Kunstgras. Kunst. Gras. Als je niet zou weten wat het is, wekt het de indruk iets te zijn, wat het helemaal niet is. Bij kunst heb ik namelijk hele andere gedachten. Kunst. Cultuur. Muziek, mooi. Dans, elegant. Schilderen, creatief. Maar dat is het allemaal niet. Het heeft helemaal niets te maken met kunst. Het is een valse naam. Het is gewoon NEP-gras. Niet echt. Namaak. Geen kunst. Het is kitsch.

Zaterdagochtendmoment
Wie kent niet dat moment – als kind of als ouder – dat je zaterdagochtend – eigenlijk op een belachelijk vroeg tijdstip – aankomt op een sportpark. De auto is eindelijk geparkeerd. Je gaat op zoek naar de kleedkamer. Die moet je delen met een ander team. Uiteraard is hij daarvoor veel te klein. Je wrijft de slaap nog eens uit je ogen. En je zegt tegen degene naast je: “Zo, vroeg he?”…

Volgende vraag. Wat maakt dat te vroege opstaan en die te kleine kleedkamers goed? Waarvoor doe je het? Precies. Zodra je het sportpark oploopt, ruik je het: de geur van gras. Echt gras!

Echt gras waar zo heerlijk de ochtenddauw op staat. Echt gras waar je noppen in wegzakken. Echt gras waar madeliefjes tussen groeien. Echt gras waardoor je na een sliding nog echt moet douchen. Echt gras dat elke vader langs de lijn terug doet verlangen naar de tijd dat hij zelf de wei nog in mocht. Echt gras waardoor je zin krijgt om te scoren. Echt gras wat je op wilt vreten. De geur van gras. Echt gras. Dát is kunst.

Slecht nieuws
Helaas. Slecht nieuws. Die geur. Dat gevoel. Ze verdwijnen. Veld voor veld krijgt nepgras de overhand. Als een ziekte verspreidt het zich over de sportparken.

Nepgras. Het is goedkoper in onderhoud. Wedstrijden worden niet meer afgelast. Het spel wordt sneller. Dat is leuker(?). Het stimuleert combinatiespel. Dat is beter(?). Rationele argumenten om de switch te maken naar nepgras. Hoewel ze aan die laatste twee in Barcelona waarschijnlijk geen boodschap hebben.

Innovatie
Innovatie in de sport is hot. Laatst kreeg schaatsen het flink te verduren. De sport zou niet innovatief genoeg zijn. Die aanname vind ik opmerkelijk. En het verwijt vind ik vreemd. Het is de enige sport waarin „wij als Nederland” wereldwijd uitblinken. Dan ga je toch niets veranderen. Dan doe je toch alles om het zo te houden als het is. Hopelijk blijven we dan de beste…

Toch is het een dingetje. Innovatie. Persoonlijk ben ik een groot voorstander van innovatie. Ik verdien er zelfs mijn boterham mee. Maar innovatie staat voor mij gelijk aan vooruitgang. Het moet iets bijdragen. Het moet verbeteren. En ik zie het gewoon niet. Hoe is nepgras nu beter? Brandwonden als je valt. Vervelende korreltjes die je wekenlang werkelijk waar overal terugvindt. En het ruikt helemaal niet lekker. Sterker nog. Rubber stinkt!

Cricket
Cricket. Ik snap niks van cricket. De puntentelling niet. De regels niet. Helemaal niks. Maar ik word blij van cricket. In 2009 vonden bazen van de cricketbond dat ze een videosysteem moesten hebben om de beslissingen van de scheidsrechter te kunnen controleren. Een soort hawk-eye bij tennis. Het systeem werd getest in een aantal wedstrijden. Conclusie? Verplichte invoering van de controlecamera’s stellen we uit. We laten het aan beide teams of ze gebruik willen maken van het systeem. Willen ze het niet? Prima. Spelen we zonder. Reden? Het haalt de charme van de sport. Ge-wel-dig! De charme. Niet een rationele reden waarom het beter is als, maar de charme…

Ik hoop op meer charme
Charme is wat sport zo mooi maakt. En ik hoop op meer charme. De komende periode doen clubs mededelingen over spelers die komen en gaan. Volgend jaar speel ik met FC Lisse in de Topklasse weer een groot deel van de uitwedstrijden op nepgras. Ik ga daarom heel hard duimen. Ik hoop namelijk op nog een andere mededeling. De mededeling dat een voetbalclub met een nepgrasveld volgend jaar weer speelt op écht gras. En als een journalist vraagt waarom, het antwoord is: Gewoon, omdat het zo lekker ruikt….

Kevin Weijers is voetballer van FC Lisse. In het dagelijks leven richt Kevin zich als ondernemer op innovatie en slimmer (samen)werken binnen de overheid en het bedrijfsleven. Hij schrijft hierover op www.kevinweijers.nl en is mede-oprichter van de stoppen-met-email-movement: www.WeQuitMail.nl. Kevin is te volgen op Twitter: @weijerskevin