,,Een bijzonder hecht team”, zo omschrijven Michael Verver en Mark van Kesteren SJC JO-17-1. De beide oud-eerste elftalspelers die dit elftal dit seizoen onder hun hoede hebben, voegen daar in één adem aan toe dat daar ook de jongens bij horen die deel uit maken van JO17-2. ,,Alles bij elkaar 32 spelers die voor elkaar door het vuur gaan”, klinkt het overtuigend.

Dit was altijd al een hechte groep. Door het tragische overlijden van hun medespeler, keeper Sieb van Went begin september 2015, zijn de jongens nog veel meer naar elkaar toegegroeid. ,,De impact van die gebeurtenis was enorm. Niet alleen binnen de groep. Het verongelukken van Sieb bracht een enorme schokgolf teweeg door de gehele vereniging,” blikt Verver terug op deze donkere periode.

,,De verbondenheid zie je iedere training en ook in de wedstrijden terug. Veel jongens van deze selectie volgen het eerste elftal op de voet en omgekeerd geldt dat ook voor een flink aantal selectiespelers, die op zaterdag bij ons een kijkje komen nemen. Het is SJC ten voeten uit. Een echte familieclub,” voegt Van Kesteren er trots aan toe.

Flinke stappen
Aan de Lageweg is de trainingsintensiteit bij de jeugd enkele seizoenen geleden verhoogd. Een goede greep, zo blijkt. Verver: ,,Twee seizoenen geleden hebben we bij SJC een omslag gemaakt door drie keer per week te gaan trainen. Dat begint zijn vruchten langzaam maar zeker af te werpen. Je ziet dat er intussen flinke stappen zijn gezet. Het vergt wel een grotere inzet in tijd en energie van zowel de spelers als de trainers, maar als het werkt is dat nooit een probleem.”

,,De trainingsopkomst in deze groep is altijd geweldig. Uiteraard ontbreekt er weleens iemand, maar met minimaal negentig procent van de spelers die trouw komt trainen, hebben we geen klagen. Ook buiten het veld zit het wel goed. Laatst zijn we naar een wedstrijd van ADO Den Haag geweest. We gingen in totaal met 27 spelers op stap. Echt mooi,” prijst Van Kesteren zijn manschappen.

Aanwijzingen
Tijdens de woensdagavondtraining worden er eerste enkele loopoefeningen uitgevoerd, waarbij het meesteroog van beide trainers de verrichtingen scherp gadeslaat. Het echte werk begint pas als de bal er ook aan te pas komt tijdens de diverse partijtjes die hierop volgen. Spelen in een kleine ruimte met twee ‘kaatsers’ wordt gevolgd door een tweetal spelvormen waarbij het veld steeds een stuk ruimer is.

Bij tijd en wijle onderbreekt Verver het onderlinge partijtje om zijn spelers bij te praten en ze van aanwijzingen te voorzien. ,,Het is daarbij natuurlijk een pré dat we allebei zelf op hoog niveau hebben gespeeld. Dan nemen de jongens ook veel eerder iets van je aan, dat merk je aan alles.”

Op termijn
Het onderlinge coachen kan nog weleens beter, vinden beide trainers. Gedurende de partijtjes wordt er keihard gewerkt, maar communicatief gezien is het relatief stil op het trainingsveld. Van Kesteren heeft daar wel een verklaring voor. ,,Dit is een echte vriendengroep. Echt hard aanpakken doen ze niet zo snel. Wellicht heeft dat ook met bescheidenheid te maken. Iets dat ook wel een beetje bij SJC hoort. Maar ik ben ervan overtuigd dat er op dit punt op termijn wel het een en ander veranderd in positieve zin. Het hoort een beetje bij het leerproces.”

Waar het overgrote gedeelte van de huidige groep aan het einde van dit seizoen de overstap maakt naar wat ooit de A-junioren heette, nemen Verver en Van Kesteren over een maand als trainer afscheid van SJC.

Keuze
,,Een keuze van de club, waar we ons bij neer moeten leggen”, aldus Verver. ,,Dat betekent niet dat ik weg ben bij SJC. Bijna twintig jaar geleden ben ik hier terecht gekomen. Heb er gespeeld en ben assistent-trainer bij het eerste elftal geweest. Daarna jeugdleider en nu jeugdtrainer. Nee, dit besluit verandert niets aan mijn betrokkenheid bij de club. Kan ik mijn eigen kinderen op zaterdag zien spelen en dat is ook mooi.”

Dat laatste geldt ook voor Van Kesteren, die in de huidige groep zijn zoons Ruben en Menno onder zijn hoede heeft. In de senioren kwam ik hier vanuit vv Noordwijk binnen. Op een jaar VVSB na ben ik nooit meer weggeweest. SJC is een stuk van mijn leven geworden in al die jaren.”

Stimulans
Dit seizoen greep SJC JO-17 net naast de hoofdprijs. VVSB en Meerburg toonden zich net een maatje te groot, waarbij de schaal naar Noordwijkerhout ging.  Toch wacht de voetballers uit Noordwijk nog een smakelijk toetje. Met nog twee competitieduels voor de boeg is het team intussen verzekerd van de nacompetitie, waarin een plekje in de Hoofdklasse valt te verdienen.

Een terugblik op het bijna afgesloten seizoen uit de spelersgroep zelf levert in eerste instantie licht teleurgestelde gezichten op. Dat promotie eind april alsnog afgedwongen kan worden, maakt echter veel goed. ,,Er had dit seizoen echt meer ingezeten dan de huidige derde plaats. In de duels tegen zowel kampioen VVSB als de nummer twee Meerburg gaven we na de rust een voorsprong prijs en verloren we uiteindelijk. Dat heeft ons denk ik de titel gekost, maar we kunnen ons binnenkort revancheren via de nacompetitie,” vertelt middenvelder Marcel.

Het eerste
,,Dan kunnen we het seizoen alsnog mooi afsluiten met promotie. Daarna op naar volgend seizoen in de A-junioren. Dan kan ik me nog verder ontwikkelen”, vult verdediger Ruben aan. ,,Natuurlijk is het mijn bedoeling om het eerste te halen. Ik denk wel dat dat haalbaar is, maar je moet er geduld voor hebben. Zeker nu het eerste in de Hoofdklasse speelt.

Ook Marcel heeft dezelfde doelstelling, blijkt uit zijn woorden. ,,SJC heeft de afgelopen jaren op de eigen jeugd ingezet. Met succes, blijkt nu wel. Dat is een enorme stimulans voor me. Bij je eigen club op hoog niveau in het eerste spelen is toch het mooiste wat er bestaat.”