Onder de lat bij VV Katwijk zie je maar nauwelijks dat Ricardo Kieboom (27) aardig wat tekeningen op zijn lichaam heeft staan: zo’n twintig stuks. De gedachte erachter? Niet om te showen, maar om herinneringen te verzamelen en ze een plekje te geven op zijn lichaam.  

Veel mensen om Kieboom heen hebben ook tatoeages. Dat de keeper er zelf ook ‘eens aan moest geloven’ was enkel een kwestie van tijd. Familie, vrienden en kennissen kweekten de interesse bij de Rotterdammer. Nu zijn we dus inmiddels twintig tattoos verder.

Ricardo, je verbaast me met het aantal tatoeages. Vertel…
„Ja, zoveel zou je niet zeggen hè? Ik heb de eerste bijna vijf jaar geleden laten zetten. Dat was het bedrijfslogo van mijn vader. Hij is toen omgekomen bij een bedrijfsongeval als dakdekker, vandaar dat ik dat logo wilde laten zetten op mijn bovenbeen. Ik heb niet altijd zin om het hele verhaal te moeten vertellen, maar als mensen ernaar vragen vertel ik dat op een rustig moment wel. Het is natuurlijk geen typische tattoo.”

Bijzonder! Is dat ook gelijk je meest mooie?
„Ik heb ook nog een grote sleeve op mijn arm, bestaande uit ongeveer acht kleine tekeningen. Op mijn been, waar ook het bedrijfslogo van mijn vader staat, staat een aantal kleine projecten in elkaar. Maar de meest bijzondere is denk ik de grote tekening op mijn buik. Die staat van mijn kin tot aan mijn onderbuik: Het hoofd van een leeuw en vrouwenhoofd in elkaar verweven als ornament.”

Klinkt pijnlijk!
„Ja, vooral de onderkant van m’n buik. Het tatoeëren op plekken waar je organen zitten, is geen pretje. Dat deed wel even pijn. Maar ja, wat is pijn? Als je niet tegen pijn kunt moet je er al niet aan beginnen, denk ik. En fysieke pijn is altijd nog beter te verdragen dan mentale pijn. Ik weet nu inmiddels wel hoe het voelt, dus kan me er redelijk op instellen. Een beetje afleiding tijdens het tatoeëren is altijd wel fijn.”

Worden die plakplaatjes weleens besproken onder de douche bij Katwijk?
„De eerste keer dat ik mijn shirt uittrok bij Katwijk zag je ze wel even kijken ja. Toen kwamen er nog niet direct vragen over mijn tattoos, maar na een paar weken heb je het daar wel over. Ook over andere jongens met tatoeages, maar al snel gaat het dan weer over andere dingen. Genoeg gesprekstof hoor, onder de douche!”

En je vriendin, wat vindt zij ervan?
„Zij vindt het helemaal prima. We hadden al een relatie voordat ik mijn eerste tattoo zette, dus ze heeft het hele proces meegemaakt. Al zou ze er zelf nooit één nemen.”

Is het weleens een belemmering geweest voor werk?
„Ik werk sinds een jaar voor een maatschappelijke stichting. Eén van de projecten die we doen wordt gefinancierd door het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Als ik daar op gesprek ga trek ik wel een shirt met lange mouwen aan. Al heb ik wel het idee dat het steeds meer geaccepteerd wordt. Voor jongere kinderen waarmee ik werk, kan het juist weer een voorbeeld zijn. Dat je creatief en zelfverzekerd bent. Ik zie het als iets positiefs.”

Nooit spijt gehad? Als je straks 80 bent staan ze er nog steeds hè?
„Nee, het is altijd een weloverwogen beslissing als ik een nieuwe laat zetten. Als ik een idee heb wordt deze eerst geschetst tot dat het helemaal naar mijn zin is, dus dat kan bijna niet fout. En als ik straks hopelijk 80 ben heb ik genoeg andere dingen aan mijn hoofd waar ik me druk om kan maken in plaats van hoe mijn tatoeages eruitzien. Het gaat erom hoe je dan bent en niet om hoe je eruitziet.”

Tekst: Simone Disseldorp

Foto’s: Peter Teunissen en Orange Pictures

Lees ook: ‘Het perfecte (plak)plaatje: Jaap van Duijn’