In de serie Oude Meesters blikken gerenommeerde (ex-)trainers terug, opzij en vooruit. Ditmaal aandacht voor Ruud Bröring. Hij voetbalde twintig jaar in de spits bij vv Noordwijk en was trainer van Noordwijk en FC Lisse. In het dagelijks leven werkte Bröring als gymnastiekleraar en gebouwhoofd op een scholengemeenschap in Amsterdam. Sinds twee jaar is hij met pensioen. De Noordwijker is getrouwd met voormalig basketbalinternational Ria Bröring, vader van twee sportieve dochters en trotse opa van twee kleinzoons, Billy en Timme.

Ruud Bröring (67) trainde tussen 1991 en 2004 afwisselend FC Lisse en Noordwijk. In 1999 werd hij met laatstgenoemde club kampioen in de Hoofdklasse. Als oefenmeester was hij, zoals hij zelf zegt, een kruising tussen Co Adriaanse en Barry Hughes. Sfeer en discipline gingen bij hem hand in hand. VIDB sprak met Bröring over zijn trainerscarrière, zijn periode als speler, Louis van Gaal en andere zaken. ,,Het voetbal is weker geworden.”

Het gesprek begint met een lesje boerenbridge, ook wel Chinees dekken genoemd. Zoals vrijwel iedere voetballiefhebber weet behoort Ruud Bröring tot de kaartvrienden van Louis van Gaal: drie voormalige gymleraren en een ex-IBM’er die elkaar kennen van de Academie voor Lichamelijke Opvoeding en al sinds 1973 maandelijks bijeen komen om te kaarten. En dan gaan ze dus niet klaverjassen, of kraken, of traditioneel bridgen (“dat is saai”) maar boerenbridgen. ,,Het is heel simpel”, doceert de oud-trainer. ,,Je krijgt ieder dertien kaarten en dan gaat het erom het juiste aantal geraden slagen te halen. Per slag krijg je vijf punten. Wij spelen twee series van acht spelletjes. Wie de meeste spelletjes wint, is de King.”

Bröring is een rappe prater met het hart op de tong. Tijdens een 2,5 uur durend ‘college’ in zijn huis in Noordwijk passeren talrijke anekdotes en verhalen de revue, waarbij de gastheer onderwijst, instrueert en uitlegt. Regelmatig stelt hij de interviewer een wedervraag waarna – mits het antwoord correct is – een goedkeurend “juist” volgt.

Het mooiste moment vindt plaats als Bröring vertelt over Jan Willem Bogers, met wie hij samenspeelde in Noordwijk 1. ,,Een sierlijke linksbuiten. Ik durf te zeggen: beter dan Rob Rensenbrink. Dankzij hem heb ik heel wat goals gemaakt. Hij passeerde meestal buitenom en gaf de bal dan loepzuiver bij de eerste paal. Ik hoefde alleen maar te knikken.”

Koffiekopjes

Met behulp van de koffiekopjes op tafel laat hij zien hoe Bogers langs zijn man ging. Een kopje stelt de aanvaller voor, een ander kopje de verdediger. Na wat heen en weer geschuif: ,,Kijk, als de rechtsback hier staat, kun je normaal gesproken niet buitenom. Toch lukte het Jan Willem. Omdat hij een fabelachtige techniek had.”

Bröring speelde van 1963 tot 1983 in het eerste van Noordwijk. Hij werd tien keer kampioen en twee keer landskampioen. Na die periode was hij nog een jaartje actief voor FC Lisse. ,,Ik was een rommelaar, had een neusje voor de goal. Een type Ivica Olic, die nu bij Hamburger SV speelt. Iemand die anderen beter laat voetballen. Een…hoe noem je dat…een katalysator, juist. Nee, ik heb nooit de ambitie gehad om betaald voetbal te spelen. Ik had het prima naar mijn zin bij Noordwijk.”

Ook als coach stond plezier voorop. ,,Mijn visie was: 1. het publiek moet vermaakt worden, 2. de spelers moeten het naar hun zin hebben, 3. ik moet het maar m’n zin hebben, 4. dan komen de resultaten vanzelf. Marco van Basten, die nog een tijdje in Noordwijk heeft meegetraind toen hij herstelde van een blessure, zei: jij hebt dezelfde oefenstof als Arrigo Sacchi (ex-trainer van AC Milan, red.). Dat vond ik wel mooi.”

NEC

,,Mijn teams speelden altijd pressing op de helft van de tegenstander. Dat kan alleen als een elftal wat langer bij elkaar is, zo’n ploeg moet je kneden. FC Lisse, dat ik twee periodes van drie jaar heb getraind, was een echt vriendenteam; die jongens gingen voor elkaar door het vuur. Ik herinner me onder meer een bekerwedstrijd uit 1993 tegen NEC in Nijmegen waar we nipt met 2-1 verloren. Nog steeds komen we twee keer per jaar met oud-spelers en begeleiders bij elkaar. Dan doen we gezellig een hapje en een drankje en gaan we kaarten.”

De naam Patrick Scheurwater valt, volgens Bröring de beste voetballer met wie hij ooit heeft gewerkt. ,,Hij was rechtsbuiten in de A1 van Noordwijk, die ik ook een paar jaar onder mijn hoede heb gehad. Een fenomeen! Garrincha, noemden we hem. Hij heeft nog bij Haarlem gespeeld maar heeft het helaas niet gered in het betaalde voetbal.” Even is het stil. Dan: ,,Laten we maar zeggen dat hij ook nog andere hobbies had.”

In de A-jeugd liep nog een talent rond, van wie Bröring de ontdekker wordt genoemd. ,,Tijdens één van onze kaartavondjes vroeg Louis, destijds trainer van Ajax: kennen jullie misschien interessante spelers in de regio? Waarop ik zei: ik weet wel een goeie doelman. Toenmalig Ajax-keeperstrainer Frans Hoek ging bij een wedstrijd kijken en was meteen verkocht. Edwin van der Sar, op dat moment tweedejaars A-junior, kreeg een contract bij Ajax en de rest van het verhaal is bekend.”

Guus en Louis

De voetballerij is niet meer hetzelfde als vroeger, constateert de Noordwijker. ,,In mijn tijd stonden er op een elftalfoto hooguit twaalf of dertien man. Er was bijna nooit iemand geblesseerd. Nu zie je op zo’n foto soms wel 26 spelers. Dat kan ik niet verklaren. Het voetbal is weker geworden, misschien gemakzuchtiger, lijkt het wel. De mentaliteit is veranderd. Dat geldt voor trainers maar ook voor de scheidsrechters, die slapper fluiten. Van mij mogen ze best wat consequenter optreden.”

Hij kan zich af en toe ergeren als hij zit te kijken naar een wedstrijd. Neem Nederland – Turkije, de kwalificatiewedstrijd voor het EK. De laatste minuten van de officiële speeltijd zijn aangebroken en Wesley Sneijder maakt de gelijkmaker. ,,Wat doet die lulhannes? Hij pakt de bal en stopt-em onder z’n shirt. Terwijl er nog vier minuten blessuretijd zijn om de winnende te maken! Ik denk dat Guus (bondscoach Hiddink, red.) er na afloop niet eens wat van gezegd heeft. Zoiets was onder Louis nooit gebeurd.”

Tekst: Jaap van Ekeris

Foto: Ron van der Linden