Geen club ontkomt eraan. Successen worden nog weleens gevolgd door sportieve malheur. Twee jaar na de landstitel van 2000 verkeerde vv Katwijk in een dergelijke situatie. De ploeg van Alfons Groenendijk manoeuvreerde zich in slecht weer in de toenmalige Hoofdklasse. Ondanks de matige resultaten werd de degradatiedans op de valreep ontsprongen. Een half jaar later stapte de huidige trainer van ADO alsnog uit eigen beweging op bij Katwijk. Op De Krom nam John Eelman vervolgens het roer begin december 2002 als interim-trainer over.

,,Veel langdurige blessures speelden ons in het seizoen 2001-2002 danig parten. Anders was het beslist anders verlopen”, blikte Groenendijk na afloop van het promotie-/degradatieduel tegen Oranje Nassau Sneek (ONS) terug op dat o zo moeizaam verlopen seizoen. Enkele weken voor het duel werd directe degradatie op de laatste speeldag afgewend door op De Krom in een rechtstreekse confrontatie met 3-0 te winnen van directe concurrent ARC.

Vege lijf redden
Toine l’Ami herinnert zich die 14^e mei nog altijd goed. De tot verdediger omgevormde middenvelder mocht zich destijds samen met Vincent Bon één van de routiniers van het team noemen. Zestien jaar later blikt de nu bijna 46-jarige inwoner van Wassenaar terug op die periode

,,ARC kreeg eerst twee goede kansen, maar uiteindelijk kwamen we toch op 1-0. Toen ARC in de slotfase ging aandringen, hebben we het keurig afgemaakt. ARC ging eruit en wij dienden toen twee weken later via een p/d duel tegen ONS ons vege lijf te redden.”

Alle fronten beter
Dat duel in Ermelo op het terrein van DVS’33 bracht eind mei een grote oranje-zwarte supportersschare op de been. In een duel waarin de spanning lang aanwezig bleef, werd het op de valreep vooral de wedstrijd van Marco de Ridder. De Katwijk-legende nam die dag afscheid van de club waarmee hij grote triomfen vierde.

,,Een prachtmens waarmee ik als speler en later in de begeleiding heb mogen samenwerken.”

Blessures hadden de linkerspits dat seizoen lange tijd aan de kant gehouden, maar die dag stond De Ridder er samen met zijn ploeggenoten wel. Katwijk kwam via Barry Dubbeldeman voor de thee op voorsprong, waarna ONS via de boomlange spits Ton Haarman kort na de pauze op gelijke kwam. ,,Via een dood spelmoment”, herinnert L’Ami zich.

,,We hadden vooraf met elkaar afgesproken dat we hoekschoppen en vrije trappen vanwege de lengte in hun ploeg zoveel mogelijk moesten voorkomen. Dat was juist hun wapen. Toch lukte het ze om uit een hoekschop langszij te komen. Ik heb toen tegen Vincent gezegd dat het niet ging gebeuren dat zij zouden winnen. We waren op alle fronten beter, maar dat moet je dan wel even zien waar te maken.”

Diepe indruk
Katwijk antwoordde per kerende post. Honderd tellen na de gelijkmaker zette spits Sander Molenaar zijn ploeg opnieuw op voorsprong. ,,Ja, dat klopt, Sander was toen één van de vele jeugdige Katwijkse jongens in de selectie. Hij heeft een later prachtige carrière gehad. Zijn recente overlijden heeft dan ook diepe, diepe indruk gehad op iedereen die hem gekend heeft”, aldus L’Ami, die momenteel als trainer Katwijk onder 23 onder zijn hoede heeft. ,,Een prachtmens waarmee ik als speler en later in de begeleiding heb mogen samenwerken.”

Die 2-1 voorsprong bouwde Katwijk in de ultieme slotfase uit naar 4-1 door twee treffers van een ouderwets gretige Marco de Ridder, die daarmee in stijl afscheid nam van zijn club. ,,Daarna was het groot feest in de kleedkamer. Alfons verdween onder de douche. Een gebruikelijk ritueel.”

,,Alleen had hij daar blijkbaar niet op gerekend, want ‘s avonds op De Krom liep hij er in een trainingsbroek van een van de spelers bij op het feestje dat op de handhaving volgde. Je had er toch niet aan moeten denken dat we toen waren gedegradeerd.”

Jammer
Ondanks alle optimisme had Katwijk het ook in het daarop volgende voetbaljaargang moeilijk. Het was destijds een publiek geheim dat het niet echt boterde tussen Groenendijk en hoofdsponsor Cees van der Plas. Gezien de achterblijvende resultaten en de gerezen problematiek trok de oefenmeester in november 2002 zijn conclusie door zelf op te stappen.

,,Dat vind ik een groot compliment, hoewel Robbert veel doeltreffender was dan ik. Ik moest het meer van de assists hebben op dat gebied.”

,,Het was duidelijk geen zaak tussen Alfons en de selectie. Wij hadden hem graag behouden. Het is echter zo gelopen. Alfons heeft vervolgens een prachtige carrière opgebouwd, maar het jammer dat het zo is gegaan.”

Met de eerder dat jaar bij vv Noordwijk eveneens opgestapte John Eelman aan het roer, kwam het dat seizoen vervolgens goed met Katwijk. In zijn debuutwedstrijd op 7 december 2002 werd Marken gedecideerd met 3-0 verslagen. ,,Daarna zetten we eerst nog een zwakke reeks neer, maar in het voorjaar liep het als een trein. Die trainerswissel midden in het seizoen, waar je als speler niet bepaald op zit te wachten, pakte gelukkig goed uit.”

Voetballijntjes
Op dezelfde dag dat Marken werd verslagen spoedde L’Ami zich na afloop richting Heerenveen waar broer Carlo het doel verdedigde van Feyenoord. Doordat zowel Edwin Zoetebier als Patrick Lodewijks geblesseerd op de tribune plaats moesten nemen, was er een plekje vrij voor die andere L’Ami, de huidige keeperstrainer van Ajax.

,,Al na acht minuten moest Carlo na een grove charge van Romano Denneboom met een schouderblessure naar de kant. De toen pas 17-jarige Jesper Hogedoorn, die dit seizoen bij Quick Boys keept, verving hem. Achteraf kun je zeggen dat het een heel aparte dag was. Dan zie je ook dat de diverse voetballijntjes soms heel klein zijn in het voetbal.”

Vergelijking
Toine l’Ami die op een kort uitstapje na richting Ter Leede acht seizoenen op De Krom speelde, vertoonde qua postuur, maar ook als speler veel gelijkenis met de huidige Katwijk-captain Robbert Susan. ,,Dat vind ik een groot compliment, hoewel Robbert veel doeltreffender was dan ik. Ik moest het meer van de assists hebben op dat gebied. Later verhuisde ik naar de laatste linie en werd mijn taak als voetballer toch anders”,  sluit L’Ami de vergelijking af.

In mijn hart opgesloten
Naast trainer bij Katwijk onder-23 dient L’Ami de club waar het voor hem allemaal begon eveneens. Het Wassenaars Blauw-Zwart is naast Katwijk zijn tweede grote voetballiefde. ,,Daar ben ik begonnen en heb ik voor mijn overgang naar Katwijk samen met mijn broer Marcel in het eerste gespeeld.”

,,Omdat ik zaterdagmiddag bij Blauw-Zwart op de bank zit, zie ik het eerste niet heel vaak, maar als het even kan ben ik er wel bij.”

,,Nadat ik in 2005 ben gestopt heb ik me vooral toegelegd op mijn glas- en schildersbedrijf. Daarnaast ben ik veel gaan lopen. Dat deed ik in het veld ook al veel”, lacht L’Ami. ,,Vervolgens ben ik toen het weer ging kriebelen als assistent-trainer bij Blauw Zwart, waar ik om de hoek woon, aan de slag gegaan. Dat doe ik nu alweer zes seizoenen. De laatste vier jaar samen met hoofdtrainer  Jos van der Helm.”

,,Momenteel in de Derde Klasse op zaterdag. Daar hebben we onze draai na de promotie van vorig jaar inmiddels gevonden. Hopelijk kunnen we de club terug brengen naar het niveau waarop het decennialang op zondag speelde. Bij Katwijk is de insteek om de jonge jongens rijp te maken voor het eerste. Een echte uitdaging, want dat is echt topniveau.”

,,Omdat ik zaterdagmiddag bij Blauw-Zwart op de bank zit, zie ik het eerste niet heel vaak, maar als het even kan ben ik er wel bij. Die twee clubs zitten nu eenmaal in mijn hart opgesloten.”

Foto: Toine L’Ami