,,Als je er een vis in zou doen, heb je een vissenkom. Zoveel vocht zit er in mijn knie. Het gaat nergens meer over.” Maik van Zanten lacht erbij. Deels omdat de humor bij hem past, deels is het ook ironie. Z’n voetbalcarrière eindigde op een woensdagochtend in een dokterskamertje in het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp. Een kapotte meniscus, te veel schade aan het kraakbeen. Einde verhaal. ,,Ach, ik heb nu wel duidelijkheid.”

Om alles en iedereen al voor te zijn, postte hij het einde van z’n voetbalcarrière op z’n eigen socialmedia-accounts. Uit de volledige Bollenstreek stroomden berichtjes binnen voor de aanvaller van sv Hillegom. Van Joost Leonard tot Jordy Groot, van Jeroen Dedel tot Emiel Wendt en Mike Dam. “Mike stuurde: ‘als ik geen zin had in de training, dan dacht ik altijd aan jou. Aan hoe blij je moet zijn dat je kan trainen.'”

Het interview met de 33-jarige voetballer is nog niet eens begonnen, maar alle emoties zijn binnen no-time voorbijgekomen. Van frustratie over een kapotte knie tot dankbaarheid voor zeventien prachtige jaren in de Bollenstreek. Van droge humor tot één keer moeten slikken, na mooie woorden. Zeker als er een berichtje van Wendt voorbij komt, die Van Zanten zelf nog niet had gelezen, maar via Whatsapp nu door de telefoon – het interview is natuurlijk op afstand in deze tijd – aan hem wordt voorgelezen.

[xx:xx, 29-10-2020] Emiel Wendt: altijd een topper binnen en buiten het veld!!
[xx:xx, 29-10-2020] Emiel Wendt: Hielp de jongere gasten bij de club, gaf ze een goed gevoel, legde ze uit hoe het werkt bij de selectie
[xx:xx, 29-10-2020] Emiel Wendt: Barstte van zelfvertrouwen en gretigheid
[xx:xx, 29-10-2020] Emiel Wendt: Heeft er alles aan gedaan om te genieten van het spelletje, ondanks z’n blessureleed

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. ,,Jemig man..”, klinkt de stem van Van Zanten wat krakkemikkig. Hij kucht en raapt zichzelf bij elkaar. ,,Poeh, dit doet mij toch wel wat, merk ik. De kleedkamer, de vriendschappen. De aandacht van de kranten. Ik ga het allemaal wel missen. En Emiel en Axel Wendt waren mijn ‘voetbalbroertjes’, zo noemde ik ze. Die familie heeft mij altijd zo hartelijk opgevangen. Ook als we wat gedronken hadden in Noordwijk en ik niet meer terug kon naar Hillegom, dan kon ik daar blijven slapen.”

Vijf foto’s, vijf verhalen
De eerste vijf minuten vliegen voorbij, zonder dat er van een interview sprake is. Voor het gesprek dat werd ingepland met met Van Zanten ontstond vanzelf een idee: aan de hand van vijf foto’s uit zijn voetbalcarrière mocht de Hillegommer zijn eigen verhaal vertellen. Hoe bereikte hij de top van het amateurvoetbal? Wat speelde daar zich allemaal af? Welke vriendschappen hield hij er aan over of wie brachten hem verder op voetballend gebied?

De eerste foto is van ruim twintig jaar geleden. Van Zanten bovenin staand, derde van rechts bij het oude v.v. Hillegom.

,,Hoe oud moet ik zijn geweest? Ik denk een jaartje of tien? Ik zal deze tijd nooit vergeten. Toen ik een jaartje of zes was, mocht ik op voetballen. Eerst moest ik mijn zwemdiploma halen, zoals dat altijd ging. Mijn vader had mij inmiddels al als baby ingeschreven bij de club. Daardoor was ik jarenlang het jongste lid van de vereniging. Ik ken nog wel een paar jongens van deze foto; Nick Pijpers, Rick Prins en Edwin de Jong. Ik spreek ze ook nog weleens.”

,,Ik weet uit die tijd dat ik al vrij snel m’n goaltjes maakte. Ik mocht pas echt meetrainen vanaf mijn zesde, maar kende al wat jongens van het buiten voetballen. Een paar van die teamgenootjes vroegen toen al: wanneer kan Maik met ons meedoen? Het voetballen zat er gewoon al snel in. En vanaf dag één was mijn pa mijn allergrootste fan.”

,,Toen ik een jaar of twaalf was ben ik naar Velsen gegaan. We speelden met Hillegom tegen Velsen en ik maakte ze helemaal gek. Die club speelde een paar divisies hoger met de jeugd en wilden mij graag hebben. Mijn pa bracht me naar elke training en elke wedstrijd.”

,,Ineens stonden Telstar, ADO Den Haag, FC Utrecht en Sparta op de stoep.”

,,Ergens in die twee, drie jaar dat ik bij Velsen zat heb ik nog aan een internationaal toernooitje meegedaan waar een Engelse scout stond. Die bleek van Southampton. Hij wilde mij en een ander jongetje graag naar Engeland brengen. Mijn moeder zei toen: ‘dat gaat niet gebeuren, je bent pas veertien’. Toen mocht een ander jongetje. Uiteindelijk is het niks geworden met die twee spelers. Maar ik had zomaar met Gareth Bale op het trainingsveld kunnen staan. Die is ook van mijn leeftijd. Het hierover fantaseren is misschien nog wel mooier dan dat het echte verhaal had kunnen zijn. Maar deze anekdote zegt ook wel iets over mijn moeder. Zij hield mij altijd met beide benen op de grond.”

Zaakwaarnemers melden zich
,,Toen ik vijftien was ben ik teruggegaan naar Hillegom. Een jaar later al maakte ik mijn debuut in het eerste. Ik was zestien jaar en scoorde bij mijn debuut tegen DIO. De kranten vonden dat wel interessant en gingen over mij schrijven. Daardoor werden clubs wakker. Ineens stonden Telstar, ADO Den Haag, FC Utrecht en Sparta op de stoep. Er kwamen twee zaakwaarnemers verhaal halen bij mijn pa. Ik ben toen in zee gegaan met Piet Butter en kon naar RKC Waalwijk. Mijn moeder hield ook toen weer een beetje de boot af. ‘Je bent zestien jaar. Waalwijk is wel ver weg hoor’. Gelukkig zag ik het zelf eigenlijk ook niet echt zitten.”

,,Ik ben toen uiteindelijk naar Telstar gegaan. Daar heb ik twee jaar gevoetbald. Jan Poortvliet was toen de trainer. Ik heb toen nog gespeeld met Anthony Correia, die nu trainer is bij v.v. Katwijk. Maar ook met Richard van Heulen (FC Lisse) en oud-profs Andwele Slory en Gibril Sankoh. Oh, en Mark de Vries (v.v. Katwijk) kwam toen ook door als keeperstalent. Op mijn negentiende ben ik teruggegaan naar Hillegom. Ik brak niet door bij Telstar. Toen stond Noordwijk vrij snel op de stoep.”

Het werd uiteindelijk op Sportpark Duinwetering z’n mooiste tijd als voetballer. Net als bij Hillegom liet Van Zanten ook bij Noordwijk gelijk van zich horen op het veld.

,,Ik vind deze foto dus zo gaaf…! Kijk naar al die mensen. Die man die z’n arm extra uitsteekt om mij een hi-five te geven. Ik voelde me zo goed die tijd. In mijn eerste jaar bij Noordwijk werd ik gelijk clubtopscorer. Alles ging goed. En check dat bovenbeen. Het been dat uiteindelijk alles verneukt heeft”, lacht Van Zanten hardop.

,,Alle ellende van mijn blessures kwam er toen uit.”

,,Volgens mij was deze foto bij een wedstrijd waarin we met 9-1 wonnen en ik vier keer scoorde. Ik kreeg toen een negen van het Leidsch Dagblad. Ik maakte mijn debuut onder Hein van Heek en ik weet nog wel dat hij zei: ‘Waarom heeft hij geen tien gekregen?’ Het was een team met best wel wat grote namen in het amateurvoetbal, maar ik had gelijk het idee dat ik één van hen was.”

,,In dat elftal speelden Joost Leonard, Bram Meurs, Dwight Krolis, Dilshan Fong Tin Joen, Robert Spaan, Raymond Kuipers. Tegelijkertijd met mij kwam Erwin Verkuylen. Die kende ik altijd alleen maar van TV als Willem van Zuilen het weer eens over hem had. Nu stond ik met hem samen op het veld. Ook heb ik tegen grote spelers gevoetbald als Kevin Winter die ik nog steeds Koning Winter noem. Misschien wel de beste amateurvoetballer die ik ken.”

Quick Boys-uit
,,Ik maakte mijn debuut tegen TOGR. Ook scoorde ik gelijk in mijn eerste seizoen tegen Quick Boys. Dan kan je bij Noordwijk niet meer stuk. Die goal die ik later tegen Quick Boys maakte (in seizoen 2014/2015, red.) en de winnende bleek, is wel één van mijn hoogtepunten uit mijn carrière. Dat komt door alles; door de ontlading, al het blessureleed en het interview dat ik achteraf ook nog met Willem had bij Omroep West. Alle ellende van mijn blessures kwam er toen uit. Ik had er vijf jaar uit gelegen ongeveer. Overigens denk ik dat Martijn de Zwart wel gek wordt van die goal. Die heeft-ie inmiddels ook wel tientallen keren terug moeten zien.”

,,Deze foto ben ik ook zo trots op. Ik denk dat ik ‘m al duizend keer op Facebook heb gepost. Kijk waar Luis Suarez na z’n tijd bij Ajax nog gevoetbald heeft. Zijn carrière ziet er toch wat anders uit dan die van mij. Hij heeft toch ergens een ander afslagje genomen… Na de wedstrijd heb ik nog om z’n shirtje gevraagd, maar hij mocht ‘m niet weggeven.”

Chillen met Urby
,,Wat ik me nog wel goed kon herinneren is dat we nog een half uur met Urby Emanuelson hebben staan praten na de wedstrijd. Die gasten waren zo relaxt. Urby wordt nu volgens mij talententrainer ook bij FC Utrecht. Het zegt wel iets over de persoonlijkheid die hij is. We hebben in die tijd ook nog geoefend tegen Zenit Sint Petersburg. Dat was zo tof. Die wonnen dat jaar volgens mij zelfs nog de UEFA Cup.”

,,Dit is een foto van het trainingskamp in, volgens mij, Torremolinos. Het kan zomaar zijn dat ik deze mannen en paar weken niet zie, maar vanaf het eerste moment we elkaar dan tegenkomen lijkt het alsof het gisteren is dat we elkaar voor de laatste keer hebben gezien. Die trainingskampen zijn ook elk jaar prachtig geweest. Het is ook een weekje waarin je gekkigheid met elkaar uithaalt en lekker naar de kroeg gaat. De vriendschappen worden alleen maar hechter op zo’n moment.”

,,Als je niet in de groep paste, lag het echt aan jezelf.”

,,Ook met gasten als Meurs of Krolis zou hetzelfde zijn: die heb ik al een tijd niet gezien, maar zet ons bij elkaar en het is binnen no-time weer gezellig. Ik zeg altijd: als je geen vrienden hebt, ga voetballen. In de jaren dat ik bij Noordwijk heb gevoetbald, hadden we altijd ontzettend leuke selecties. Als je niet in de groep paste, lag het echt aan jezelf.”

Toekomst in het voetbal
,,Kijk, nu ben ik gestopt met voetbal en vind ik het ook wel prima. Mijn vriendin verdient bijvoorbeeld ook aandacht. Maar ik zou wel in de toekomst iets willen doen in het voetbal. Ook dit seizoen nog blijf ik hoe dan ook wel betrokken bij sv Hillegom. Ik maak het seizoen dan niet af als voetballer, maar wel als lid van de selectie. Ik zou ook graag jonge jongens willen helpen.”

Last, but not least. Een foto met z’n vader. De twee waren op elke voetbalterrein onafscheidelijk. ,,Het is ook wel bijzonder: Jack Manuputty maakte deze foto. Helaas is Jack niet meer onder ons. Maar deze foto met mijn pa, zegt alles. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik overal terecht kon….”

Het wordt weer even stil aan de andere kant van de lijn. ,,Poeh, ga ik weer”, grapt Van Zanten. ,,Alleen dat pakkie shag in z’n borstzak kan niet”, lacht de voetballer met pensioen gelijk. ,,Je moest eens weten hoe vaak ik mijn vader gesnitcht heb. ‘Ma, die ouwe staat weer te roken’, zei ik dan. Maar mijn pa is mijn grootste vriend. Zo gaan we met elkaar om.”

,,Hij had zelf ‘kromme poten’, dus dat voetballen heb ik niet van hem.”

,,Hij bracht mij drie in de week naar Velsen als kind, later zeven keer in de week naar Telstar. Zonder mijn pa was ik nooit zover gekomen. Hij stond constant voor mij klaar. Mijn zusje deed ook aan sport, maar kreeg daar niet zoveel aandacht voor als ik. Overigens heeft ze dat volgens mij nooit echt heel erg gevonden. Ik kan geen wedstrijd opnoemen waar mijn pa niet bij is geweest. Ja, misschien later in mijn carrière als we een uitwedstrijd speelde bij HHC Hardenberg. Wacht, mijn pa is in de buurt. Zal ik ‘m even geven?”

📞 – “Pa, dit is Voetbal in de Bollenstreek aan de telefoon. Wil jij ook wat vertellen?” 📞

De telefoon wordt overgedragen. Z’n vader begint direct te praten. ,,Het begin van Maik bij Noordwijk was prachtig. Hij had lef. In z’n eerste wedstrijd eiste hij gelijk een penalty op. Dat blijft mij altijd bij. Ook z’n doelpunten tegen Quick Boys. Ik ben en blijf trots op hem. Ik heb er geen moeite mee dat hij nu stopt met voetballen. Het is wel jammer, want we hebben met z’n tweeën veel meegemaakt. Maar het is goed zo.”

,,Mooi, hè?” Van Zanten neemt zelf de telefoon weer over. ,,Mijn pa is altijd gek geweest van het spelletje. Het kostte hem geen moeite om altijd met mij mee te gaan. Hij had zelf ‘kromme poten’, dus dat voetballen heb ik niet van hem. Mijn moeder verdient ook een compliment. Zij kon heel hard lopen, daar heb ik het ook van.”

Foto’s: Kees Jonker, privéarchief, Jack Manuputty

Lees ook: Van Zanten moet noodgedwongen stoppen met voetballen