Begin 2016 werd bekend dat de zondagtak van FC Lisse aan het einde van het seizoen 2015-2016 opgeheven werd. Een mededeling die ook bij trainer Stephan Spruijt hard aankwam. Na vijftien seizoenen onafgebroken als hoofdtrainer werkzaam te zijn geweest, zat er niets anders op dan genoegen te nemen met een sabbatical. Nu, bijna een jaar later, kunnen de kicksen (bijna) weer uit de kast worden gehaald. Met ingang van volgend seizoen keert de 53-jarige oefenmeester terug op het oude nest. Bij RCH welteverstaan. Met die roemruchte club uit Heemstede legde hij als voetballer in 1989 beslag op de algehele landstitel om enkele jaren later voor FC Lisse te kiezen.

,,Een jaartje gedwongen rust heeft me goed gedaan, maar het begon toch weer aardig te kriebelen,” vat Spruijt de afgelopen twaalf maanden kort samen. ,,Het was sowieso toch al een apart seizoen voor mij, omdat ik in september j.l. ben gedotterd. Ik was er gelukkig tijdig bij, zodat het naar omstandigheden meegevallen is. Momenteel voel ik me weer fit en kijk ik ernaar uit om weer aan de slag te gaan als trainer.”

Pluim
Gezondheidsproblemen liepen de afgelopen jaren als een rode draad door het leven van de oud-verdediger. Als trainer van Van Nispen werd Spruijt ruim vijf jaar terug getroffen door longkanker. ,,Die ziekte heb ik kunnen overwinnen, zij het dat ik het voor de rest van mijn leven met één long moet doen. Een kwestie van geluk natuurlijk, maar ook van doorzettingsvermogen. Dat is tegelijk ook de link naar de sport. Beide elementen spelen daarin ook een grote rol. Wat dat betreft heeft mijn sportachtergrond me heel goed geholpen tijdens die moeilijke periode. Waarbij Van Nispen nog altijd een pluim verdiend hoe ze toen met me zijn omgegaan toen de ziekte zich openbaarde, terwijl de vereniging zich ook de tijd daarna fantastisch heeft opgesteld.”

Samen met Willem van Zuilen voorafgaand aan een interview

Bizar jaar
Voetballen deed Spruijt vanaf zevenjarige leeftijd bij het Haarlemse DSS, om pas op 21-jarige leeftijd te verkassen naar RCH. Uiteindelijk leverde dat in 1989 ten koste van Heerjansdam de landstitel op. Een bizar jaar overigens, omdat de toenmalige trainer Nick Stienstra als oefenmeester van het Kleurrijk Elftal op 7 juni van dat jaar bij de SLM-ramp in Suriname om het leven kwam. ,,Een gedreven trainer, die niets aan het toeval overliet. Toch hebben we daarna de landstitel weten te veroveren. Op verzoek van Nick’s weduwe zijn we toen doorgegaan.”

De jaren daarna viel de succesvolle formatie met spelers als Leon Hoep, Carlo de Keizer, Richard Hoogervorst en Edwin Otte, die later allemaal in de Duin- en Bollenstreek furore zouden maken, uit elkaar. Ook Spruijt keerde RCH de rug toe om bij FC Lisse te belanden. ,,Op eigen gelegenheid overigens. Ik meldde me er gewoon aan. Mijn vriend Carlo de Keizer speelde er al en zodoende kwam ik op 29-jarige leeftijd op Ter Specke terecht. De rest is geschiedenis.”

Zinderende wedstrijd
Spruijt die zich enkele jaren later ook in Lisse vestigde diende de club overigens niet alleen als speler. Als assistent van Mark Wotte had hij o.a de A-junioren onder zijn hoede, maar de sportieve hoogtepunten tikten toch het meest aan als speler. Naast het winnen van de landelijke amateurbeker ligt bij velen nog altijd de afdelingstitel die in een spraakmakend beslissingsduel tegen Scheveningen in de wacht werd gesleept, vers in het geheugen. ,,Onlangs heb ik nog meegewerkt aan een artikel bij Haaglanden Voetbal over die fameuze wedstrijd. Om de een of andere reden leeft dat duel na twintig jaar nog altijd voort. Het was de eerste titel voor FC Lisse op het hoogste niveau en natuurlijk werkte ook het scoreverloop mee. We wonnen met 4-3. Zelf scoorde ik vlak voor tijd de 3-2, maar Scheveningen maakte alsnog gelijk. In de verlenging schoot Marco Kleijn ons vanaf de stip naar de titel.”

Twee jaar later hing Spruijt zijn schoenen definitief aan de wilgen om zijn club als assistent-trainer te gaan dienen. Toch kwam hij alsnog in actie voor het geelblauwe vlaggenschip. ,,We speelden opnieuw een beslissingswedstrijd, dit keer tegen degradatie. Wim Schaap, de toenmalige trainer, deed een beroep op me en in een eveneens zinderende wedstrijd redden we het vege lijf tegen Marken. Dit keer na een bloedstollende penaltyserie.”

Als coach langs de lijn van Van Nispen in november 2013

Relativeren
Wat daarna volgde was een lange rij aan clubs waar Spruijt gedurende vijftien seizoenen als hoofdtrainer werkzaam was. DSOV, Zevenhoven, Foreholte, Van Nispen en de zondagtak van FC Lisse. Allemaal clubs waar mensenmens Spruijt zich thuis voelde. ,,Jammer genoeg betekende FC Lisse zondag voorlopig mijn laatste seizoen. Dat laatste halfjaar was eigenlijk waardeloos. We wisten vorig jaar dat het ophield. Veel spelers kozen in februari al voor een andere club en dat had wel invloed op de prestaties. Dat voelt niet lekker. Een gestreste periode, waarmee ik zelf ook niet altijd goed wist om te gaan. Er viel niets meer te winnen of te verliezen en dat voelt niet lekker. Wellicht hebben de gezondheidsproblemen die zich later openbaarden daar wel aan mee gewerkt. Het afgelopen seizoen heb ik kunnen relativeren. Lekker her en der wedstrijdjes kijken. Zowel bij mijn zoon Sean die bij FC Lisse in JO-13 speelt als bij andere clubs. Daar heb ik ook van geleerd. Als ik dan een trainer langs de lijn zie die zich heel druk maakt. Dan denk ik; is dat nou echt nodig. Hopelijk neem ik dat straks bij RCH mee. Maar of het beestje echt te veranderen is, zal straks moeten blijken.”

Uitdaging
RCH, landskampioen in 1923 en 1952, is inmiddels en modale vierdeklasser. In Heemstede reiken de dromen niet verder dan een niveau hoger. ,,Met een jonge groep wil ik daar samen met Carlo de Keijzer aan gaan werken. Terug bij de club waar nog altijd veel mensen rondlopen die ik nog ken uit die succesvolle periode. De club is ver weggezakt. Mede omdat ook daar de concurrentie groot is met clubs als Koninklijke HFC, HBC en VEW. Voor de jeugd zijn er bovendien zoveel andere dingen te doen. Toch ga ik de uitdaging graag aan.”

Wil om te winnen
Wat naast het trainer zijn voor Spruijt ook altijd zal blijven, is het kaarten. Een hobby die hij al sinds jaar en dag, liefst met voetbalvrienden beoefent. ,,Toen ik bij FC Lisse binnenkwam was Ruud Bröring daar trainer. Het klikte meteen. Ruud is bovendien ook een kaarter, net als zoveel andere voetballers. In mijn Lisse-tijd reed ik op donderdagavond na de training naar Noordwijk om daar met Ruud en andere spelers een kaartje te leggen. Maar dat doe ik een paar keer per jaar ook graag bij mijn oude ‘cluppie’ DSOV, of gewoon in Lisse. Maar wel met de wil om te winnen. Dat spreekt voor zich.”

Foto: Hubert Habers