Omschakeling is een bekende voetbalterm, en bovendien een term met verschillende betekenissen. Zoals velen misschien weten, ben ik inmiddels een jaar geleden gestopt met voetballen op het hoogste amateurniveau (afgezien van nog zeven invalbeurtjes dan). Omdat ik nog graag iedere week tegen een balletje trap, heb ik me aangemeld – en ben ik aangenomen – bij de plaatselijke Veteranen 1. Veel mensen in mijn omgeving hebben mij afgeraden om dat te doen, met kreten als: ‘dat is toch niets voor jou’, ‘daar ben jij veel te fanatiek voor’ of ‘die omschakeling van prestatief naar recreatief voetbal kun jij echt niet maken’. Inmiddels heb ik het antwoord op die goedbedoelde adviezen: de gemiddelde veteraan is misschien nog wel fanatieker dan de gemiddelde selectiespeler.
Doordat je op veld 6 net iets meer tijd hebt om tijdens de wedstrijd na te denken dan op veld 1, ben ik toch tegen een aantal zaken aangelopen waar ik vroeger niet over nadacht en vooral niet mee bezig was.
Waarom zijn de regels, afgezien van de speeltijd, hetzelfde voor spelertjes van dertien, topamateurs die drie keer trainen en gelouterde spelers van bijna zeventig? (San Marco lees je mee?) Neem, nou bijvoorbeeld buitenspel.Waarom schaffen we dit niet gewoon lekker af bij de veteranencompetitie? Bij iedere mislukte actie of aanval moeten die ouwe rotten weer omschakelen (lees: zich de kolere rennen) om een minuut later niet alsnog buitenspel te staan. Een bijkomend voordeel zou dan zijn dat de welbekende partijdige grensrechters niet meer nodig zijn: uitballen zien we echt zelf wel.
Nog zoiets: indirecte vrije trappen. We weten dat ze bestaan, maar als ik vraag in welke wedstrijd ze gegeven zijn, moet bijna iedereen het antwoord schuldig blijven. Haal dat indirecte eraf en maak van iedere vrije trap dan ook echt een voordeel en laat die befaamde vrijetrappenspecialist van weleer lekker die bal van 40 meter op de goal rossen. Grote kans dat er meer gejuicht gaat worden op de bijvelden, met hier en daar een spierscheurinkje, maar wie mooi wil scoren moet af en toe pijn lijden.
En dan als laatste: de aftrap. Sinds dit seizoen staat de spits moederziel alleen te wachten op het fluitje van de scheids; ik ga het bijna zielig vinden. Sommige tradities moet je niet doorbreken en daar is de aftrap met de spits en linksbuiten er eentje van. De spits die tegen de linksbuiten zegt: ‘Heb je die rechtsback gezien? Als je die niet voorbij komt, kan je beter gewoon lekker stoppen’ of ‘Speel jij maar naar mij dan speel ik gelijk Jantje in’. En wat nou het doel is van de nieuwe aftrap is me ook nog steeds niet helemaal duidelijk. Het spel aanvallender maken? Dat lijkt me sterk, want de bal gaat standaard 40 meter terug. Als we het dan toch aanvallender willen maken, is het misschien een idee om die eenzame spits de bal de helft van de tegenpartij in te laten dribbelen, waarbij er pas verdedigd mag worden als de bal de middencirkel heeft verlaten. Dan gaat de aftrap in ieder geval vooruit, en dat is toch uiteindelijk wat we willen met z’n allen vooruit met die bal! Zal wel een behoorlijke omschakeling zijn, trouwens, zo’n keuze bij de aftrap.
Veel plezier weer op de (bij)velden dit weekend, veel wijsheid met de aftrap en denk om buitenspel, het kan je een omschakelingsloopje schelen.
Kevin Winter
Foto: Hubert Habers
Kevin Winter is oud-voetballer van FC Lisse en Rijnsburgse Boys en is één van de bekendste spelers uit de streek. Afgelopen seizoen liet hij het selectievoetbal voor wat het was en is hij in een lager elftal gaan voetballen. Zo heel af en toe viel hij nog eens in bij de hoofdmacht, maar de meeste minuten maakt hij in het veteranenelftal van Lisse.