De maand mei is weer aangebroken. De maand waarin doorgaans de beslissingen in voetbalcompetities en bekertoernooien vallen. Wie degradeert? Wie mag zich opmaken voor een paar (on)gewenste extra wedstrijden in de nacompetitie? Wie mag op de platte kar?

De wedstrijden in mei worden vaak aangeduid als finales. Ja, je hebt de finale voor de beker, of de finale in de nacompetitie. Maar ook in de reguliere competities worden heel wat ‘finales’ gespeeld. De koploper speelt over het algemeen minimaal 3 finales op rij. De nummer twee ook. De laatste wedstrijden voor de nummer laatst? Finales!

Feestjes
Wat mij daarbij opvalt, is dat, zeker wanneer het gaat over ‘positieve’ finales, finales waarin iets te winnen valt, spelers in de media steevast melden ze ooit voor die finales zijn gaan voetballen. Dat finales hetgeen zijn waarvoor je het allemaal doet. Over het algemeen is er dan ook geen spanning, maar juist zin om de wei in te gaan.

‘Alles draait uiteindelijk om plezier, dát is de reden dat je ooit als kind bent gaan voetballen.’

Dat laatste dat geloof ik wel. Dat je het inmiddels allemaal doet voor wedstrijden waar iets gewonnen kan worden ook nog wel. Het levert over het algemeen de leukste feestjes op, ook al in aanloop naar die wedstrijden. Maar de opmerking dat iemand ooit is gaan voetballen om finales te spelen is natuurlijk lariekoek.

Volgens mij beginnen kinderen namelijk al met voetballen nog voordat ze het woord finale überhaupt kunnen uitspreken. Ze worden aangestoken door een vader, buurmeisje of een oom. Ze gaan bij een club voetballen, omdat vriendjes en vriendinnetjes er ook spelen en omdat het zo geweldig is om met hun maatjes een balletje te trappen. Alles draait uiteindelijk om plezier, dát is de reden dat je ooit als kind bent gaan voetballen.

Perspectief
Het is ook de reden dat je er vervolgens meer doorgaat. Het is de basis van het hele spel en een belangrijke reden voor succes. Natuurlijk moeten afspraken worden nagekomen, moet je werken aan je techniek en moet je voor elkaar door het vuur, maar met plezier is dat veel leuker en makkelijker vol te houden.

‘Zo werd in ons kampioensjaar bij Foreholte de wedstrijdbespreking steevast afgesloten met de opmerkingen dat we vooral niet moesten vergeten dat we op het één na laagste niveau bezig waren.’

Het is als een kip en een ei, maar ik ben ervan overtuigd dat plezier ervoor zorgt dat je als team sterker bent en meer bereikt. Het wordt uiteindelijk een vicieuze cirkel omhoog. Focus ook op het plezier, stel zaken in perspectief en neem jezelf niet te serieus. Het komt dan niet vanzelf, maar het gaat wel makkelijker.

Zo werd in ons kampioensjaar bij Foreholte de wedstrijdbespreking steevast afgesloten met de opmerkingen dat we vooral niet moesten vergeten dat we op het één na laagste niveau bezig waren en ons dus niet zo druk moesten maken. Het jaar erop vlogen we er bijna direct uit en moesten we ons vege lijf via de nacompetitie redden. Het seizoen was zeker minder leuk, maar het plezier verloren we nooit en dat heeft ons zeker geholpen.

Finalemaand
Dus hierbij een oproep aan alle spelers en trainers die voor een ‘finalemaand’ staan. Bedenk waarvoor je écht elke keer weer naar de club gaat: plezier maken met je vrienden. Denk terug aan dat jongetje of meisje dat je was tijdens zijn of haar eerste wedstrijden en geniet ook! Dan is het straks allemaal in elk geval niet voor niets geweest en heb je gewoon weer een paar mooie zaterdagen of zondagen gehad. Op het op (vul zelf een getal in) na laagste niveau.

Tekst: Wouter Vlasveld

Foto: Trudy van den Berg

Lees ook: ‘Analyse: volwassen Ter Leede maakt in helft twee het verschil tegen Jodan Boys’

Wouter Vlasveld is oud-voetballer van Foreholte. In het dagelijks leven is Vlasveld advocaat bij La Gro Geelkerken Advocaten. Hij wordt door de rechtbank Den Haag regelmatig als faillissementscurator benoemd en ondersteunt ook de overige curatoren van La Gro GeelkerkenAdvocaten bij de afwikkeling van faillissementen.