Jarenlang bewoog Rocky Pitti zich lichtvoetig over de linkervleugel. De sierlijke linksbuiten zette ooit bij Sint Martinus in Amstelveen zijn eerste stappen op een voetbalveld en belandde via Ter Leede in 1991 bij vv Noordwijk. Met uitzondering van een eenjarig uitstapje naar FC Lisse speelde hij tot 2008 in de A-selectie van de roodwitten. Bij Noordwijk is Pitti nog altijd actief, bij de ‘Pensionado’s’.
Een afgescheurde kruisband, opgelopen in een duel bij ASWH, betekende uiteindelijk het einde van de langdurige carrière van Pitti. ,,Ik probeerde het nog wel door vijf maanden lang mijn linkerbeen intensief te trainen, maar koos hierna toch voor een operatie. Na een jaar revalideren was ik blessurevrij. Terugkomen bleek echter moeilijk zodat ik met selectievoetbal ben gestopt. Jammer, want ik had er nog graag een paar jaar aan vastgeplakt”, blikt de 43-jarige linksbuiten terug.
De eerste voetstappen zette hij bij Sint Martinus in Amstelveen. Nadat het gezin Pitti verhuisd was naar Sassenheim kwam hij bij Ter Leede terecht. Onder trainer Jan Kroeze debuteerde Pitti als 17-jarige in het roodgele vlaggenschip dat destijds nog in de Vierde Klasse uitkwam. ,,Daar ben ik Kroeze dankbaar voor. Hij herkende mijn talent en gaf me de kans als A-junior. Na twee jaar stapte ik over naar Noordwijk. Ook FC Lisse en Rijnsburgse Boys toonden toen interesse, maar omdat ik na een gesprek met (wijlen) John Eelman het beste gevoel overhield aan Noordwijk, koos ik voor de Duinwetering. Het kostte me wel twee jaar om aan te pikken. Het tempo lag veel hoger en daardoor speelden kleine blessures me parten, maar mijn geduld en inspanningen werden beloond. Tegenwoordig zie je toch vaak dat spelers te weinig in zichzelf willen investeren en van de ene naar de andere club verhuizen.”
In de door Noordwijk, zeker in die jaren, gehanteerde huisstijl voelde de linksbuiten zich als een vis in het water. Onder Eelman, Henny Schipper en Ruud Bröring werd steevast het 4-3-3 systeem gespeeld. ,,Als pure linksbuiten moest ik het vooral van mijn snelheid en acties hebben. Die ruimte kreeg ik ook, waarbij ik moet zeggen dat ik altijd een momentenvoetballer ben geweest. Het was vaak alles of niets. Het vertrouwen was er echter altijd en van druk heb ik nooit iets gemerkt bij Noordwijk. Dat was lekker voetballen in een veelal studentikoos elftal. We waren voetbalvrienden, zowel binnen als buiten de lijnen. Later onder Andries Wendt en Hein van Heek luidde de opdracht nog altijd om het publiek te vermaken. Dat bracht successen met zich mee, met als hoogtepunt het kampioenschap in de Hoofdklasse van 1999. Natuurlijk zaten er ook grijze seizoenen tussen, terwijl we ook een paar keer tegen degradatie hebben gevochten, maar meestal ging het ergens om. Het was in ieder geval nooit saai.”
Gedurende die lange reeks van jaren volgde vader Umberto zijn zoon Rocky op de voet. Waar de voetballer Pitti zich binnen de lijnen manifesteerde, fungeerde senior als een soort ‘valse’ linksbuiten daarbuiten. Verkaste Rocky na de rust van helft, dan verhuisde pa mee. Daarmee is de parallel naar vandaag de dag getrokken. Dochter Chris en zoon Thomas spelen in hun woonplaats Sassenheim bij Ter Leede en Pitti volgt ze op de voet. ,,Ze kunnen allebei een aardig balletje trappen. Als vader is dat echt genieten geblazen. Thomas beschikt over meer kwaliteiten dan ik op die leeftijd, terwijl ook Chris flink aan de weg timmert.”
Kleedkamerhumor
,,Thomas heeft als E-junior al proeftrainingen bij Ajax en Feyenoord gehad, terwijl Chris in de KNVB-selectie is opgenomen. Daarnaast voetbal ik ook vaak met ze om ze de fijne kneepjes verder bij te brengen. Vooral Thomas is veel fanatieker dan ik ooit was. Hij heeft de echte wil om te winnen. Dat is wel een verschil tussen ons. Dat hebben ze vast van hun moeder Nathalie. Die had dat ook als korfbalster. Je kinderen zien sporten is ontzettend leuk. Zelf ben ik nog bijna twee seizoenen trainer geweest, maar dat heb ik laten schieten. Ik geniet nog meer als toeschouwer. Om dan later op de zaterdag zelf een balletje te gaan trappen. Dat houdt in dat ik zelf nauwelijks langs de lijn ben te vinden bij Noordwijk 1. Dat past gewoon allemaal niet in de drukke zaterdag”, vertelt Pitti, in het dagelijks leven als accountmanager werkzaam bij HP.
Om als gepensioneerd voetballer wekelijks zo goed mogelijk aan de aftrap te staan, bezoekt Pitti driemaal per week de sportschool. Wie hem tegenwoordig ziet spelen, herkent nog altijd de speler van toen. ,,We trainen niet met elkaar als pensionado. Dus houd ik dat voor mezelf bij. Het is nog steeds heerlijk om te spelen met de jongens die ik al zolang ken. Of je nu op topniveau of een lager niveau speelt, de kameraadschap, het plezier en dus ook de kleedkamerhumor blijven altijd hetzelfde. Met spelers als André de Ridder, Arnold Reinders, Bram Marbus, en nog een heel aantal anderen, speel ik al heel lang en dat wil graag blijven volhouden. Ook Jos Smits doet nog mee. Hij is de 55 ruim gepasseerd en daarmee is hij mijn grote voorbeeld. De vriendschap, het delen van lief en leed in zo’n lange periode dat maakt het allemaal zo mooi.”
Foto’s: Ron van der Linden