In de rubriek Vergeten Verleden duikt Leo Schrama in de historie en reconstrueert hij bijzondere verhalen uit het regionale amateurvoetbal. In deze aflevering het verhaal van de glorietijd op De Krom.
Voetbalvereniging Katwijk schreef op 19 juni 1993 clubhistorie. Voor de eerste keer, vier jaar na het debuut van de oranjehemden op het hoogste niveau, pakten de manschappen van Arie Lagendijk de algehele amateurtitel. In de ruim twee decennia die daarop volgden werd dat huzarenstukje nog driemaal herhaald. ,,De eerste is misschien wel de mooiste en dan vooral ook door de manier waarop dat gebeurde. Het was echt een gekkenhuis met extra tribunes en een speciaal georganiseerde avond waarop we aan de supporters handtekeningen uitdeelden”, kijkt toenmalig doelverdediger Teun van Duyvenbode bijna 23 jaar later terug. De apotheose van dat seizoen klonk als een klok. Zondagkampioen Holland uit Utrecht werd na de remise in de Domstad op De Krom in de return met maar liefst 7-2 afgedroogd.
Van debutant in de, toen nog Eerste klasse, groeide Katwijk in vier seizoenen uit tot kampioenskandidaat op het destijds hoogste niveau. Het door Lagendijk zorgvuldig geboetseerde elftal werd een voetbalmachine dat een niveau bereikte waardoor het zichzelf onverslaanbaar achtte en dat in de praktijk ook was. ,,Hoewel we het kampioenschap dat jaar echt op de valreep behaalden. In het twee puntensysteem zou Quick Boys op de laatste speeldag de titel bij winst op ARC hebben binnengehaald. Wij wonnen bij Rijnsburgse Boys en moesten toen op het veld acht heel lange minuten wachten. Quick Boys slaagde er echter niet in om op Nieuw Zuid te winnen. Het werd er meen ik 2-2. Wat een slot, want in ons achterhoofd rekenden we vooraf op een beslissingswedstrijd.”
Bomvolle Krom
Ten koste van Lunteren en Kozakken Boys pakte Katwijk vervolgens eerst de zaterdagtitel om vervolgens in een tweekamp met Holland, dat destijds onder leiding stond van de legendarische Melbi Raboen, uit te gaan maken wie zich landskampioen 1992-1993 mocht noemen. Het laatste pouleduel om de zaterdagtitel tegen Lunteren miste spelmaker Pim Langeveld door een knieblessure. Ook de uitwedstrijd in Utrecht ging aan zijn neus voorbij. Door een laat doelpunt van Kees Krayenoord eindigde die wedstrijd in een 1-1 remise. ,,In het diepste geheim ben ik toen klaargestoomd voor de thuiswedstrijd. Alleen Arie Lagendijk en Theo de Jong, onze fysiotherapeut, waren op de hoogte. De buitenwacht wist van niets en zelfs mijn medespelers hadden er geen flauw benul van. Voor de wedstrijd heb ik helemaal apart op een ander veld de warming-up gedaan. ,,Als het gaat, speel je vertelde Arie me. Nou ik wilde maar wat graag. Landskampioen worden voor 7.000 toeschouwers. Het is denk ik nog steeds een record voor De Krom. Dus draafde ik tot verbazing van iedereen gewoon op.”
Na tien minuten aftasten walste Katwijk in de volgende twintig minuten over Holland heen. ,,De 3-0 na een halfuur spelen door doelpunten van Edwin Verhoogt en tweemaal Hans Zwaan was niet eens overdreven”, weet Langeveld nog als de dag van gisteren. ,,Het liep als een tierelier bij ons. We speelden ze helemaal zoek. Wel voelde ik na drie minuten pijn in de bewuste knie. Dat heb ik toen maar even voor me gehouden. Die pijn was ook weer even snel verdwenen. Ik piekerde er ook niet over om van het veld te stappen. Ik wilde gewoon spelen. Ze hadden me die middag echt moeten wegdragen als het er op aan was gekomen.”
Marteling
Holland met klasbakken als Frans Adelaar, Gert Kruijs en Gert van Hanegem op het middenveld sputterde hierna nog even tegen. Halverwege leidde het swingende Katwijk met 3-1 om direct daarna de marge van drie doelpunten via opnieuw Zwaan weer te herstellen. Op de bank zag Holland-trainer Melbi Raboen zijn ploeg hierna de pijp volledig aan Maarten geven. De kleurrijke oefenmeester wenste geen van zijn spelers te wisselen. Volgens Raboen had hij er na de pauze wel zeven kunnen wisselen. ,,Ze lieten de club en mij na de 4-1 volkomen in de steek. Dan moet je het ook zelf maar uitzoeken. Ik gunde ze deze marteling van harte”, verklaarde Raboen, die Katwijk onder toeziend oog van een uitzinnig publiek, zag weglopen naar 7-1. Krayenoord (2x) en Marco de Ridder lieten na de pauze zien dat ook zij over scorend vermogen beschikten. De 7-2 in de slotfase was niet eens een pleister op de wonde voor de teleurgestelde oefenmeester.
,,Het was een wedstrijd met alles erop en eraan”, geniet Langeveld nog altijd na. Waarna Katwijks vormgever van toen meteen een parallel trekt met het huidige team. ,,Een blessure of schorsing maakte niet uit. De groep was breed genoeg. Dat zag je onlangs ook in Spakenburg. Het gemis van een paar dragende krachten werd uitstekend opgevangen. Met als resultaat een 2-6 overwinning. Wij beschikten toen ook over de ideale mix. Scorend vermogen, techniek, homogeniteit en hardheid gingen hand in hand. De balans in het team was zo geweldig, het kon gewoon niet misgaan met Lagendijk als de kapitein van het schip.”
Onverslaanbaar
Ook Van Duyvenbode is nog altijd lyrisch over zijn toenmalige trainer en diens onafscheidelijke assistent Cees Duprie. ,,Arie was altijd bloedserieus. Hield alle touwtjes strak in handen. Cees was zijn tegenpool, een gezelligheidsmens, maar die twee vulden elkaar wel fantastisch aan. De successen regen zich aaneen in die jaren. Het werd eigenlijk heel gewoon. Cees zei toen altijd: ‘hier moet je van genieten, want dit is niet normaal.’ Iets wat eigenlijk pas veel later tot je doordringt.” Waarna Langeveld behalve zijn medespelers en trainers ook Theo de Jong, Huug Ouwehand, Wim van Beelen en Kees Guijt nadrukkelijk in het succes betrekt. ,,Met hen erbij voelden we ons met elkaar onverslaanbaar. Het was echt een fantastische periode. We werden het jaar erna opnieuw landskampioen, waarna een jaar later die glorieperiode eindigde met de titel in de hoofdklasse om in de strijd om de zaterdagtitel op de valreep te buigen voor Kozakken Boys. ,,Dat betekende het einde van een onvergetelijke periode bij Katwijk. Zowel voor mij als voor de club.”
Foto: Orange Pictures
