Midden in het Katwijkse feestgedruis kwam het dinsdagavond tussen een ontmoeting van twee blikken. Piet Molenaar, vader van Sander en Karim Hajji keken elkaar aan op het hoofdveld van De Krom. Even stond de wereld om hun heen stil. De euforie van de overwinning op Jong Sparta danste nog druistig om hun heen. Maar zij vonden samen even de kalmte voor een innige omhelzing. Een blijk van diep respect voor elkaar. Het had Hajji geraakt. Met het water in z’n ogen beantwoordde hij de blijk van liefde van de vader van de onlangs op veel te vroege leeftijd overleden teammanager van vv Katwijk.

De knuffel was er één van liefde, maar ook waardering. Tot aan het einde van het seizoen neemt Hajji weer plaats op de bank van vv Katwijk. Uit liefde voor zijn club, maar ook bovenal om de klus van zijn vriend op een waardige manier af te kunnen maken.

Maatje
Het zijn ook voor de oud-eerste elftal-speler van de Katwijkers ook rare maanden geweest. Van dichtbij zag hij het gevecht van zijn maatje tegen een oneerlijke tegenstander. ‘Sander’ was zijn gedroomde opvolger als teammanager van de tweededivisionist, vond de Amsterdammer. ,,Een gedreven persoon. Iedereen was al zo snel gek op hem”, brengt de 44-jarige Hajji herinneringen aan Molenaar naar boven.

,,Sander vroeg nog wel eens wat aan mij, wat advies. Ik heb die functie natuurlijk acht jaar gedaan, dus ik wist nog wel een beetje hoe het zat. Maar hij heeft het zo geweldig gedaan. Je hebt gezien in welke korte periode hij ontzettend geliefd is geraakt. Hij was tijdens zijn ziekte zelfs ons aan het troosten op een gegeven moment.”

,,Dan voel je jezelf bijna schuldig, terwijl mijn vriendin en ik die vakantie ook hadden verdiend.”

In april ging Molenaar ineens heel snel achteruit, nadat hij in de wintermaanden toch nog een goede periode kende. Precies in die dagen dat de teammanager van Katwijk zo keihard werd ingehaald door een slopende ziekte, stapte Hajji op het vliegtuig naar zijn vakantiebestemming. Na een intense periode, waarin hij van hot naar her rende om ook de benefietavond voor Molenaar te organiseren, had de Amsterdammer behoefte aan een welverdiende vakantie.

,,En toen kregen we dat bericht, dat het zo slecht met hem ging. Ik heb gelijk contact gezocht met Robbert Susan en Michiel van Dam en ze op het hart gedrukt om in het ziekenhuis nog bij Sander langs te gaan. Ik zei: ‘dat zal heel zwaar voor jullie worden, maar jullie moeten er nu staan. Het is voor Sander heel belangrijk, maar ook voor jezelf’. En ze zijn gegaan.”

,,Ik sprak Susan nog net op Schiphol via de telefoon. Hij zei tegen mij dat het echt heel slecht ging toen. Ik stapte uit het vliegtuig op mijn vakantieadres en het was gebeurd. Op vakantie heb ik contact gehad met de familie. Dan voel je jezelf bijna schuldig, terwijl mijn vriendin en ik die vakantie ook hadden verdiend. En ga je daar lekker een borreltje doen in de zon, maar doet het best wel zeer.”

USB-stick
,,Daarom vond ik het zo fijn om z’n vader nu even te zien en te spreken. Het stond al op de planning, maar ik wilde dat rustig aanpakken.” Het aparte was dat uitgerekend voor de wedstrijd tegen Jong Sparta Hajji van een oud-scheidsrechter een USB-stick kreeg overhandigd met daarop vijftig actiefoto’s van Molenaar. ,,Dat ik die nu kon overhandigen aan zijn vader was schitterend.”

Het tekent Hajji dat hij direct na het duel tegen Jong Sparta eerst weer aan anderen dacht, zich dienstbaar opstelde. Toch is ook binnen Katwijk het respect groot richting de Amsterdammer dat hij zijn oude taak weer heeft opgepakt.

,,Het kampioenschap is voor Sander.”

,,Ik hoorde dat Susan dingen aan het regelen was die hij helemaal niet moet doen. Of je wel of niet met je partner naar de afsluitende barbeque wil komen, of dat je wel of geen halalpizza wil. Dat zijn dingen die ik moet regelen, niet Robbert. Dus hebben ze gevraagd of ik nog een maandje wil helpen. Daar heb ik geen seconde over nagedacht, een volmondig ja.”

Medaille
Hajji kroop direct weer terug in zijn oude rol. In aanloop naar de belangrijk confrontatie tegen TEC traint Katwijk op Hemelvaartsdag op een vroeg tijdstip, heeft de teammanager de lunch weer geregeld en is ook het juiste Van der Valk Hotel geboekt op de wedstrijddag om daar een lunch te nuttigen. Alles in het teken voor dat ene doel: kampioen worden na zo’n ongelooflijk bizar jaar.

,,Ik wil nog niet aan een kampioenschap denken. Daar is het nog te vroeg voor. Maar mocht het zover zijn; dan is alles van hun, van de jongens, en ik heb ze toevallig een maandje geholpen. Mocht ik een medaille krijgen, dan beloof ik hierbij dat die direct naar het broertje of de ouders van Sander gaat of ik ga naar de begraafplaats en leg hem daar neer. Het kampioenschap is voor Sander.”

Archieffoto: vv Katwijk

Lees ook: ‘Koning, keizer, Robbert Susan’