Koen Bosma speelde de afgelopen seizoenen voor VVSB. Na zijn goede spel heeft hij de kans gekregen om zijn droom te verwezenlijken: voetballen in het buitenland. Koen tekende een contract bij Phnom Penh Crown FC in Cambodja, verkaste vervolgens naar het Vietnamese Song Lam Nghe An, maar beide avonturen waren een kort leven beschoren. Bosma belandde vervolgens in Australië, in Sydney. In aflevering acht vertelt hij over zijn gemengde gevoelens als Aussie, een doorgeslagen coach, zijn eerste hoofdprijs en de toekomstplannen.

Het is alweer enige tijd geleden sinds ik mijn laatste update gaf. De tijd vliegt echt voorbij. Mijn vriendin en ik zijn inmiddels al meer dan een voetbalseizoen weg uit Nederland, drie landen en een hoofdprijs verder. De competitie in Australië duurt nog drie wedstrijden, tot halverwege augustus. Normaliter zou Sydney United in de “Grand Finals” spelen, een nacompetitie om officieel kampioen te kunnen worden. Er is echter zo veel onrust op en buiten het veld dat we het niet meer in eigen hand hebben om in de top vijf te eindigen.

Onze coach stond op pole-position om de Newcastle Jets (in de A-league) te gaan coachen. Hij is analist op tv en een bekende oud-speler in Australië. Hij was een centrumverdediger, die werkelijk lachend je benen brak als je tegen hem speelde. We stonden derde in de competitie, spelen nog in de KNVB Beker (FFA Cup), en hadden een halve finale in de Warratah Cup (prestigieuze lokale beker) te spelen. Kortom, een prima uitgangspositie.

Blunders

Elke training werden we fysiek echt tot het uiterste gedreven. Er werden vraagtekens gezet bij de trainingen door de spelers. Dit ging ons immers niet helpen als wedstrijdvoorbereiding. De coach wilde vooral laten zien hoe “professioneel” hij wel niet was. Hij plaatste zichzelf echt boven de groep en voor elke training had hij een meeting van een half uur, waarin hij elk klein dingetje aanpakte om de spelers aan te pakken. De sfeer veranderde binnen de club en nadat Newcastle Jets had besloten om niet met hem in zee te gaan, werd het er allemaal niet beter op. We verloren twee keer echt ongelukkig in de competitie door blunders van onze verdediging en keeper, en toen werd de coach he-le-maal gek. Hoe relaxed en ontspannen het leven buiten het voetbal is, zo doorgeslagen gepassioneerd is het op het veld.

De reden dat ik voor Sydney koos was vanwege het verhaal van de coach, waarin hij buitenspelers veel vrijheden beloofde, dat mij veel meer aansprak dan in Melbourne. Na twee nederlagen werd het echter 180 graden anders: elf man achter de bal, met de spits diep op eigen helft. Druk zetten op de helft van de tegenstander werd verboden, verzorgd voetballen was uit den boze, en zonder grap: de verdedigers en keepers hebben getraind om de bal zo hoog mogelijk de tribune in te pompen, haha. Daar stond ik dan, als linksbuiten, proberend ballen door te koppen tegen verdedigers a la Peet van der Slot. Ik had echt een paar hele goede wedstrijden gespeeld, maar sinds de introductie van dit betonvoetbal moet ik toch echt even aanpassen.

In de halve finale van de Warratah Cup kregen we na vijftien minuten, bij een 0-1 achterstand, een rode kaart. Puur op inzet, wonnen we met 3-2, mede door twee assists van mij. Dat zou de ommekeer moeten worden. Maar in de volgende competitiewedstrijd verloren we maar liefst met 4-0, weer door blunders van onze verdediging. En toen nam het betonvoetbal een volgende dimensie aan: we gingen zonder spitsen spelen! We hadden vier verdedigers, twee stofzuigers vlak voor de verdediging, en een vlak middenveld met 4 spelers. Echt ongekend. Vervolgens stond de bekerfinale op het programma en uiteraard was onze tegenstander de favoriet. Maar zonder spitsen en met echt ongelofelijk hard werken wonnen we met 0-1 en was de beker binnen! Een enorme ontlading en natuurlijk een enorme opsteker. In de media werd de coach geroemd om zijn tactische aanpak in de wedstrijd, dus je raadt het al: de rest van het seizoen zouden we op deze manier gaan spelen.

Spelplezier

Sindsdien hebben we vier keer op rij verloren in de competitie. De spelers onderling gaan echt fantastisch met elkaar om en we komen uren voor de trainingen al bij elkaar om extra sessies in te plannen en zo wel aan ‘voetbal’ te werken. We doen onder meer afronden, twee tegen twee, voorzetten en positiespelletjes. Het spelplezier spat ervan af en werkelijk elke speler geniet ervan. We begonnen met een groepje van drie spelers, inmiddels komen er een stuk of tien spelers op deze sessies af. Er zijn nog drie wedstrijden te spelen, en plaatsing voor de Grand Finals wordt dus erg moeilijk.

Maar wat een leven leiden we hier. Sydney is echt zo ongelofelijk relaxed, waardoor een ietwat gefrustreerde trainer zo van je af glijdt. Fantastische natuur, overal lokale initiatieven, een overvloed aan restaurantjes en koffietentjes, en een klimaat waar we in de “winter” gewoon in korte broek en t-shirt de straat op gaan. Er zijn wat mogelijkheden om nog een seizoen in Australië te blijven, alleen wordt het verkrijgen van een visum erg lastig voor ons, en is het ‘off-season’ wel heel erg lang. De competitie begint pas weer in maart volgend jaar. En de clubs betalen niet als er geen wedstrijden zijn. Daarbij verlang ik op voetbalgebied naar techniek en tactiek. Trainen met de bal, werken aan mindere punten, patronen inslijpen. Maar het meest van alles missen we onze familie en vrienden.

Samen met een van mijn huidige teamgenoten ben ik benaderd om deel te nemen aan de OFC Champions League. Dat is een toernooi van ongeveer een maand waar de kampioenen van o.a. Fiji, Tuvalu, Nieuw Zeeland, Vanuatu en Samoa etc tegen elkaar uitkomen om te bepalen wie zich de beste club van Oceanië mag noemen. En de winnaar zal in december uitkomen in de wereldbeker voor clubs en dus mogelijk tegen FC Barcelona spelen. Die ervaring zouden wij erg graag nog even meepikken, dat is echt voetballen in het paradijs. Mocht dit verwezenlijkt worden, dan zullen we hierna even in die buurt gaan reizen, voordat we dan langzaamaan naar Nederland zullen komen. Er zijn veel opties om weer in Azië te gaan voetballen, maar die behoefte hebben wij beiden niet echt meer. Afsluiten in de OFC Champions League, nog even reizen en dan in januari weer in Nederland aan de slag, dat zou fantastisch zijn. En voetballen bij een mooie club en ons maatschappelijk ontwikkelen, is na deze werkelijk ongekende ervaring, een erg mooi vooruitzicht.

Sportieve groet,

Koen