In het dagelijks leven is ‘Tiem’ anesthesie-assistent in het Alrijne ziekenhuis. Daar helpt hij bij het onder narcose brengen van de patiënten die een operatie moeten ondergaan. Ook bewaakt en begeleidt hij die patiënten voor, tijdens en na de operatie. Hij heeft een brede muzieksmaak, behalve het Nederlandse lied. Wat nog weleens een klein probleempje kan vormen in de kleedkamer van Valken, waar veel jongens wél van de meezingers houden. En hij gooit er zomaar even zijn lijfspreuk in: ‘Geniet met de dag, niemand heeft je morgen beloofd’. Dat doet Timo dan ook met volle teugen, onder andere van zijn dochtertje Lola van twee jaar oud.

Hi Timo. Heb ik hier de meest ijdele voetballer van Valken ‘68 voor me?
,,Nee, zeker niet. Robbert van Delft en Chris de Lange zijn erger. Ik vind het ook wel belangrijk om er goed uit te zien als het mogelijk is, maar tijdens voetbal wil ik alleen dat mijn haren niet voor m’n ogen zitten.”

Nog even over je haar. Je vrienden vragen zich af wanneer die lange manen eraf gaan?
,,Als ik kaal word haha. Gelukkig is dat voorlopig nog niet het geval! Mijn goede vriend Berend (Verdoes, UVS red.) zegt dat alleen maar omdat hij zelf een beetje kaal wordt. Ze willen te graag dat ik het afknip. Gaat nog niet gebeuren.”

Van wie heb je die looks eigenlijk?
(Zonder na te denken): ,,Niet van mijn vader in ieder geval. Zeker weten van mijn moeder.”

Ik hoorde namelijk dat je een ‘lekkere’ moeder hebt…
,,Mijn moeder ziet er inderdaad goed uit. Dat vinden medespelers en vrienden ook, dus dat achtervolgt me vaak. Ze komt ook altijd kijken trouwens, samen met mijn vader. Vroeger als klein jongetje vond ik dat soms ongemakkelijk als oudere spelers dan achter m’n moeder aan gingen, maar nu ben ik er alleen maar heel erg trots op. Ze is een mooie vrouw.”

Een jaar geleden heb ik je teamgenoot Robbert van Delft geïnterviewd. Hij zei toen wel een Boyband te willen beginnen. Ik hoorde dat dat ook een grote droom is van jou?
,,Oh ja, zeker! Op Robbert zijn 30ste verjaardag, die hij vierde samen met Niels (Hogewoning red.) en Joey (Zandbergen red.), heb ik samen met Berend (Verdoes red.) en Robbert een nummer van Westlife vertolkt. Groot succes!”

Want je vindt dat je wel aardig kunt zingen toch? 
(Begint te lachen): ,,Uhm nee, als ik het van mijn strot moet hebben gaat het niet goed. Zingen kan ik totaal niet. Al heb ik een paar jaar geleden gedacht van wel, maar als ik die geluidsfragmenten nu (met dank aan mijn vrienden) terugluister, denk ik daar wel anders over. Dansen daarentegen gaat me beter af, dus laat mij dat maar doen. Helaas kunnen Robbert en Berend ook niet zingen, dus dat zal alleen maar playbacken worden.”

Ik hoorde dat je wel erg goed bent in een rondo’tje op de training…. Vertel?
,,Ja, dat is één van m’n sterkste punten. Haha nee, dat kan ik echt niet. Wat ik goed kan is hard rennen, maar ben verder totaal niet technisch onderlegt. Ik weet wat ik kan en niet kan en een rondo’tje is er één in die laatste categorie. Ben vaak al kapot voor de training überhaupt begint.”

Één-op-één met de keeper is ook niet echt jouw ding, hè?
,,Haha dat is altijd al een zwak punt geweest. Ik scoor moeilijk. Ik denk zelf dat het komt doordat ik zoveel snelheid heb. Ik ben dan zo aan het dribbelen, dat ik niet bezig ben met de dingen om me heen en dan gewoon niet weet wat ik moet doen als ik voor de keeper sta. Als doelpunten maken geen probleem was geweest, was het misschien nog wel wat geworden met me.”

Je teamgenoten vragen zich af waarom je altijd eerst 30 keer kapt voor je een voorzet geeft?
,,Dat heet tijdrekken, omdat ik zo snel ben dat er nog niemand voor de goal is.”

Heb ook vernomen dat je eigenlijk altijd verliest met FIFA, maar dat je niet tegen je verlies kunt. Heb je dat met je eigen wedstrijden ook?
,,Tja, ja dat gebeurd helaas nogal vaak. Ik kan niet tegen mijn verlies. Met een voetbalwedstrijd heb ik dat iets minder, omdat je het dan met z’n allen hebt gedaan. Bij individuele sporten is het heel erg: Vloeken, tieren, controller door de kamer enz. Ik heb vroeger getennist en daar kwam dat toen ook al naar voren. Ook surf ik veel in de zomer en vind ik snowboarden erg leuk, maar dat is dan niet in competitieverband.”

Sportief typje! Het surfseizoen komt er weer aan dus..
,,Klopt. Ik heb altijd aan kitesurfen gedaan, tot ik mijn kruisband afscheurde. Omdat je daarbij heel makkelijk je knie kan verdraaien, heb ik dat na het ongeluk nooit meer durven doen. Nu ben ik dus gaan golfsurfen. Vorig jaar zijn we zelfs nog met een groep vrienden op surfkamp geweest in Frankrijk. Beetje surfen, beetje bier drinken… Erg leuk!”

Ook is je werk als anesthesie-assistent en grote passie van je, las ik in een eerder interview. Wat is het leukst aan je werk?
,,Mijn moeder is verpleegkundige, dus heb de ziekenhuisverhalen altijd al een beetje meegekregen. Het leukst kun je het eigenlijk niet noemen, maar het is spannend als het niet gaat volgens de standaard. Dus dat er onverwachte dingen gebeuren waarbij snel ingegrepen moet worden. Gelukkig gaat het vaker goed dan fout en worden de operaties aan de lopende band uitgevoerd.”

Afgelopen trainingskamp had je nogal last van het gesnurk van jullie grensrechter Wim Masmeijer (op Twitter ook wel bekend als @weewim red.), hè?
,,Haha ja verschrikkelijk. We waren in Groningen en sliepen in een oude boerderij waar ze een aantal chaletjes in hadden gezet met stapelbedden. Marc Langeveld sliep bij ons op de kamer, maar ging die avond niet mee stappen vanwege het feit dat hij ziek was. Marc was daarom in het bed van Wim gaan liggen, zodat hij geen last van ons zou hebben als we thuiskwamen. Manmanman, toen hij eenmaal sliep leek het wel alsof hij een heel oerwoud aan het omzagen was. Ik werd er helemaal gek van, dus vroeg aan wat jongens of ze wilden helpen met het verplaatsen van Wim. We hebben hem toen met matras en al in de hal gelegd. Het leek wel of hij opgebaard lag en hij had niets door.”

Over het trainingskamp met Katwijk een aantal jaar geleden gaan ook nog wat mooie verhalen rond. Vertel eens!
,,Zoals iedere avond gingen we ook de laatste avond stappen. We mochten toen, in tegenstelling tot de rest van de dagen, tot in de laatste uurtjes het Spaanse nachtleven verkennen. Ik lag samen met Berend (Verdoes red.) op de kamer, maar ik was eerder naar huis dan hij. We hadden er even niet meer aan gedacht dat hij geen sleutel zou hebben als hij in het hotel aan zou komen. En we hadden natuurlijk allemaal genoeg gedronken, dus ik lag zo in coma dat ik de deurbel niet meer hoorde. Toen is hij via balkons naar negen hoog de kamer in geklommen. Gekkenhuis.”

En de volgende ochtend waren jullie niet wakker te krijgen hoorde ik. Jullie hebben toen iedereen laten wachten op de dag van vertrek…
,,Ja, dat was niet best. Dat was inderdaad op de ochtend van vertrek. We waren allebei zo moe, dat we de wekker uitgedrukt hebben om nog heel even verder te slapen. Uiteindelijk stond trainer Cees Bruinink in de kamer en die was op z’n zacht gezegd ‘not amused’. Iedereen zat al te wachten in de bus en we moesten het vliegtuig halen. Je begrijpt wel dat we ons kapot schaamden toen we de bus in liepen als jonge broekies van de selectie.”

Wat was jullie straf?
,,Die was pittig: een jaar lang weekdienst. Dat betekent het regelen van alles rondom de trainingen. Zoals flessen vullen, hesjes regelen, ballen oppompen enz. Ik heb er nog steeds spijt van.”

Tekst: Simone Disseldorp