Stoppen op 28-jarige leeftijd, terwijl je je beste jaren als voetballer nog voor je hebt. Dat besluit nam Oscar Ligtvoet in het voorjaar van 2001. Na elf seizoenen voor het vlaggenschip van Foreholte te zijn uitgekomen, was het welletjes. Beide enkels speelden op, maar volgens de voormalige middenvelder waren een jong gezin en andere zaken in het leven belangrijk. Andere sporten zoals surfen, golf en tennis stonden hoog in het vaandel van de Voorhouter en vroegen om aandacht.

De vraag of voetbal zijn lust en zijn leven was, beantwoordde de oud-middenvelder tien jaar daarvoor in een tweetal interviews in 1991 en 2000 al vol overtuiging. ‘Nee hoor, er zijn nog zo veel leuke andere dingen dan voetballen. Windsurfen doe ik graag, net als golfen en tennissen. Bij veel wind sta ik denk ik tijdens een voetbalwedstrijd weleens dat het nu ook wel leuk zou zijn op mijn surfplank.’

Met andere woorden Ligtvoet stond er een beetje anders in dan de meeste andere spelers. ,,Dat is eigenlijk altijd zo geweest en gebleven. Wat ik toen vertelde in die interviews klopt nog steeds”, beaamt Ligtvoet achttien jaar later. ,,Spijt dat ik gestopt ben, heb ik niet gehad. Natuurlijk mis je bepaalde zaken, maar die heb ik op een andere manier gecompenseerd.”

Samenloop van omstandigheden
Dat Ligtvoet überhaupt bij Foreholte voetbalde, berustte min of meer op toeval. Ligtvoet senior, werkzaam als grafisch vormgever, verhuisde om die reden nog al eens. Vanuit zijn geboorteplaats Rotterdam, Leiden en het Drentse Zuidwolde belandde de jeugdige Ligtvoet als 14-jarige uiteindelijk in Voorhout. En daarmee ook bij Foreholte.

Daar maakte hij als 17-jarige zijn debuut. Uitgerekend aan het begin van een zeer succesvolle periode. Die begon in het seizoen 1991-1992 toen de titel in de Vierde Klasse werd binnengehaald. Een jaar later gevolgd door promotie nar de Tweede Klasse. ,,Dat succes was te danken eigenlijk aan een samenloop van omstandigheden te danken. Foreholte beschikte toen over een uitstekende mix van oud en jong en met de komst van Mart de Groot als trainer ging het echt draaien.”

,,Blijken vonden een aantal fanatieke Foreholte-supporters me zo onmisbaar dat ze mij speciaal per vliegtuig voor die wedstrijd terughaalden naar Nederland.”

,,Dat had blijkbaar aantrekkingskracht, want met spelers als Rob van Duin en Ruud de Klerk erbij ging het aanvankelijk uitstekend in die afdeling. Later toen het team ouder werd en er geleidelijk spelers afhaakten, belandden we weer in de Vierde Klasse. Er was niet voldoende opvolging en daarmee waren we terug bij af. Toen ik in 2001 afscheid nam, was dat dus op hetzelfde niveau als waar ik elf seizoenen eerder begon. Een afscheid zonder poespas en dat vond ik wel prima.”

VVSB
Aan de twee beslissingswedstrijden tegen VVSB, die in 1993 beide op het terrein van Lugdunum werden gespeeld, bewaard Ligtvoet dubbele herinneringen. Een enkelblessure hield hem on de slotfase van het seizoen enkele weken aan de kant. Nadat beide teams in de Derde Klasse gelijk waren geëindigd diende een barrage de kampioen aan te wijzen.

,,De eerste keer werd het 1-1, een week later hadden we aan een punt genoeg om te promoveren. We wonnen met 3-1 voor duizenden toeschouwers. Ik was nog niet fit genoeg en heb de twee middagen op de bank gezeten. Dat blijft jammer. Wat me nog het meest is bijgebleven is dat we als selectie beide malen met de fiets van Voorhout naar Leiden reisden. VVSB pakte de bus.”

Toen zij al op voor de warming-up het veld stonden kwamen wij, met een sliert supporters in ons kielzog, luid bellend aan in de Kikkerpolder. Dat sprak me wel aan. Onvergetelijk en ook wel typerend voor Foreholte. Een andere keer betrof het een duel in de nacompetitie tegen SJC.”

,,Ik liep destijds stage in het Schotse Aberdeen voor mijn studie Economie. Blijken vonden een aantal fanatieke Foreholte-supporters me zo onmisbaar dat ze mij speciaal per vliegtuig voor die wedstrijd terughaalden naar Nederland. Uiteindelijk heeft het niet geholpen want we verloren met 1-0. De herinnering blijft echter leuk.”

Herkenbaar
Als voetballer omschrijft de oud-middenvelder zich als een speler die meer een aangever dan een killer was. ,,Daarbij was ik niet het grootste tactische wonder. Wel gezegend met een flinke portie techniek. Daar moest ik het vooral van hebben. Noem het een aangever, die her en der zijn goaltje meepikte. Beslist geen killer, meer een speler die graag won, maar niet in de trant van over lijken gaan.”

,,Nadat ik gestopt was heb ik, behoudens een wedstrijdje links of rechts in een vriendenteam niet meer gespeeld. Mijn gezin, werk en andere hobby’s kregen voorrang. Er is meer dan voetbal alleen en dat heb ik ook in de praktijk gebracht. Ik zou liegen als ik zeg dat ik dingen als het spelletje, de kleedkamer, de vriendschap nooit heb gemist, maar daar stonden de vrije zondagen en niet meer trainen tegenover.”

,,Natuurlijk heb ik nog weleens een partijtje met oud-Foreholte meegedaan. Dan zit je er meteen weer helemaal in. Dan is het allemaal weer heel herkenbaar. Voor het overige besteedde ik mijn tijd aan andere zaken. Had ik ook meer ruimte vrij voor tennissen en golfen. De balans was voor mij positief.”

,,Ik heb nog wel geprobeerd om ze ook voor andere sporten te interesseren, maar bij alle vier staat voetbal voorop.”

Dat laatste was nog meer het geval toen de vier zonen van Oscar Ligtvoet en Merel van Kesteren stuk voor stuk hun eerste stappen op het voetbalveld zetten. Inmiddels speelt het viertal Boet, Peer, Storm en Flo al jarenlang hun wedstrijden. Boet inmiddels in het tweede elftal van Quick Boys, de andere drie -uiteraard- bij Foreholte in respectievelijk JO-19, JO-15 en JO-13.

,,Ik heb nog wel geprobeerd om ze ook voor andere sporten te interesseren, maar bij alle vier staat voetbal voorop. Daarom gaat het thuis heel vaak over het spelletje. Zelf kijken doen we als ouders zo veel mogelijk. De zaterdagen zijn dan ook goed gevuld. Daarbij hanteer ik de vlag bij Foreholte in een roulatiesysteem, terwijl ik in het verleden als begeleider bij elk van de jongens in hun F-periode er bij was. Dat is en was genieten hoor!”

Betrokkenheid
,,Het vlaggenschip van de rood-witten zie ik de laatste jaren slechts incidenteel spelen. Betrokken bij de club ben ik op een nadere manier nog altijd”, vertelt het directielid van Van Kesteren Schilders. Dat bedrijf is als hoofdsponsor aan Foreholte verbonden. ,,De betrokkenheid tussen De Van Kesterens en Foreholte is altijd groot geweest. Peter was er jarenlang voorzitter, terwijl Niek en Loek in het verleden in het eerste elftal speelden. Er bestaat dus een hechte band tussen Foreholte en mijn (schoon-)familie.”

,,De Voorhoutse voetbalclub was en is een grote club met een enorme jeugdafdeling. Er werd, en dat is nu nog altijd het geval, niet betaald. In een sfeer van gezelligheid komen de prestaties er ook, is de insteek. Dat hebben wij destijds bewezen. Ik kon me wel vinden in dat plaatje. Voor mij blijft Foreholte een dorpsclub bij uitstek. Uiteindelijk is er in de filosofie van de vereniging dus niet zo veel veranderd ten opzichte van de tijd waarin ik speelde. Dat is wel mooi. Laat mij verder maar de voetbalvader en oud-speler zijn”, sluit de immer relativerende Ligtvoet af.

Foto: privé

Lees ook: ‘FC Lisse geeft de rust en regelmaat die Köylü nodig heeft’