Z’n basisrentree in het elftal van VVSB liep zaterdag tegen Scheveningen in de Tweede Divisie uit op een ramp voor Tomas Arroyo. Met z’n teamgenoten verloor hij kansloos met 6-1 op Sportpark Houtrust. Maar de belangrijkste overwinning behaalde hij die middag op  zichzelf. De verdediger stond 90 minuten lang op het veld. Dat feit leek in januari van dit jaar verder weg dan ooit.

Vlak voor de kerstdagen werd de Voorhouter ziek, goed ziek. De 24-jarige VVSB’er lag met zware griep en een keel- en oorontsteking ruim een week gestrekt in bed. Maar in plaats van langzaam weer op te krabbelen rond Oud en Nieuw ging het van kwaad tot erger.

Zenuw
In z’n oor had zich een virus genesteld. Wat begon als een ‘gewoon griepje’ werd ineens veel erger. Hij kreeg te maken met verlammingsverschijnselen in z’n gezicht. Wat volgde was een onzekere periode waarin nog maar moest blijken of Arroyo volledig zou herstellen.

,,Als ik lachte, dan hing mijn mondhoek naar beneden. Ook ging mijn oog niet goed dicht.”

,,Het virus had een zenuw aangetast. Daarmee was gelukkig de zenuw beschadigd en niet kapot. Als die zenuw kapot zou zijn geweest, was het blijvend zijn. Elke dag werd ik wakker met de hoop dat het een stukje beter met mij ging. Als dat niet zo was, moest je weer een dag wachten voordat het weer morgen was. Heel onzeker. “

‘Jasje uitgedaan’
Als die zenuw daadwerkelijk kapot was gegaan, was Arroyo z’n voetbalcarrière in gedrang gekomen. Zo’n zes, zeven weken later kan hij er in alle rust over vertellen, maar begin januari was de situatie een stuk nijpender. ,,Die onzekere periode heeft twee, drie weken geduurd. Maar omdat ik langzaam steeds meer verbetering voelde, wist ik dat de zenuw beschadigd was en niet kapot. Ondertussen had ik wel een flink jasje uitgedaan, merkte ik aan mijn lichaam.”

Hoewel het virus zich dus onderhuids heeft genesteld, is er aan de buitenkant niks meer te zien bij de Voorhouter. Niet als hij lacht, of z’n ogen dicht doet. ,,Je zag het wel toen ik ziek was. Als ik lachte, dan hing mijn mondhoek naar beneden. Ook ging mijn oog niet goed dicht. Hoe zeer ik verbeterde, merkte ik aan hoe dichter mijn oog ging.”

In z’n lichaam voelde Arroyo zich naarmate de dagen verstreken steeds beter, maar z’n oog weerhield hem van voetballen. ,,Ik had geen reflex met mijn oog als er een bal op zou komen. Daar mag en kan je niet mee voetballen. Dat heeft het langste geduurd. Maar ik sta er weer. Dat is het belangrijkste.”

,,Je moet het virus zien als een soort van koortslip.”

Begin februari, sneller dan verwacht, maakte hij al z’n eerste minuten tegen HHC Hardenberg. Tegen Katwijk een week later mocht hij een half uur spelen, om uiteindelijk tegen Scheveningen weer de volle negentig minuten in het veld te staan. Omdat hij in Hardenberg al na een kwartier moest invallen voor de geblesseerde Jelmer Vijlbrief, liep z’n herstel uiteindelijk een stukje voorspoediger dan gepland.

Verschijnselen
Inmiddels is hij ‘genezen’ verklaard door de doktoren. Wel met een kanttekening, legt Arroyo uit. ,,Je moet het virus zien als een soort van koortslip. Je draagt het bij je voor de rest van je leven, maar de dokter zei: ‘het slaapt nu gewoon’. Als het nog een keer aan de oppervlakte komt, dan zal dat nog een paar keer in mijn leven gebeuren. Maar ik weet nu wel wat de verschijnselen zijn.”

Foto’s: Hans Heemskerk en Frank Venema

Lees ook: ‘Zandbergen krijgt de bevestiging waar hij op hoopte’