Koen Bosma speelde de afgelopen seizoenen voor VVSB. Na zijn goede spel heeft hij de kans gekregen om zijn droom te verwezenlijken: voetballen in het buitenland. Koen tekende een contract bij Phnom Penh Crown FC in Cambodja, verkaste vervolgens naar het Vietnamese Song Lam Nghe An, maar beide avonturen waren een kort leven beschoren. Bosma tekende vervolgens in Australië, bij een club in Sydney. In aflevering zeven deelt hij zijn eerste ervaringen  over het leven als een Aussie. 

Voetballen in Australië. Mijn vriendin en ik moeten ons af en toe echt even in elkaars armen knijpen om daadwerkelijk te beseffen dat we door middel van een hobby aan de andere kant van de wereld terecht zijn gekomen. Het is toch te bizar voor woorden. Vanuit Cambodia eerst een mooie move naar Vietnam gemaakt. Daar, na in een dramatische stad gewoond te hebben, mijn spullen ingeleverd en uiteindelijk beloond worden met een stap naar Australië. Heel bijzonder.

Het Australische voetbal is wat vreemd opgezet. Er is de A-league, de Eredivisie, met tien teams die niet kunnen degraderen. Daar worden dus maar heel weinig competitiewedstrijden gespeeld. Dan zijn er een stuk of 6 Jupiler Leagues die regionaal ingedeeld zijn, waarvan Sydney (New South Wales )en Melbourne (Victoria) de beste zijn. Nu hoef je niet te denken dat regionaal ‘lekker in de buurt betekent’. Ik ben momenteel elke dag zo’n 2 uur aan het reizen om bij de club te komen. We hebben ervoor gekozen om in Darlinghurst te gaan wonen, het uitgaansgebied in Sydney dat op een paar minuten van het beroemde Bondi Beach ligt. Ik bedoel als je in Sydney gaat wonen, moet je het goed doen. Niet in een of andere buitenwijk waar niks te doen is. Dan hadden we net zo goed in Vietnam kunnen blijven.

De Premier Leagues bestaan uit 13 ploegen, waarmee ook dit seizoen relatief kort is. We zijn nu precies halverwege de competitie. In Sydney hebben bijna alle ploegen een etnische afkomst. Zo is mijn club van de Kroaten en zijn er ook Italiaanse, Servische en Griekse ploegen. Officieel mag er absoluut geen etnische verbinding te leggen zijn. Onze sokken zijn echter keurig voorzien van wit-rode blokken, net als het kraagje van onze shirts. Als er weer eens een kansje wordt gemist hoor je de Australische krachttermen haast niet meer door het Slavische gescheld. En kansjes worden nog wel eens gemist…

Verschillende opvattingen

Het leukste van voetballen in al die verschillende culturen is het ervaren van al die verschillende opvattingen. Overal waar ik kom zijn er meningen, ideeën, filosofieën en verwachtingen ten aanzien van een bepaalde positie. Het leuke, en soms lastige hiervan is, dat je hier goed naar moet luisteren, maar vooral je eigen opvatting moet houden. Altijd je eigen spel spelen, want als je gaat doen wat anderen willen, ben je jezelf niet meer. En uiteindelijk ben ik de speler die ze contracteren en niet een andere variant van mij. Zo leer je echt je eigen spel te spelen, je aan te passen maar niet te veranderen, en als speler toch completer te worden. Daarbij kom je er gaandeweg ook achter dat het onmogelijk is om overal je eigen spel te kunnen spelen.

Het Australische voetbal draait om één ding: rennen, rennen en nog eens rennen. Er zijn een aantal spelers in mijn team die technisch en tactisch niet mee zouden kunnen in de Tweede Klasse van de amateurs. Maar die gasten zijn zo ongelofelijk fit en sterk, dat gaat gewoon nergens over. Zelf ben ik altijd eerder op de club om wat extra werk in de gym te doen. Dat vind ik dan goed van mijzelf, maar dan zijn er gewoon een aantal spelers die met meer dan 100kg aan het squatten zijn. Zo hebben we een paar spelers die na het seizoen met elkaar de Iron Man gaan lopen. Dat is 4km zwemmen, 180km wielrennen en 42 km hardlopen. Dus dan kan ik leuk iemand door zijn poortje spelen op de training, maar dan schoppen ze mij letterlijk de lucht in.

Het is echt aanpassen geblazen, want in de competitie spelen de linies bijna vijftig tot zestig meter uit elkaar. Dat betekent overal druk zetten, rennen vliegen en tieren. Dat vergt zo veel fysiek, dat als je daar niet in meegaat, je echt ondersneeuwt in al dat fysieke geweld. De aanpassing verloopt redelijk gelukkig. Ik heb vier wedstrijden (1x basis en 3x ingevallen). gespeeld en daarin een goal en drie assists gegeven. Maar pas sinds deze week voel ik mij fysiek weer in orde. De eerste weken moest ik twee of drie keer per week gewoon bijna kotsen op een training. De warming-up hier duurt gewoon vijftig minuten en is zwaarder dan een conditietraining in Nederland. Ik verlang wel naar een rondootje als warming-up kan ik melden…

Pak op de broek

Omdat het spel zo fysiek is, kun je je wel inbeelden hoe de besprekingen zijn. De laatste wedstrijd hebben we thuis 1-6 op de broek gekregen, van het enige team in de competitie dat in staat is de bal het werk te laten doen. Bijna alle spelers in hun team waren onder de 1.80m en in mijn team ben ik met 1.84m een van de kleinste. Na afloop werd de kleedkamer rustig even verbouwd, knalden de oogballen van de coach bijna uit zijn hoofd (de aders in zijn nek zijn zo groot als mijn bovenarm) en lag er, gok ik, zo’n twee liter speeksel op de vloer. Daar zit ik dan met mijn nuchtere hoofd, denkend dat die andere ploeg gewoon veel beter was, aan de andere kant van de wereld.

Voorlopig zitten we hier wel goed. De competitie, en dus betalingen, lopen tot halverwege augustus. Sydney is voor ons echt een topkeuze gebleken, de mentale batterij gaat weer richting de honderd procent. We kijken rustig wat de komende periode ons gaat brengen op voetbalgebied en vervolgens maken we weer een keuze over wat we daarna willen. Elke week komt er wel weer een mailjte binnen met een nieuwe tropische bestemming.  We zullen Sydney alleen verlaten als het totale plaatje klopt, maar daar hoeven we nu gelukkig niet zo mee bezig te zijn. Het belangrijkste is dat wij hier echt kunnen genieten. Al moet ik daarbij ook zeggen dat ik het lekker vind dat er prijzen op producten staan. Dat als ik een appeltje koop voor een dollar, de man achter mij in de rij dezelfde prijs betaalt. Dat gesteggel in Azië was wel vermoeiend: het idee dat je als blanke altijd in de maling wordt genomen, al heeft dat ook weer zijn charme natuurlijk en kan je dat de mensen ook niet kwalijk nemen.

Verder vind ik het echt top om te lezen dat Marcel IJzendoorn het zo goed doet in de nacompetitie met Foreholte. Heel mooi om op afstand te zien dat hij zijn club helemaal meekrijgt in zijn enthousiasme. Het zal niet lang meer duren voordat hij bij een topamateurclub als trainer voor de groep staat.

Sportieve groet,

Koen