27 april 2013: een enorme uitbarsting van vreugde op De Krom. Katwijk pakt de titel in de zaterdagse Topklasse zonder zelf te voetballen. De basis voor deze titel wordt in de maanden ervoor gelegd: acht overwinningen op rij en alles wat aangeraakt wordt door iemand in een oranje shirt lijkt in goud te veranderen.

30 november 2013: Katwijk staat onderaan in de Topklasse. Na het verlies tegen Noordwijk en de overwinning van Ter Leede nemen de Krombewoners de rode lantaarn over. Van ultiem geluk naar een ronddwalend degradatiespook in zeven maanden tijd. Het kan verkeren.

De grote vraag is dan: hoe kan dat? Hoe kan het dat de, bijna 75-jarige, trotse landskampioen zo diep zakt. De vierde ster, zo trots gedragen op de borst, hangt als een loden last op de rug. De gewonnen schalen blijken een juk. Dit Katwijk is voer voor psychologen, trainers en (amateur) analytici. Benieuwd naar de reactie van de echte kenners komt hier een eerste aanzet.

Uiteraard zijn er concrete redenen aan te voeren, zoals blessures, rode kaarten en het ongrijpbare fenomeen vorm. Maar dekken deze zaken de malaise volledig? Is het vertrek van Zuidam niet ook een onderdeel? Was de Ibiza-trip niet heel ongelukkig gepland? En is deze ploeg wel weerbaar genoeg tegen de druk en kan het voldoende omgaan met de stress die de negatieve resultaten met zich meebrengen?

Zilverwaar

Met Paul De Lange lijkt de juiste vervanger voor Zuidam aangetrokken, maar waar Zuidam de leider was van een gretige groep, heeft De Lange te maken met een ploeg die het hoogst haalbare in het amateurvoetbal heeft gewonnen. Uiteraard zijn het voor een groot deel dezelfde spelers (en karakters), maar zoals elke gebeurtenis invloed heeft op het gedrag van mensen, doet het behalen van de landstitel ook iets met een ploeg. De beoogde nieuwe leider zal zich moeten bewijzen aan een met zilverwaar overladen groep. Bovendien heeft De Lange een ander karakter dan Zuidam, een gewenningsproces dus.

De, zeer ongelukkig, geplande Ibiza-trip in augustus kan hooguit weggezet worden als spijtig. Zo cruciaal kan het cadeautje van de hoofdsponsor niet zijn. Wel bijzonder: de ploeg die juist daar een eenheid had moeten worden, acteert tegenwoordig als los zand. De onderlinge ergernis en irritaties worden steeds beter zichtbaar. Dit zou zelfs als oorzaak van het grote aantal rode kaarten aangedragen kunnen worden.

Diezelfde irritaties en rode kaarten zeggen iets over de weerbaarheid van Katwijk. Tegen Barendrecht speelde Katwijk niet eens onaardig,  maar toen de tegentreffer eenmaal was gevallen, zakte de ploeg diep weg. Dit is slechts één van de talloze voorbeelden dit seizoen. Alleen in de uitwedstrijd tegen Rijnsburgse Boys zag het publiek een sterk en weerbaar Katwijk, alleen wisten de Uien toen bij het sluiten van de markt alsnog de gelijkmaker te produceren.

Druk

Overigens zou al bekend moeten zijn dat Katwijk moeite heeft met druk. Aan het einde van het vorige seizoen werd de druk van het naderende kampioenschap de Krombewoners al bijna te machtig. Pas toen de ploeg als underdog de strijd om de landstitel aanging met Achilles ’29 wist Katwijk zich te herpakken.

Voor de eindconclusie van al het bovenstaande moeten we het vooral zoeken in chemie en teamgeest. Katwijk had ook in de afgelopen seizoenen niet de absolute topploeg die wedstrijden op tachtig procent kon winnen. Juist door elke wedstrijd keihard voor elkaar te werken wisten de Krombewoners tot resultaten te komen. Nu dat lijkt weggevallen is Katwijk de dolende ploeg die onderaan staat.

De problemen zijn op dit moment dusdanig groot dat het welbekende avondje paintballen niet meer gaat werken. Cees Bruinink zal van deze groep weer een collectief moeten smeden. Daarbij zal de open, aanvallende speelstijl op de schop moeten. De filosofie laten varen vanwege de keiharde realiteit. Er moeten punten gesprokkeld worden en de weg daarnaartoe moet komen uit een van de sterke punten van deze ploeg: de omschakeling. Bij deze pleit ik voor catenaccio op De Krom.

Henk Kasius, verslaggever RTV Katwijk Sport

Foto: Aad de Winter/www.bobkat.nl