,,Nee, voor vv Noordwijk speelde ik bij lange na geen honderd officiële wedstrijden, maar toch word ik altijd met die club geassocieerd’, vertelt Bram Marbus (42). De geboren Noordwijker verkaste in 1992 op 20-jarige leeftijd naar het Rotterdamse Excelsior om er, na dertien seizoenen als profvoetballer, weer terug te keren

Bij Noordwijk speelde Marbus in de jeugd in een geweldige lichting met o.a. Patrick Scheurwater en later ook Edwin van der Sar. Onder Ruud Bröring reikten de roodwitte A-junioren zelfs bijna tot het hoogste landelijke niveau. Na een ernstig auto-ongeluk in mei 1991, waarbij Marbus o.a. een gebroken ruggenwervel opliep, leek zijn voetbalcarrière al voorbij voordat deze begonnen was. Een geslaagde operatie en een seizoen verder klopte Excelsior bij hem op de deur.

Samen met Leonard van Utrecht stapte Bram Marbus het profvoetbal binnen, waarin zijn oudere broer Cees bij Go Ahead Eagles op dat moment al zijn brood verdiende. ,,Echt bizar, want in eerste instantie kreeg ik te horen dat ik niet meer zou kunnen voetballen. Na een geslaagde operatie ben ik weer begonnen en een jaar later was ik profvoetballer.”

Kopsterk

De boomlange (1.94 meter) en bonkige kopsterke spits vond snel zijn draai in Rotterdam. Via Cambuur en Go Ahead Eagles keerde Marbus in 1999 weer terug in de havenstad om ook in de eredivisie bij Sparta als targetman de spitspositie voor zijn rekening te nemen. ,,Het waren mooie jaren bij mooie clubs. Een scorende spits was ik niet echt. Wel kopsterk en dus pikte ik mijn goals toch regelmatig mee. Ik fungeerde meer als een bliksemafleider voor mijn medespelers. Dat was mijn specialiteit. In het begin had ik nog wel enige snelheid, later was dat bepaald niet mijn sterkste punt. Had ook met mijn gewicht te maken want met ruim negentig kilo was ik zeker niet de lichtste.”

Marbus maakte veel mooie dingen mee. ,,Zo schakelden we met Cambuur Ajax en Heerenveen uit voor de beker en wonnen we op Spangen met Sparta voor de competitie van Ajax. Ook klopten we Feyenoord en dat is de laatste keer dat Sparta de derby won.” Zijn goal in de Amsterdam Arena heeft intussen eeuwigheidswaarde. In de filmdocumentaire ‘Daar hoorden ze engelen zingen’ is dat doelpunt nog terug te zien. ,,Dat het raar kan lopen is wel bewezen in dat ene jaar dat ik samen met mijn broer Cees bij Go Ahead Eagles heb gespeeld. Twee Noordwijkse jongens die 150 kilometer verderop samen speelden, terwijl dat in Noordwijk zelf nooit gelukt is.”

Toen het in 2005 in het profvoetbal welletjes was, keerde Bram Marbus terug naar de Duinwetering. Het werd geen echt succes. Door een chronische ontsteking aan zijn tenen bleven zijn optredens in de hoofdmacht vaak tot invalbeurten beperkt. ,,Als ik speelde ging het me best goed af. Het scoren was ik nog niet verleerd, maar op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik ruim een jaar later gestopt. Het ging echt niet meer. Misschien ook wel doordat ik niet meer met dezelfde intensiteit trainde en er daardoor steeds weer blessures opdoken. Voor mij was het mooi geweest.”

Makelaar

Na zijn terugkeer bij Noordwijk belandde Marbus via de businessclub van de roodwitten in de makelaardij. Nu bijna tien jaar later doorkruist de Noordwijker als beëdigd makelaar bij Van der Meer Makelaardij de hele regio. ,,Eigenlijk is alles wat ik gedaan heb in mijn leven zo maar op mijn pad gekomen. Ik heb nooit iets gepland. Al met al is het een wonderlijke reis geworden. Sommige jongens wisten vroeger al te vertellen wat ze wilden worden en zijn dat vaak ook gaan doen. Voor mij is het heel anders gelopen.”

Daar is niet veel aan miszegd. Zeker omdat een acute hartstilstand in 2009 hem bijna fataal werd. Adequaat handelen van zijn vrouw Marcella en de hulpdiensten hebben toen het leven van Marbus gered. ,,Negen van de tien anderen die zoiets overkomt zijn kansloos. Toen ik na twee dagen weer bijkwam keek ik verwonderd om me heen. Iedereen was natuurlijk in paniek, maar omdat ik alles gemist had, was ik de rust zelve. Onderzoeken wezen niets concreets uit. Voor de zekerheid is er een ICD bij me ingebouwd, een inwendige defibrillator. Die wordt halfjaarlijks uitgelezen en eens per jaar volgt er een onderzoek.”

,,Tot nu toe gaat het goed. Ik voetbal zelfs weer bij de ‘pensionados’ van Noordwijk, hoewel dat vrij beperkt blijft omdat nu ook mijn knieën opspelen. Ik ben nog altijd teveel liefhebber om het er helemaal bij te laten zitten. Daarnaast train ik de B-selectie van VV Noordwijk. Dat is leuk werk: de kennis overdragen die je hebt opgedaan. Daarvoor was ik twee seizoenen als spitsentrainer bij Noordwijk actief. Echte ambities heb ik niet als trainer. Ooit heb ik het diploma Oefenmeester 3 gehaald, maar daar schijn je steeds punten voor te moeten halen. Ik denk dat ik intussen 5.000 punten achterlig. Nee, laat mij maar op zaterdagmorgen bij mijn zoons Ruben en Levi. die allebei bij Noordwijk spelen, kijken en later die dag zelf spelen of bij het eerste langs de lijn plaatsnemen. Ook de liefhebber in me leeft nog altijd.”

Tekst: Leo Schrama