Voor Vincent Zandbergen (45) voelt Valken ’68 als familie aan. Als speler maakte hij zeventien seizoenen deel uit van het rood-gele vlaggenschip. Later bleef hij als begeleider bij het eerste elftal betrokken. Tegenwoordig is Zandbergen als lid van de commissie technische zaken nog altijd van dichtbij betrokken bij de club uit zijn geboorteplaats.

,,Daarnaast ben ik ook nog altijd een vurig supporter van de club. Die laat mij na al die jaren niet meer los”, verduidelijkt het voetbaldier zijn betrokkenheid bij Valken ’68. ,,Ik loop nu ruim 35 jaar bij de club rond, maar als je ziet wat er hier allemaal op allerlei gebieden gerealiseerd is, dan mogen we daar heel trots op zijn. En het mooie is dat we toch altijd die dorpsclub zijn gebleven met de bijbehorende uitstraling. Dat is denk ik ook de kracht van de club”, klinkt het trots.

Prachtige tijd
De van origine middenvelder debuteerde eind jaren tachtig van de vorige eeuw vanuit de A-junioren in het eerste elftal. Na het seizoen 2005-2006 hield hij het als voetballer voor gezien en zette hij een punt achter zijn lange voetballoopbaan. ,,Een ernstige knieblessure dwong me daartoe. Gevalletje afgescheurde kruisband om precies te zijn. Hoeveel wedstrijden in het eerste het alles bij elkaar geweest zijn, weet ik niet eens. Na 250 duels ben ik na tien jaar een keer gehuldigd. Ik denk dat het er bij elkaar een kleine vierhonderd geweest moeten zijn.”

,,Het mooiste vind ik nog dat ik debuteerde toen Valken ’68 nog in de Eerste klasse van de (toenmalige) LVB speelde. Op het moment dat ik afscheid nam waren we eersteklasser, destijds het op één na hoogste niveau. Dat betekent dat ik naast een paar degradaties, vooral promoties heb meegemaakt. Het was echt een prachtige tijd met trainers als Fred Eijsberg en Piet van Duijn”, vertelt Zandbergen die ooit als linksachter debuteerde. ,,Maar al snel kwam ik centraal op het middenveld terecht om op latere leeftijd naar de laatste linie te zakken.”

Onrustig
Zandbergen, die het als speler vooral moest hebben van een ongebreidelde inzet en een goed schot, vormde daardoor een belangrijke schakel in het team. ,,Natuurlijk had ik ook wel een portie techniek in huis, maar niet extreem hoor”, vertelt hij lachend. ,,En natuurlijk ook wel scorend vermogen en kopkracht. Van alles wat eigenlijk. Nadat ik gestopt ben, heb ik nooit meer gespeeld. Op een lager niveau spelen was niets voor mij. Ik ging liever iets voor de club doen.”

Zo kon het gebeuren dat Zandbergen na zijn afscheid twee seizoenen als begeleider van het eerste in de dug-out plaatsnam. ,,Maar daar was ik te onrustig voor. Ik denk dat ik toen nog té veel speler was om op die plek plaats te nemen. Toen heb ik een paar jaar later de zijlijn opgezocht als supporter.”

Relatieve rust
Toen Valken ’68, ruim zes jaar geleden, de zaken op spelersgebied nog wat professioneler aan wilde pakken, trad Zandbergen samen met een viertal andere oud-spelers toe tot de commissie technische zaken. ,,Daarin hebben ook Wim de Wit, Dirk Varkevisser, William Hufkens en Hans van Vliet zitting. Ieder heeft zijn eigen taken en dat werkt perfect. Daarvoor kwamen spelers van met name andere clubs uit Katwijk ook weleens naar ons toe, maar vanaf toen zijn we dat gerichter aan gaan pakken. Dat moment viel ongeveer samen met de komst van Andries Wendt als trainer”, herinnert Zandbergen, die in het dagelijks leven in Aalsmeer als voorman bij een jachtenbouwer werkzaam is.

In de periode van Wendt promoveerde Valken ’68 tweemaal achter elkaar. Het opnieuw bereiken van de Eerste Klasse paste uitstekend bij de wens van het Valkenburgse bestuur: een stabiele eersteklasser worden. ,,Daarnaast zorgde dit voor een periode van relatieve rust en werd het ook gemakkelijker om spelers te werven. Vroeger keken we nog weleens naar kwantiteit, nu vooral naar kwaliteit. Op de periode met Wendt kijk ik met veel plezier terug. Ik kende Andries nog van vroeger en heb hem op de bonnefooi benaderd. Na een paar dagen hapte Andries toe. De rest is geschiedenis.”

Valken ’68 on Tour
De toekomst ziet er in de ogen van Zandbergen voor Valken ’68 zonnig uit. De accommodatie is Hoofdklasse-waardig en de jeugdafdeling floreert en levert talenten af. Bovendien acteert ook het tweede team op niveau. ,,In combinatie met de huidige nieuwbouw in ’t Duyfrak en de te realiseren nieuwbouw op voormalig Vliegkamp Valkenburg, valt er ook op dat gebied nog wel wat te verwachten”, aldus een optimistische Zandbergen. ,,De Eerste Klasse moet haalbaar zijn. Met in de toekomst misschien wel een uitschieter naar boven.”

Eerste Klasse of niet, Zandbergen volgt de verrichtingen van zijn club op de voet. Of liever met de bus. ,,Thuis ben ik er altijd bij en naar uitwedstrijden gaan we altijd met een opgeknapte Volkswagenbus die we helemaal in de kleuren van Valken hebben laten schilderen.”

,,We, dat zijn een aantal oud-eerste elftalspelers. Een mooiere en vooral leukere manier om je club te volgen bestaat er volgens mij niet. Zie het maar als een extraatje”, gaat Zandbergen verder als hij helemaal in de huid van een volbloed geelrode supporter is gekropen. ,,En daarnaast gaan we met dit clubje ook nog wel eens op voetbalreis. Zeg maar Valken ’68 on Tour!”

Helemaal goed
Om het gewenste niveau weer te bereiken, zullen de Valkenburgers zich eerst omhoog moeten zien te werken uit de Tweede Klasse. De degradatie van vorig seizoen betekende op ’t Duyfrak, dus ook voor Zandbergen, een lelijke streep door de rekening. ,,Ja, we hadden op dat moment al een selectie bij elkaar die in onze ogen Eerste Klasse-waardig is. Dan is het logisch dat je dit jaar voor de titel gaat. Dit seizoen loopt het echter nog niet zoals gehoopt.”

,,Daarbij moet ik wel zeggen dat het niet echt meezit”, gaat hij verder. ,,De langdurige knieblessures van o.a. Marc Langeveld, Lars van Bommel en Artjan van der Plas zijn pure tegenvallers. We zullen ons moeten richten op de nacompetitie. Dat is de korte termijn, maar op den lange duur komt het helemaal goed met Valken ’68.”

Foto’s: Vincent Zandbergen