Koen Bosma speelde de afgelopen seizoenen voor VVSB. Na zijn goede spel heeft hij de kans gekregen om zijn droom te verwezenlijken: voetballen in het buitenland. Koen tekende een contract bij Phnom Penh Crown FC, maar dat bleek van korte duur. Inmiddels speelt hij voor Song Lam Nghe An. In aflevering vier doet hij opnieuw een doekje open over de wondere wereld van voetbal in Azië. 

We zitten nu pak ‘m beet drie maanden in Vietnam. De competitie ligt stil in verband met de Aziatische Champions League en het Chinese nieuwjaar. Een mooi moment om eens te reflecteren op alles wat er de afgelopen drie maanden, en eigenlijk de afgelopen negen maanden allemaal is gebeurd.

Bij Song Lam ben ik echt binnen gehaald als ‘playmaker’. De president, die uiteindelijk degene is die de spelers binnenhaalt, is een echte fan van mij. Hij houdt van technische, slimme spelers in plaats van de hordes Afrikanen van twee meter, die meer gangbaar zijn in Vietnam. Het Vietnamese voetbal is op geen enkele manier te vergelijken met het Nederlandse. Elke wedstrijd wint de gelukkigste. Balbezit en een wedstrijd controleren interesseert ze helemaal niets. Omhaals in de verdediging (gemiddeld zo’n dertig per wedstrijd), snoeiharde tackels en goals lijken te tellen. Hier vliegen letterlijk de trainers de deur uit door een balletje buitenkant paal. Zo zijn de eerste slachtoffers van ‘bad luck’ al gevallen: twee trainers zijn er al uitgeknikkerd.

Geen boem-boem

Geluk of mazzel is iets in Vietnam waar je niet mee moet spotten. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Tijdens de contractonderhandelingen viel ik werkelijk van mijn stoel. Zo waren er een aantal onderwerpen van discussie. Alle spelers in Vietnam slapen namelijk op de club. Er is een soort teamhuis, waar spelers elke dag van de week slapen. Zo wilden ze dat ik ook in het teamhuis zou slapen. Dit was voor mij absoluut geen optie, ik wilde gewoon mijn eigen appartement. Toen ik dat aangaf begonnen er zes man vervolgens een soort van regendans te doen en moest ik beloven dat ik 2 dagen voor de wedstrijd geen ‘boem-boem’ zou doen met mijn vriendin Lisan. Dat gaf namelijk ‘bad luck’. Ik kan melden dat het onderhandelen over het salaris makkelijker was dan over ‘boem-boem’, haha!

Ik heb getekend tot september van dit jaar. De kans dat wij deze periode hier volmaken schat ik op zo’n nul procent. Wat er allemaal gebeurt is echt ongelofelijk om mee te maken. Ongelofelijk valt zowel positief als negatief te interpreteren. Positief is de verering van de fans, bestuur en zelfs teamgenoten tijdens de trainingen en wedstrijden. En dat is in Vietnam echt heel bijzonder, omdat ze van nature altijd tegen buitenlanders zijn.

En negatief omdat de trainer mij alleen gebruikt als hij zelf onder druk staat na tegenvallende resultaten. Gelukkig heb ik met assists een aantal wedstrijden positief kunnen beïnvloeden, maar het slaat natuurlijk nergens op. Waarom een speler aantrekken voor veel geld, wetende wat mijn type spel is, om die vervolgens niet altijd te gebruiken? De media, de president, de technisch directeur, mijn teamgenoten: niemand snapt dit. Het heeft maar met één oorzaak te maken, het feit dat de coach geen commissie heeft gekregen van mijn deal. Het wordt echter steeds moeilijker voor de coach om met excuses te komen waarom ik niet speel. Elke dag is daarom weer spannend: wat zal de coach nu weer verzinnen?

Statement

Maar nu is de club vorige week met een statement gekomen voor het Chinees Nieuwjaar, waarin de belangrijkste mededeling was dat ik volledig was hersteld van al mijn blessures en mijn uitstekende prestaties nu kon doorzetten. Wat een onzin. Ik heb alle trainingen meegedaan en train voor mijzelf drie of vier keer extra in de week, naast de zeven teamtrainingen. Het gaat echt om het redden van hun gezicht. Niet alleen de coach, ook de spelers zitten zo in elkaar. Als een speler een foutje maakt, dan hebben ze opeens een blessure. Ze zijn echt zo onzeker als wat. Hierdoor zijn voor mij die extra trainingen echt nodig, omdat op de trainingen maximaal tachtig procent inzet getoond wordt. Zodoende kunnen de spelers altijd zeggen dat ze niet serieus waren, als ze een foutje maakten. De spelers zijn technisch echt allemaal prima onderlegd, maar tactisch en mentaal vrij zwak.

Lisan en ik kunnen er allemaal hartelijk om lachen. Wij nemen het niet te serieus, omdat we weten dat het niets, maar dan ook niets, met voetbal te maken heeft. Wat dat betreft is deze vreemde situatie echt een geweldige ervaring. Voetballend ontwikkel ik mij erg goed. Maar de echte ‘winst’ voor ons is het herkennen van situaties en leren kennen van persoonlijkheden en daarmee om te gaan. Dit zorgt ervoor dat we echt rijker weggaan dan we kwamen.

Wel zijn we voor onszelf even de opties aan het afwegen. We wilden vooral voetballen en genieten in Azië. We zijn hier niet heen gegaan omdat we niets anders konden, of puur afhankelijk waren van het voetbal. Die droom van zorgeloos voetballen en nieuwe landen en culturen herkennen is er nog steeds. Maar na die mafklapper met die trainer in Cambodja en de corruptie in Vietnam, willen wij wel een juiste keuze maken. Gaan we dat zorgeloze voetballen ergens vinden? In Azië zijn voldoende mogelijkheden voor mij. Tweebenigheid is iets wat ze niet kennen hier, waardoor ik voor veel teams interessant ben. Althans dat is wat diverse zaakwaarnemers aangeven. De komende maand(en) zullen de transferwindows weer openen en zal er van alles en nog wat op ons afkomen. Maar we hebben wel wat ‘eisen’ gesteld, zoals bijvoorbeeld dat het een club in een leuke stad moet zijn. Vinh, waar we nu wonen in Vietnam, is niet best. Dat willen we niet meer. De mogelijkheden zijn er, maar door de afgelopen maanden zijn we wel kritischer geworden ten aanzien van een nieuw avontuur.

Mooiste vereniging in Nederland

De afgelopen periode ben ik veel benaderd vanuit Nederland. Zo ben ik met een van de mooiste verenigingen van Nederland in gesprek. Doorgaan in Azië met alle onzekerheid vandien, of terugkeren in Nederland; deze opties zijn wij naast elkaar aan het zetten en aan het vergelijken. Uiteindelijk moet een terugkeer naar Nederland dan niet zo zeer teruggaan zijn, maar eerder een bewuste keuze: voetballen bij een mooie club en maatschappelijk aan de weg timmeren. Wat het zal worden weten we nog niet. Voor nu ligt de focus op het inventariseren van de mogelijkheden en ons gevoel wat deze mogelijkheden ons geven.

Nog een leuke anekdote is dat ik met enige regelmaat wordt gebeld door de technisch directeur van Song Lam. Die vertelt dan dat de coach alleen maar wil verdedigen en ik een type ben die vrij moet kunnen aanvallen. Daarom moet ik volgens hem een transfer maken naar een topteam in Vietnam, en dat hij mij hier mee gaat helpen. Dat is toch te bizar voor woorden? Vergelijk het even met dat Ernest Stewart van AZ, tegen een speler zegt dat de coach maar een mietje is, en dat hij gaat helpen om een speler naar Ajax of PSV te helpen en zodoende zelf een commissie in zijn zak te stoppen. Wat dat betreft is het echt geweldig om mee te maken. Alles waarvan je denkt dat het normaal is in deze landen absoluut niet normaal lijkt te zijn. Welkom in de wondere wereld van voetballen in Azië. Hoe lang het nog zal duren? Geen idee. Wij willen vooral genieten en of dat nu in Azië is of Nederland, dat zal de komende periode duidelijk worden.

Sportieve groet,

Koen