Met zes ploegen die op de allerlaatste wedstrijddag nog in aanmerking kwamen voor die ene resterende p/d plek kende de Eerste klasse B zaterdagmiddag een ongekend spannend slot. Op sportpark ’t Duyfak stonden twee van dit halve dozijn clubs tegenover elkaar: het tobbende Valken ’68 en het in vorm verkerende Voorschoten ’97. Na een zenuwslopende middag was de 2-2 uiteindelijk genoeg voor beide clubs om zich te handhaven.

Om het vege lijf te redden diende de ploeg van de afscheid nemende Andries Wendt af te rekenen met een extra handicap. Door schorsingen en blessures ontbrak er een half elftal, tegen de onder Paul van der Zwaan opgeleefde opponent. Die lieten er, alle goede Valkenburgse voornemens ten spijt, geen gras over groeien. Binnen een minuut kopte Steven Knijnenburg zijn ploeg uit een hoekschop op voorsprong, nadat even daarvoor Wouter Pen al een teentje te kort was gekomen. ,,Na die 0-1 duurde het twintig minuten voordat we grip op de wedstrijd kregen. Pas daarna kwamen we een beetje in ons spel”, analyseerde Wendt

Dat Voorschoten ’97 toen de voorsprong nog niet verhoogd had, dankte het opnieuw aan Pen, die bij een vrije kopkans net iets te hoog mikte. Uiteindelijk kantelde het duel in de slotfase van de eerste helft. Frank Guijt (geel) werkte Sven Boonstoppel op randje zestien tegen het gras, waarna het slachtoffer zelf met een lage schuiver de verre hoek vond (1-1). Vijf minuten later miste Steven Knijnenburg van dichtbij dè kans op 1-2, waarna verdediger Guijt even later wederom in de fout ging. Zijn overtreding op Thomas Paauw leverde hem opnieuw geel en dus rood op. Daarmee leek Valken ‘68 op rozen te zitten, temeer om dat HVC’10 halverwege tegen Sportlust ’46 tegen een 2-0 achterstand aankeek, waardoor het kind van de rekening zou zijn en achteraf ook zou worden.

,,In de rust heb ik de jongens echter op het hart gedrukt dat we er nog lang niet waren”, aldus Wendt. ,,Ook tegen tien man niet. Dat zag je ook terug na de thee. Voorschoten gooide de handdoek niet zomaar in de ring. Gelukkig bleven we attent en geduldig. Dat leverde uiteindelijk een 2-1 voorsprong op en toen leek het gelopen.”

Nagelbijten

De 2-1 van Corstiaan Paap, die van dichtbij een voorzet van invaller Lars van Bommel eenvoudig mocht binnenlopen, leek dan ook op een ‘vorentscheidung’. Niets was echter minder waar. Bilal Karashin zette een andere invaller, Quendrim Gashi, vrij voor Van den Nagel, waarna het leer tergend langzaam over de lijn rolde (2-2). Dat leidde met nog een kwartier te gaan tot een niet verwachte hectische slotfase. Voorschoten ‘97 bleef aanzetten tot wanhoop van Wendt. De coach smeekte bijkans om bij de voor beide teams gunstige stand het duel maar dood te maken.

Daarbij leek het zelfs nog mis te gaan voor de thuisploeg, toen Karashin met de 90^e minuut al op de klok een vrij trap maar centimeters naast de paal joeg. Daarna konden de geelrode handen alsnog de lucht in, toen arbiter Wagner na vier minuten blessuretijd eindelijk het verlossende eindsignaal liet weerklinken.

,,Dit soort wedstrijden moet je niet te vaak meemaken. Dat is slecht voor je gestel’, vertelde een opgeluchte Wendt. ,,We hebben de klus geklaard en dat is geweldig. Na vijf jaar neem ik hier afscheid met een fantastisch gevoel. We zijn twee keer gepromoveerd en dat geldt ook voor het tweede. Die spelen volgend seizoen zelfs in de reserve Hoofdklasse. Volgend seizoen staat voor mij in het teken van mijn (sportende) kinderen. Mijn klus hier zit er op. Ik neem afscheid als een bijzonder trotse trainer.”

Valken ’68 – Voorschoten ’97 2-2 (1-1). 2. Knijnenburg 0-1, 37. Boonstoppel 1-1, 64. Paap 2-1, 75. Gashi 2-2

Rood: 43. Guijt (Voorschoten ’97)

Tekst: Leo Schrama

Archieffoto: Gerrit van der Nagel