Jesse Dingjan doet iets waar veel voetballers van dromen: spelen in het buitenland. De middenvelder van Ter Leede voetbalt sinds april voor de Cincinnati Dutch Lions, waar hij 4,5 maand actief blijft. Na een eerder voetbalavontuur in Nieuw Zeeland, is nu dus Amerika aan de beurt. En Jesse houdt ons op de hoogte van zijn reis.

Begin april begon mijn voetbalreis naar de andere kant van de oceaan; naar het land van de onbegrensde mogelijkheden, het land van de vrijheid en gelijkheid van alle mensen. Het land waar het ideaal bestaat dat wanneer eenieder die bereid is hard te werken, altijd de top kan bereiken.

In de eerste twee maanden van mijn in totaal vier maanden durende avontuur in Amerika, heb ik veel indrukken gekregen van het land, de staat Kentucky en van de stad Cincinnati, waar ik zo’n twintig minuten vanaf woon. Als eerste van de internationale spelers werd ik opgevangen door de eigenaar van de club, Hans Philippo, een succesvolle ondernemer uit Lisse.

Hij verhuisde op 23-jarige leeftijd naar de States en bouwde vervolgens op inspirerende wijze een imperium van in totaal 83 bedrijven. De trots voor zijn vaderland is hij echter nooit verloren, gezien de naamgeving van enkele bedrijven, zoals Holland Roofing, Lisse Steakhouse en House of Orange, de ‘thuisbar’ van onze club. Leuk feitje is dat ik daar op de achtergrond van de menukaart sta:

De eerste maand verbleef ik bij Hans en zijn vrouw Cindy, in een prachtig landhuis aan het meer, met meerdere boten, auto’s, motoren, noem maar op. Omdat het seizoen pas in mei begon, voelde deze maand aan als vakantie en heb ik tijdens deze periode genoeg tijd gehad om wat van de omgeving te zien en wat bezienswaardigheden te ontdekken. Zo ging ik regelmatig naar voetbalwedstrijden van de Amerikaanse Eredivisie en Eerste Divisie (MLS en ULS), ben ik naar een honkbalwedstrijd van de Cincinnati Reds geweest, heb ik de stad Columbus bezocht en het nachtleven van Cincinnati kunnen ervaren.

‘Kenmerkend voor het Amerikaanse voetbal is hard werken, maar niet altijd slim werken.’

Na een maand van acclimatiseren, was het tijd om de focus te leggen op het voetballen. Het seizoen is inmiddels in volle gang, met een veel wedstrijden in een korte periode. We trainen elke dag en spelen gemiddeld twee wedstrijden per vijf dagen. Het is heerlijk om elke dag op het veld te staan en mij volledig te kunnen richten op het voetballen. Waar ik in Nieuw-Zeeland het voetbal combineerde met mijn studie, kan ik mij hier volledig focussen op de prestaties op het veld.

De competitie
De Premier Development League, het derde niveau van de USA, kenmerkt zich als een intensieve zomercompetitie met clubs, bestaande uit een mix van college- en internationale spelers. Het grootste gedeelte van mijn team bestaat ook uit jongens die nog studeren en fit willen blijven in de zomer, voordat het college seizoen weer begint in augustus. Andere jongens willen via de PDL de stap maken naar het profvoetbal.

De Dutch Lions met staand helemaal rechts Jesse Dingjan

Kenmerkend voor het Amerikaanse voetbal is hard werken, maar niet altijd slim werken. Zo wordt er altijd veel gerend als men de bal verliest, in plaats van dat de focus wordt gelegd op balbezit. Onze technische staf bestaat uit twee Nederlanders, een Engelsman en een Fransman. Allen hebben de intentie de Europese filosofie over te brengen op de Amerikaanse jongens.

,,Bepaalde facetten van het spel die wij in Nederland al leren in de jeugd, zijn er bij veel Amerikaanse jongens nooit ingeslepen.”

Zo’n veranderproces heeft echter tijd en draagvlak nodig. Met de korte voorbereiding die wij hebben gehad (drie weken) en het feit dat het gros van de groep nog nooit met elkaar heeft gespeeld, is het lastig om die visie direct terug te laten komen tijdens wedstrijden. Samen met een aantal andere Nederlandse jongens heb ik een belangrijke rol in dit proces.

Ik moet toegeven dat het algehele niveau minder is dan ik van tevoren had verwacht. Bepaalde facetten van het spel die wij in Nederland al leren in de jeugd, zijn er bij veel Amerikaanse jongens nooit ingeslepen. Voorbeelden hiervan zijn; druk zetten, de transitie bij balverlies en het ‘knijpen’ van bijvoorbeeld de linksback als de rechtsback zijn opmars naar voren maakt. Het spel is verder vooral fysiek en minder gericht op tactiek.

Randvoorwaarden
Als spelers hebben we niks te klagen als het gaat om de randvoorwaarden. Er is een erg professionele werkomgeving gecreëerd door de eigenaar en de technische staf. Zo is er een nieuw appartementencomplex gebouwd, waar het grootste gedeelte van het team woont. Ook heb ik een auto van de club gekregen, wordt er na elke training lunch verzorgd en hebben we onbeperkt toegang tot een sportschool in de buurt.

,,Door de enkele verre reizen die we maken, krijg ik wel de mogelijkheid om wat van het land te zien.”

Buiten het voetbal om geef ik af en toe clinics en techniektraining aan kids, help ik de club hier en daar met wat operationele activiteiten en ben ik zo’n twee a drie dagen in de week te vinden in de sportschool. Er blijft vervolgens genoeg vrije tijd over om andere leuke dingen te doen. Ik heb wat ‘locals’ leren kennen die mij vaak genoeg meenemen op boottripjes, naar een schietbaan en andere Amerikaanse activiteiten; de beste manier om te integreren!

Blessure
Enige smetje tot dusver, is dat ik in het begin van de competitie een liesblessure heb opgelopen, waardoor ik een aantal wedstrijden heb gemist. Inmiddels ben ik weer helemaal fit en reizen we dit weekend af naar Canada. Door de enkele verre reizen die we maken, krijg ik wel de mogelijkheid om wat van het land te zien.

Kortom, het leven hier is heerlijk. In het kort is het één grote voetbalvakantie, waarin ik weer veel nieuwe dingen leer over voetballen in een ander land en hoe bepaalde culturele verschillen zich uiten in bepaalde situaties. De komende twee maanden wordt duidelijk of we de play-offs gaan halen en hoop ik na het seizoen nog wat meer van het land te kunnen ontdekken.

Foto’s en tekst: Jesse Dingjan