Je zal Abbas Al Tamimy nooit vooraan zien lopen in een polonaise door de voetbalkantine. De voetballer met Irakeese roots staat niet als eerste op als de spelersgroep iemand naar voren roept voor een interviewtje met de aanwezige pers. Hij is geen roerganger, geen praatjesmaker. Maar dat hoeft ook niet. Al Tamimy voelt zich jaren goed bij SJC juist door de persoon die hij is. Maar aan alles komt een eind. Na zeven seizoenen vertrekt de linkspoot. Geruisloos, door de achterdeur. Alsof hij het van tevoren zo had bedacht.

Hij zonderde zich nooit af, maar zag de schijnwerpers niet zitten. Als er in vervlogen tijden in de Noordwijkse bestuurskamer de spelers van de dag werden uitgekozen, stond Al Tamimy ergens achterin met een glimlach alles te overzien. En werd hij plotseling opgenoemd? Dan joelden de rest van de spelers zijn naam, maar wist de linksback vaak niet hoe snel genoeg hij zijn bedankje moest aanpakken om daarna weer terug te keren in de anonimiteit.

Het maakte misschien wel iets mystieks van hem. Een buitenbeetje die zich vooral vanwege die bescheiden opstelling wist op te werken tot een publiekslieveling. Want als je bij SJC normaal doet, hoor je al snel tot de favoriete spelers van de club. ,,Ik houd niet zo van aandacht. Laat mij maar lekker op de achtergrond blijven”, zijn Al Tamimy’s eigen woorden.

,,SJC heeft altijd als ’thuis’ gevoeld.”

Hij kwam zeven jaar geleden op voorspraak van Kees Zethof over van Noordwijk. De twee kenden elkaar al van jaren eerder uit de Noordwijkse jeugdopleiding. Een speler naar het hart van Zethof. Hard werkend en met een gezegend linkerbeen. ,,Van die overstap heb ik nooit spijt gehad. SJC heeft altijd als ’thuis’ gevoeld.”

Geen motivatie meer
Tot ruim een jaar geleden het coronavirus uitbreekt. De reden waarom SJC ‘zijn thuis is’, valt weg. De supporters krijgen amper de mogelijkheid om naast het veld te staan vanwege de maatregelen. Daar begint voor Al Tamimy een optelsom van verschillende dingen die leiden tot zijn vertrek in Noordwijk. De in Zoetermeer woonachtige linkspoot begint het zat te raken steeds naar De Lageweg af te moeten reizen.

,,Het was altijd maar haasten na mijn werk. Vaak ging ik zonder te hebben gegeten naar SJC. Dan at ik pas iets na de training. Bij de eerste trainingen van het nieuwe seizoen was ik ook een paar keer een paar minuten te laat. Onze nieuwe trainer, wat overigens een hartstikke aardige man is, zei daar wat van. Alleen kon ik echt niet anders. Mijn motivatie ging steeds meer achteruit. Helemaal toen we in de winter opnieuw niet konden voetballen vanwege het coronavirus en de avondklok erbij.”

Al Tamimy (r): ,,Bij SJC zijn ze vriendelijk en gezellig”

Weg voetbal, weg motivatie en voor Al Tamimy het belangrijkste: weg fans. ,,Ik had nooit verwacht dat ik zeven seizoenen bij SJC zou spelen. Maar ik vond de mensen hartstikke leuk op de club. Zij motiveerden mij altijd om nog beter te spelen. Ze waren altijd zo aardig en lief voor mij. Misschien komt het wel door de manier waarop ik ben of voetbal. Ik werk hard en begeef me vaak op de achtergrond. Dat is waarom ze denk ik van mij houden bij SJC.”

Het zal, hoe stil Al Tamimy ook was, nog stiller zijn zonder de Irakees. Hij maakte vanaf 2014 van dichtbij mee hoe de club zich uiteindelijk opwerkte naar de Derde Divisie. Soms zwevend tussen de bank en de basis, maar regelmatiger als vaste kracht. ,,Ik ga nooit van mezelf zeggen dat ik een belangrijke rol heb gespeeld bij de promoties. Zo zie ik dat ook niet. Maar ik speelde wel bijna altijd.”

In elke competitie en onder elke trainer vond de voetballer, die vaak ook als linkshalf werd ingezet, wel zijn weg. Van Zethof tot Sjaak Polak en Florian Wolf. ,,Ik vond die promoties onder de trainers echt het meest gave om mee te maken. De eerste keer met Kees naar de Hoofdklasse en daarna met Sjaak naar de Derde Divisie. Dat ene jaar op de zaterdag met SJC vond ik wel bijzonder. Het was mooi om tegen clubs als Quick Boys en FC Lisse te spelen.”

,,Het is wel gek dat ik niet meer bij SJC kom. Ik heb mijn laatste training al gehad.”

Maar die tijden zijn voorbij. En zo ook de jaren van Al Tamimy waarin hij floreerde in het zwart en wit. Uit de succestijd zijn nu nog enkele spelers over zoals Jordy Groot, Timo Ruigrok of Kevin Schelvis. Jongens met wie hij altijd goed overweg kon. ,,Een paar kende ik al voordat ik bij SJC begon. Met Timo heb ik nog samen gevoetbald bij ADO Den Haag, bijvoorbeeld. Met welk team we uiteindelijk ook speelden, ik had vrijwel altijd met iedereen een goede klik. Bij SJC zijn ze vriendelijk en gezellig. Echt goede gasten.”

Tegenover zijn oude club
Is dit dan direct het definitieve afscheid van de mysterieuze maar geliefde Irakees op De Lageweg? ,,Het is wel gek dat ik niet meer bij SJC kom. Ik heb mijn laatste training al gehad. Ik voetbal nu alleen nog op straat met vrienden en wat illegalen”, lacht hij. ,,Onlangs ben ik wel gepolst door RKAVV. Ze zagen jullie berichtje over mijn vertrek en hebben contact gezocht.”

,,Eigenlijk had ik besloten gewoon even te stoppen. Maar toen ik op gesprek ging, merkte ik dat ik er wel positief tegenover stond. Ze zochten juist nog een speler die als linksback of linkshalf kon spelen. Ik kijk het nu gewoon lekker een jaar aan. Wat wel leuk is: RKAVV speelt in de competitie bij SJC. Dus ik zou het heel mooi vinden om volgend jaar nog tegen SJC te kunnen spelen. En vooral te winnen.”

Foto’s: Johanna Wever

Lees ook: Speel een potje padel bij Dekker Warmond. Reserveer nu!

Sorry, mogen we nog even jouw aandacht?

Ook Voetbal in de Bollenstreek wordt keihard getroffen door de coronacrisis. De inkomsten zijn zwaar gedaald, terwijl we wel doorgaan met schrijven. We gaan geen geld vragen voor artikelen. Maar wil je ons toch op een bepaalde manier steunen? Dat kan.

Thanks!