Jack Honsbeek, de nieuwe (interim-)trainer van VVSB begon zo’n tien dagen geleden aan de grootste klus tot nu toe in zijn trainerscarrière: eindverantwoordelijke in Noordwijkerhout. Het was allemaal vrij plotseling. Als voormalig assistent van Wilfred van Leeuwen en Mark Schenning, is hij nu ineens zelf hoofdtrainer. En dat is niet niks.

Toen Honsbeek in december van 2016 zijn handtekening zette om in de zomer van 2017 aan de slag te gaan bij VVSB als assistent zal hij voor zichzelf een beeld hebben geschetst van de club. Een tweededivisionist die stabiel oogt en een sterke groep met dito trainer. Tegelijkertijd wel een ploeg waar met tien nieuwe spelers nog aan gesleuteld moest worden. Een mooie uitdaging bij elkaar.

Sprong in het diepe
Tot het ‘zomer 2017’ werd, was de situatie inderdaad rustig en stabiel. De oud-speler van onder andere vv Katwijk, FC Rijnvogels, FC Lisse, Ter Leede, Spakenburg en UVS was nog geen drie weken in dienst toen de trainer waaronder hij werkte, Wilfred van Leeuwen, een belletje kreeg vanuit Eindhoven. Of hij binnen 24 uur een beslissing wilde maken over zijn toekomst. Bleef hij bij VVSB of ging hij in op een aanbod om trainer te worden van de plaatselijke FC en daarmee dus eindverantwoordelijk bij een profclub. De geboren Sassenheimer koos voor het laatste.

En daar stond Honsbeek. Zo rustig als hij kon en wilde beginnen aan zijn nieuwe klus, zo’n sprong in het diepe werd het. Drie weken lang trok de Leidenaar aan de touwtjes. Hoofdverantwoordelijk terwijl je de club, de mensen en laat staan de groep waarover je leiding hebt, amper kent.

,,Op dat moment merkte ik dat jongens mij gingen Googelen.”

,,Je denkt bij een club te komen die Tweede Divisie speelt en waar een ervaren trainer zit. En plots kom je in een rollercoaster terecht”, stapt de trainer van VVSB een paar maanden terug in de tijd. Het is het begin van een kleine monoloog.

,,Stond ik ineens zelf aan het roer. Op dat moment merkte ik dat jongens mij gingen Googelen. En ineens was daar het besef bij een aantal. ‘Hé, deze trainer heeft best z’n sporen verdiend in het amateurvoetbal. Hij weet waar hij over praat.’ Dat maakte het voor mij makkelijker in het overdragen van mijn kennis. Daarin is in de zomer al een bepaalde basis gelegd in de relatie tussen mij en de selectie. Toen is het vertrouwen van speler naar trainer begonnen.”

,,Na drie weken deed ik een stapje terug en schikte ik me in mijn rol. Llangzamerhand zie je dat wedstrijden en resultaten in het nieuwe seizoen nog niet daverend zijn. Terwijl we zo hard met elkaar bezig zijn. Om het op een zodanig niveau te krijgen, dat het VVSB-waardig is.”

Aanpassen
,,Het is voor iedereen een aparte zomer geweest. Ook ik moest mij aanpassen van de ene trainer naar de andere trainer toe. En wat denk je van de spelers? Die hebben een nieuwe trainer, nieuwe assistent. Met Arno van der Voort kregen ze een nieuwe teammanager. Goed, ze kende hem al, maar hij kreeg dus ook een andere rol binnen de club. We hebben misschien met elkaar onderschat hoe lang het aanpassen naar elkaar toe heeft geduurd.”

VVSB in betere tijden: Mo el Osrouti juicht met Sven Verlaan na een goal

,,Daardoor startten we moeizaam. Maar toen kwam de wedstrijd tegen Rijnsburgse Boys eind september. Die sleepten we er uit op wilskracht. Ik had echt het idee dat dit het begin kon zijn van een kentering. Dat de groep in een bepaalde flow zou komen. Er kwamen ook wat succesjes, zoals in de beker tegen Telstar en later tegen Katwijk, maar ineens was het goede gevoel weg.”

,,En dan komt het moment dat de club een besluit gaat maken. Tja, een vereniging kan niet zomaar achttien spelers op straat zetten. Hoe vervelend het ook voor de club en de trainer is, maar dan gaat die laatstgenoemde er uit. Daarna heeft VVSB bij mij aangeklopt.”

,,Ik heb gezegd dat ik nergens een geheim van maak en dat ik de ambitie heb om zo hoog mogelijk actief te zijn in de amateurwereld. Je toekomstplannen als trainer zijn en blijven lastig. Voor de ene trainer gaat dat geleidelijk, de ander valt er plotsklaps in. Het is allemaal heel intens geweest, voor de club en de spelers. De trainer blijft een passant die voor een groep wordt gezet…”

Tools
En daar stond Honsbeek weer. In de top van het amateurvoetbal. Hij kende de plek als speler, niet als trainer. De Leidenaar zocht handvatten. Tools en tips van mensen die al in het wereld actief zijn of zijn geweest. Hij ging in gesprek met ex-trainers Arie Lagendijk en Henny Snel, praatte een tijdje met Willem van Zuilen over het medialandschap en hoorde ook van Niek Oosterlee positieve geluiden.

Hij mixte de ingrediënten van die gesprekken in zijn eigen visie en ging vol energie voor de groep staan. Met een plan van aanpak op zak, een beetje duidelijkheid mee in de tas en een werkwijze in z’n hoofd, toog hij weer naar De Boekhorst. Na een emotionele periode zocht hij rust voor het team. En vond die, in ieder geval voor dit moment.

,,Als trainer zoek ik niet naar een duplicaat van mezelf. Ik accepteer ieders karaktereigenschappen.”

Om dat te bewerkstelligen hield hij de ploeg een spiegel voor. Letterlijk. ,,Ik heb dit gevraagd: ‘Als jij na je wedstrijd of training je haartjes aan het doen bent in deze spiegel, kan je dan tegen jezelf zeggen dat je tot het gaatje bent gegaan? A: voor het team en B: voor jezelf?’ Ik bedoel, tegen jezelf kan je moeilijk liegen. Ik heb wel eens intern aangegeven dat ik echt niet zeker wist of het wel zo was?”

En dan heb je aan Honsbeek een pittige. De ex-voetballer stond in zijn actieve jaren bekend als een doorzetter. Als iemand die ‘een aardig potje kon voetballen’, maar waarvan collega’s nooit over konden zeggen dat hij er met de pet naar gooide. ,,Als trainer zoek ik niet naar een duplicaat van mezelf. Ik accepteer ieders karaktereigenschappen. Maar ik vind wel dat je elke wedstrijd een prikkel moet krijgen om er voor te willen gaan. De ene kan daar beter mee omgaan dan de ander. Maar als groep moet dat samensmelten.”

Examen
En zo werd na een bizarre eerste drie maanden in Noordwijkerhout ineens in Groesbeek een mini-examen afgelegd. Een duel tegen De Treffers. Beide elftallen in nood. Een wedstrijd die één van de twee ploegen de energie zou kunnen geven voor een terugkeer in de middenmoot.

VVSB won het onderlinge treffen in het Oosten van het land, maar Noordwijkerhoutse bezoekers zagen, en dat was misschien nog wel de grootste winst, een strijdbaar elftal. ,,Die vraag of ze dat gezien hebben, heb ik inderdaad bij mensen neergelegd. En het leek er wel op, vonden ze. Spelers maakten weer vuile meters voor elkaar. Misschien voelden ze een bepaalde extra druk.”

,,De basis is in ieder geval weer gelegd, iets waar we verder op kunnen voortborduren. En elke week zullen we de lat weer hoger leggen. Maar als de inzet goed is, dan kunnen we ons daar in ieder geval aan vasthouden. Het voetbal moet er daarna bij komen en uiteindelijk leiden tot een mooie klassering in deze competitie.”

Foto Honsbeek: Dirk van der Reep
Foto El Osrouti: Orange Pictures